کتاب آخرین انسان

کتاب آخرین انسان نوشتهٔ مارگارت اتوود و ترجمهٔ سهیل سمی است. گروه انتشاراتی ققنوس این رمان کانادایی را منتشر کرده است.

درباره کتاب آخرین انسان

کتاب آخرین انسان برابر با یک رمان معاصر و کانادایی است که شما را با دو شخصیت، ملقب به «اوریکس» و «کریک» آشنا و همراه می‌کند. این رمان عاشقانه و علمی - تخیلی در زمانی آغاز می‌شود که نسل انسان بر اثر فاجعهٔ جهانی زیست‌شناسی از بین رفته و تنها یک نفر باقی مانده است. او تنها بازماندهٔ این فاجعهٔ جهانی است. این داستان در گذشته اتفاق افتاده و در آینده روایت می‌شود. «اسنومن» (یا آدم‌برفی) که پیش از درهم‌شکسته‌شدن نوع بشر به‌وسیلهٔ طاعون، با نام «جیمی» شناخته می‌شد، برای زنده‌ماندن در دنیایی تلاش می‌کند که شاید خودش تنها انسان بازمانده در آن باشد. او علاوه‌بر این، رنج از دست‌دادن بهترین دوستش، «کرِیک» و زنی زیبا و زیرک به نام «اوریکس» را بر دوش می‌کشد. اسنومن در جست‌وجو برای یافتن پاسخ، سفری را با کمک فرزندان چشم‌سبزِ کرِیک در محیط وحشی و انبوهی آغاز می‌کند که تا چندی پیش شهری بزرگ بود؛ تااین‌که شرکت‌هایی قدرتمند، انسانیت را بازیچهٔ ماجراجویی خود در انجام روش‌های کنترل‌نشدهٔ مهندسی ژنتیک می‌کنند.

خواندن کتاب آخرین انسان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی کانادا و قالب رمان عاشقانه و داستان‌های علمی - تخیلی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره مارگارت اتوود

مارگارت اِلنور اَتوود در تاریخ ۱۸ نوامبر ۱۹۳۹ در اتاوا در ایالت اونتاریوی کانادا به دنیا آمد. او شاعر، داستان‌نویس، منتقد ادبی، فعال سیاسی و فمینیست سرشناس کانادایی است. مارگارت اتوود (Margaret Atwood) بارها برای دریافت جوایز ادبی متعدد نامزد شده و بارها نیز جوایزی را دریافت کرده است؛ همچنین یکی از بنیان‌گذاران بنیاد نویسندگان کانادا و نیز از متولی‌های بنیان‌گذاری جایزهٔ شعر گریفین است. اتوود دانش‌آموختهٔ رشتهٔ ادبیات انگلیسی، فلسفه و زبان فرانسوی است. از نوجوانی دریافت که به نویسندگی علاقه دارد. در بیشتر آثارش، زنانی را نمایش می‌دهد که مقهور پدرسالاری هستند؛ همچنین می‌کوشد توجه‌ها را به‌سمت فشار اجتماعی ناشی از ایدئولوژی پدرسالار جلب کند. برخی از آثار مارگارت اتوود عبارتند از:

رمان:‌ «زن خوراکی»، «سرگذشت ندیمه»، «آدمکش کور»، «اوریکس و کریک» و «سال سیلاب».

مجموعه داستان کوتاه: «دختران رقاص»، «جنایت در تاریکی» و «استخوان‌های خوب و جنایت‌های ساده»، «مردی از مریخ».

مارگارت اتوود کتاب‌هایی نیز به‌عنوان شعر («گفتارهایی برای دکتر فرانکشتاین»)، کتاب‌هایی در زمینهٔ ادبیات کودکان («حیوان خانگی آنا») و کتاب‌های غیرداستانی («در دنیاهای دیگر: علمی - تخیلی و تخیل انسان») نوشته و منتشر کرده است. از رمان «سرگذشت ندیمه» نوشتهٔ اتوود برای تولید فیلم سینمایی اقتباس شده است. فیلم سینمایی «سرگذشت ندیمه» (The Handmaid's Tale) در ژانر علمی - تخیلی و به‌کارگردانی «فولکر اشلوندورف» در سال ۱۹۹۰ میلادی منتشر شد. فیلم‌نامهٔ این فیلم را هارولد پینتر، نمایشنامه‌نویس مشهور انگلیسی از رمان مارگارت اتوود اقتباس کرد و نوشت. مجموعهٔ تلویزیونی (سریال) آمریکایی «سرگذشت ندیمه» یا «قصهٔ ندیمه» در ژانر تراژدی و پادآرمان‌شهری از اواخر سال ۲۰۱۶ میلادی، تولید خود را آغاز کرد. سازندهٔ این سریال اقتباسی «بروس میلر» بوده است.

بخشی از کتاب آخرین انسان

«جیمی در آشپزخانه خانه‌ای که در پنج‌سالگی در آن زندگی می‌کردند پشت میز نشسته. وقت ناهار است. در مقابلش در یک بشقاب تکه نان گردی هست ــ یک سر صاف از کره بادام‌زمینی، با کورسوی لبخندی ژله‌ای و چند کشمش جای دندان. آن شکل او را غرق هراس می‌کند. حال هر دقیقه ممکن است مادرش وارد اتاق شود. اما نه، او نخواهد آمد. صندلی‌اش خالی است. حتما ناهار جیمی را آماده کرده و برای جیمی روی میز گذاشته. اما واقعا کجا رفته، کجاست؟

صدای خراشیده شدن چیزی شنیده می‌شود؛ صدا از دیوار می‌آید. کسی آن‌سوی دیوار است، دارد سوراخی حفر می‌کند، وارد اتاق می‌شود. به آن قسمت از دیوار می‌نگرد، زیر آن ساعت دیواری که هر ساعتش را پرنده‌ای خاص اعلام می‌کند. سینه‌سرخ می‌خوانَد: هوهوهو. او این کار را کرده بود، در ساعت دیواری دست برده بود. جغد می‌خوانَد: قوقو؛ کلاغ قارقار می‌کند. اما وقتی پنج‌ساله بود، آن ساعت آن‌جا نبود، بعدها آن را خریدند. چیزی اشتباه است، زمان اشتباه است، نمی‌داند چه چیز اشتباه است، از ترس فلج شده. لایه گچ شروع به لرزیدن می‌کند و او بیدار می‌شود. از این‌طور خواب‌ها متنفر است. زمان حال بدون آمیخته شدن با گذشته نیز به اندازه کافی ناگوار هست. در حال زندگی کن. زمانی این جمله را روی تقویمی نوشته بود، نوعی محصول قلابی برای افزایش توان آمیزشی در زنان. چرا آدم باید تنش را زندانی ساعت بکند، می‌توان پابندهای زمان را شکست، و غیره و ذلک. عکسش هم تصویر زنی بالدار بود که از روی توده کثیف و کهنه‌ای از پارچه‌های چروک یا احتمالاً پوست بدن به بالا می‌پرید.»