کتاب معنی هنر

کتاب معنی هنر نوشتهٔ هربرت ادوارد رید و ترجمهٔ نجف دریابندری است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب در حوزهٔ پژوهش و تاریخ هنر را منتشر کرده است.

درباره کتاب معنی هنر

هربرت ادوارد رید کتاب معنی هنر را در سه فصل نگاشته است. نویسنده در فصل اول و دوم هنر را از منظر تماشاگر و در فصل سوم از منظر هنرمند تحلیل کرده است. هربرت رید نخست به تعریف‌های مختلف از هنر و اصطلاحات آن پرداخته و رویکردها و تئوری‌های زیبایی‌شناسانه را از دوران ماقبل تاریخ تا هنر معاصر دههٔ ۱۹۳۰ کرده است. او در انتها ویژگی‌ها و نقش یک هنرمند را بررسی کرده است. این اثر حاصل مجموعهٔ مقالاتی است که در سال ۱۹۳۱ در نشریهٔ «لیسنر» چاپ شده‌اند. بسیاری از مطالب کتاب «معنی هنر» (The Meaning of Art) دربارهٔ نقاشی و مجسمه‌سازی است. نویسنده در این اثر مکتب‌های هنری، شکل‌گیری‌شان و اصول‌شان را شرح داده است. در این کتاب می‌توانید تعریفی ساده از مفهوم زیبایی و زیبایی در اثر هنری را بخوانید و با سبک‌های مختلفی چون گوتیک، باروک، روکوکو، رئالیسم، ناتورالیسم و غیره آشنا شوید.

خواندن کتاب معنی هنر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ پژوهش‌های هنری و علاقه‌مندان به تاریخ هنر پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هربرت ادوارد رید

هربرت ادوارد رید در ۴ دسامبر ۱۸۹۳ درمزارع یورکشایر به دنیا آمد. او نقش مهمی در تئوریریزه‌کردن داشت و به‌عنوان یک منتقد، مورخ تاریخ هنر و فیلسوفی اگزیستانسیالیست شناخته می‌شد. او منتقدی بود که سعی بر آن داشت تا نقش و تأثیرگذاری هنر در آموزش را پررنگ و پررنگ‌تر کند. هربرت رید به همراه دوستانش مؤسسه هنرهای معاصر را بنیان گذاشتند. با این که تحصیلاتش در دانشگاه لیدز به خاطر جنگ جهانی اول نیمه‌تمام ماند، اما رابطه‌اش با هنر قطع نشد. او به همراه «فرانک راتر» مجلهٔ «هنر و ادبیات» را تأسیس کرد که یکی از اولین نشریاتی بود که به خاطر چاپ اثری از «تی. اس. الیوت» در ذهن‌ها ماند. بعدها نیز نشریهٔ «لیسنر» را با جمعی دیگر راه‌اندازی کرد و در آن دربارهٔ هنر می‌نوشت. او در ۱۲ ژوئن ۱۹۶۸ درگذشت.

درباره نجف دریابندری

نجف دریابندری مترجم و نویسندهٔ معاصر ایرانی است. نجف دریابندری در ۱ شهریور ۱۳۰۸ در آبادان متولد شد. او دورهٔ ابتدایی را در مدرسهٔ «۱۷ دی» گذراند و وارد دبیرستان «رازی» شد. او حدود سال سوم دبیرستان تحصیل را رها کرد و به‌دنبال کار رفت. حضور انگلیسی‌ها در تأسیسات نفتی شهر آبادان و تردد آن‌ها در سطح شهر او را به یادگیری زبان انگلیسی علاقه‌مند س کرد و او به‌طور خودآموز به فراگیری این زبان پرداخت. در سال۱۳۳۲ اولین اثر خود را که ترجمهٔ کتاب معروف «وداع با اسلحه»، نوشتهٔ «ارنست همینگوی» بود، برای چاپ به تهران فرستاد. هم‌زمان با چاپ این کتاب، به‌دلیل فعالیت‌های سیاسی در آبادان به زندان افتاد و بعداز یک سال به زندان تهران منتقل شد. در زندان به فلسفه علاقه‌مند شد و در مدت حبس، کتاب «تاریخ فلسفهٔ غرب» اثر «برتراند راسل» را ترجمه کرد. او بعداز تحمل چهار سال حبس، در سال ۱۳۳۷ از زندان آزاد شد و به کارهای مختلفی روی آورد و درنهایت به عنوان سردبیر در انتشارات «فرانکلین» مشغول به کار شد. در آنجا به ترجمهٔ آثار ادبی رمان‌نویسان و نمایشنامه‌نویسان معروف آمریکایی پرداخت و کتاب هایی همچون «پیرمرد و دریا» اثر «ارنست همینگوی» و «هاکلبری فین» اثر «مارک توین» را ترجمه کرد. دریابندری مدت ۱۷ سال با مؤسسه فرانکلین همکاری کرد و در حدود سال ۱۳۵۴ همکاری خود را با این مؤسسه قطع کرد. پس‌از آن برای ترجمهٔ متون فیلم‌های خارجی با سازمان رادیو - تلویزیون ملی قرارداد بست. پس‌از انقلاب از این کار کناره گرفت و به‌طور جدی به ترجمه و تألیف پرداخت. از جمله آثار او می‌توان به ترجمه کتاب‌های «یک گل سرخ برای امیلی» و «گور به گور» نوشتهٔ «ویلیام فاکنر»، «رگتایم و بیلی باتگیت» اثر «دکتروف»، «معنی هنر» از «هربرت ادوارد رید» و «پیامبر و دیوانه» نوشتهٔ «جبران خلیل جبران» اشاره کرد. او کتاب «مستطاب آشپزی» را نیز به رشتهٔ تحریر درآورده است. نجف دریابندری در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۹ در تهران چشم از جهان فرو بست.

