کتاب ابله

کتاب «ابله» نوشتۀ فئودور داستایفسکی و ترجمۀ مشفق همدانی است و انتشارات امیرکبیر آن را منتشر کرده است.ابله، اثری بی‌زمان است و یکی از ۱۰ شاهکار برتر ادبیات جهان به شمار می‌آید.

درباره کتاب ابله

ابله، اثری عمیق و پیچیده است که داستان پرنس میشکین را روایت می‌کند، شخصیتی که در عین ساده‌دلی و معصومیت، تجسمی از یک قدیس دنیوی است و حضور او تضادهای بنیادین میان فضیلت و فساد، عشق و هوس، حقیقت و تظاهر را به شکلی درخشان به نمایش می‌گذارد.

پرنس میشکین، آخرین بازماندهٔ یک خاندان اصیل و ورشکسته، پس از سال‌ها اقامت در سوئیس برای معالجهٔ بیماری صرع و افسردگی عصبی، به روسیه بازمی‌گردد. او که به‌نوعی جنون و بی‌ارادگی مطلق دچار است، با دنیایی سرد و بی‌رحم مواجه می‌شود که معصومیت و صداقت او را درک نمی‌کند. اعتماد بی‌حد او به دیگران و بی‌تجربگی در مسائل اجتماعی، او را در مسیری پر از پیچیدگی‌های اخلاقی و احساسی قرار می‌دهد. در قطار به سن‌پترزبورگ، میشکین با روگوژین، جوانی پرشور و تندخو، آشنا می‌شود. این ۲ شخصیت که از نظر روحی در تضاد کامل با یکدیگر هستند، به‌نوعی مکمل یکدیگرند. روگوژین با شور و اشتیاق، عشق شدید خود به ناستازیا فیلیپونا، زنی زیبا و مرموز، را با میشکین در میان می‌گذارد. ناستازیا که گذشته‌ای پیچیده و پر از رنج را پشت سر گذاشته است، نماد زنی است که در کشاکش خیر و شر قرار دارد و سرنوشت او بر زندگی بسیاری از شخصیت‌های داستان تأثیر می‌گذارد.

رمان ابله با پرداختن به مفاهیمی چون عشق، ایثار، حقیقت، و ضعف‌های انسانی، تصویری فلسفی از جامعۀ روسیهٔ قرن نوزدهم ارائه می‌دهد. شخصیت میشکین به‌عنوان تجسمی از مسیحیت ایدئال، تلاش می‌کند تا نیکوکاری و محبت را در جهانی که از آن بری است، ترویج دهد؛ اما در برابر واقعیت‌های تلخ و خودخواهی انسان‌ها، معصومیت او به چالش کشیده می‌شود. داستایوفسکی در ابله با خلق شخصیتی همچون پرنس میشکین، می‌کوشد نشان دهد که معصومیت و نیکوکاری در جهانی که به خودخواهی، ریاکاری و خشونت خو گرفته است، چگونه می‌تواند به‌جای نجات، به‌نوعی شکست بینجامد. این رمان، کاوشی در سرشت انسان و پیچیدگی‌های اخلاقی اوست که خواننده را وادار به تفکر عمیق درباره‌ی خیر و شر، عشق و نفرت، و سرنوشت انسان در برابر اجتماع می‌کند.

خواندن کتاب ابله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات جهان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فئودور داستایوفسکی

فیودور میخایلوویچ داستایوفسکی در ۱۱ نوامبر ۱۸۲۱ به دنیا آمد. او نویسندهٔ مشهور و تأثیرگذار اهل روسیه بود. ویژگی منحصربه‌فرد آثار او، روان‌کاوی و بررسی زوایای روانی شخصیت‌های داستان است. بسیاری او را بزرگ‌ترین نویسندۀ روان‌شناختی جهان به شمار می‌آورند. داستایوفسکی ابتدا برای امرار معاش به ترجمه پرداخت و آثاری چون «اوژنی گرانده» اثر بالزاک و «دون کارلوس» اثر فریدریش شیلر را ترجمه کرد؛ سپس به نگارش داستان و رمان پرداخت. بیشتر داستان‌های داستایفسکی، سرگذشت مردمی عصیان‌زده و بیمار و روان‌پریش است. در بیشترِ داستان‌های او، مثلث عشقی دیده می‌شود؛ به این معنی که زنی در میان عشق دو مرد یا مردی در میان عشق دو زن قرار می‌گیرد. در این گره‌افکنی‌ها است که بسیاری از مسائل روان‌شناسانه (که امروز تحت‌عنوان روانکاوی معرفی می‌شود) بیان شده است. منتقدان، این شخصیت‌های زنده و طبیعی و برخوردهای کاملاً انسانی آن‌ها را ستایش کرده‌اند.

رمان‌ها و رمان‌های کوتاه این نویسنده عبارتند از: (۱۸۴۶) بیچارگان (یا «مردمان فرودست»)، (۱۸۴۶) همزاد، (۱۸۴۷) خانم صاحبخانه/ بانوی میزبان، (۱۸۴۹) نیه توچکا (ناتمام)، (۱۸۵۹) رؤیای عمو، (۱۸۵۹) روستای استپان چیکو، (۱۸۶۱) آزردگان/ تحقیر/ توهین‌شدگان، (۱۸۶۲) خاطرات خانهٔ اموات، (۱۸۶۴) یادداشت‌های زیرزمینی، (۱۸۶۶) جنایت و مکافات، (۱۸۶۷) قمارباز، (۱۸۶۹) ابله، (۱۸۷۰) همیشه شوهر، (۱۸۷۲) جن‌زدگان، (۱۸۷۵) جوان خام، (۱۸۸۰) برادران کارامازوف.

داستان‌های کوتاه و بلند او نیز عبارتند از: در پانسیون اعیان، (۱۸۴۶) آقای پروخارچین، (۱۸۴۷) رمان در نُه نامه، (۱۸۴۸) شوهر حسود، (۱۸۴۸) همسر مردی دیگر، (۱۸۴۸) همسر مردی دیگر و شوهر زیر تخت (تلفیقی از ۲ داستان قبلی)، (۱۸۴۸) پولزونکوف، (۱۸۴۸) دزد شرافتمند، (۱۸۴۸) درخت کریسمس و ازدواج، (۱۸۴۸) شب‌های روشن، (۱۸۴۹) قهرمان کوچولو، (۱۸۶۲) یک داستان کثیف/ یک اتفاق مسخره، (۱۸۶۵) کروکدیل، (۱۸۷۳) بوبوک، (۱۸۷۶) درخت کریسمس بچه‌های فقیر، (۱۸۷۶) رمان نازنین، (۱۸۷۶) ماریِ دهقان، (۱۸۷۷) رؤیای آدم مضحک، دلاور خردسال، قلب ضعیف (۱۸۴۸)، بوبوک (۱۸۷۳).

مقاله‌های او عبارتند از: Winter Notes on Summer Impressions (۱۸۶۳) و یادداشت‌های روزانهٔ یک نویسنده (۱۸۷۳–۱۸۸۱)،

ترجمه‌های او عبارتند از: (۱۸۴۳) اوژنی گرانده (انوره دو بالزاک)، (۱۸۴۳) La dernière Aldini (ژرژ ساند)، (۱۸۴۳) Mary Stuart (فریدریش شیلر) و (۱۸۴۳) Boris Godunov (الکساندر پوشکین)،

فئودور داستایوفسکی نامه‌های شخصی و نوشته‌هایی را که پس از مرگش منتشر شده، در کارنامۀ نوشتاری خویش دارد. او در ۹ فوریهٔ ۱۸۸۱ درگذشت.