بخشی از کتاب معنی هنر

«اگر من روی پردهٔ سفید لکه‌های رنگ آبی و سبز و سرخ را پهلوی هم بگذارم، با هر لکه‌ای که می‌گذارم، هر کدام از لکه‌هایی که پیش‌تر گذاشته‌ام اهمیت خود را از دست می‌دهند. فرض کنید که من می‌خواهم یک منظرهٔ داخلی بکشم: در برابر خودم یک گنجهٔ لباس می‌بینم، و این گنجه احساس رنگ سرخ را به طرز خیلی زنده‌ای در من ایجاد می‌کند، و بنابراین من آن سرخی را که برایم راضی‌کننده است روی پرده می‌گذارم. میان این سرخ و سفیدی پرده رابطه‌ای ایجاد می‌شود. وقتی که من یک سبز هم بر آن‌ها علاوه کنم، و کف اتاق را با رنگ زرد نشان دهم، باز میان این زرد و آن سبز و آن سفید روابط جدید ایجاد خواهد شد. اما این رنگ‌های گوناگون متقابلاً همدیگر را خنثی می‌کنند. لازم است رنگ‌های گوناگونی که من به کار می‌برم چنان تعادلی داشته باشند که یکدیگر را از میان نبرند. برای حاصل شدن این غرض، من باید اندیشه‌هایم را تحت نظم درآورم. روابط میان رنگ‌ها باید چنان برقرار شود که رنگ‌ها به جای آنکه همدیگر را از میان ببرند، همدیگر را بسازند. ترکیب جدیدی از رنگ‌ها به دنبال نخستین رنگ خواهد آمد و کل تصور مرا ایجاد خواهد کرد. من ناچار خواهم بود رنگ‌ها را جابه‌جا کنم، به طوری که اگر پس از تغییرات متوالی رنگ سبز به جای رنگ سرخ مسلط شده باشد، به نظر می‌رسد که تابلو من تماماً تغییر کرده است.

این مطلب خوب روشن می‌کند که چگونه یک هماهنگی رنگی خاص در یک تابلو نقاشی پدید می‌آید؛ ولیکن ما را از حدود ترکیب‌های دوبعدی باسمه‌های رنگی ژاپنی فراتر نمی‌برد. توضیح دیگری که ماتیس در همان مقاله می‌دهد در این خصوص به ما خیلی کمک خواهد کرد:

نکته این است که توجه بیننده را چنان هدایت کنیم که بیننده در تابلو دقیق شود، اما به همه چیز فکر کند مگر به آن شیء خاصی که ما خواسته‌ایم بکشیم؛ باید او را بازداریم بی‌آنکه ناراحتش کنیم، باید او را هدایت کنیم که کیفیت احساسی را که بیان شده است تجربه کند. در شگفت کردن بیننده خطرناک است. برای بیننده لازم نیست که تجزیه و تحلیل کند ـــــ زیرا که این به معنی متوقف کردن توجه او خواهد بود، نه رها ساختن آن ـــــ و اگر در تقابل رنگ‌ها افراط کنیم خطر این هست که این تجزیه و تحلیل آغاز شود. مسئله برای ما به این صورت درآمده است که شدت و قوت تابلو را نگاه داریم و در عین حال به شباهت هم نزدیک شویم. در شرایط مطلوب، بیننده بی‌آنکه خود بداند، به خودش اجازه می‌دهد که گرفتار حیلهٔ تابلو بشود. باید مواظب بود که از جانب او حرکت شگفت‌زدگی سر نزند، ولو اینکه خودش متوجه نباشد: باید حتی الامکان صنعت را پنهان کرد.»