کتاب مطالعات فرهنگی

کتاب مطالعات فرهنگی نوشتهٔ سایمون ریورینگ و ترجمهٔ نیما ملک محمدی و شهریار وقفی‌ پور است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی مجموعه‌ای از مقالات دربارهٔ رشتهٔ مطالعات فرهنگی.

درباره کتاب مطالعات فرهنگی

کتاب مطالعات فرهنگی حاوی برگزیده‌ای از جستارهای منتخب مطالعات فرهنگی، به‌عنوان نقطهٔ آغازی است برای آشنایی با این حوزهٔ مطالعاتی که روزبه‌روز متداول‌تر می‌شود. بااین‌حال،‌ همان‌طور که پس‌از مطالعهٔ این جستارها روشن‌تر خواهد شد، مطالعات فرهنگی روش یا قاعده‌ای دانشگاهی نظیر دیگر رشته‌ها نیست. این رشته نه روش‌شناسی معینی دارد و نه در پژوهش به‌طور واضح حوزه‌های مشخصی را شامل می‌شود. البته همان‌طور که از نامش برمی‌آید، مطالعات فرهنگی مطالعهٔ فرهنگ یا به‌طور دقیق‌تر مطالعهٔ فرهنگ معاصر است، اما این تعریف چندان به کار نمی‌آید. سایمون ریورینگ در این اثر بیان کرده است که حتی با فرض آن‌که بدانیم «فرهنگ معاصر» دقیقاً چیست، به طرق بسیاری می‌توانیم تحلیلش کنیم. برای نمونه، از نظر جامعه‌شناختی می‌شود به «شیوه‌ای عینی» بنیادها و کارکردهایش را طوری تشریح کرد که گویی به نظامی بزرگ و تنظیم‌شده تعلق دارد یا از نظر علم اقتصاد می‌شود تأثیرات سرمایه‌گذاری و دادوستد را بر تولیدات فرهنگی تبیین کرد. به‌طور سنتی‌تر، می‌توان «به شیوه‌ای انتقادی» شکل‌های عمده (مثل ادبیات) یا متون یا تصاویر خاص (مثلاً، در انتظار گودو یا پرده‌ای از نوش) را ستایش کرد. پرسش هنوز باقی است: آیا مطالعات فرهنگی به این اشکال تثبیت‌شدهٔ تحلیل جهت خاص خودش را می‌بخشد؟ بخوانید تا بدانید.

خواندن کتاب مطالعات فرهنگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ مطالعات فرهنگی و علاقه‌مندان به علوم اجتماعی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مطالعات فرهنگی

«اکنون این حکم به کلیشه تبدیل شده که دورهٔ پس از جنگ جهانی دوم یکی از دوره‌های آشفتگی عظیم در الگوهای سنتی زندگی مردم بریتانیاست. الگوهای قدیمی کنار گذاشته شدند تا جای آن‌ها را نظامی نو، و علی‌الظاهر کم‌محدودیت‌تر، بگیرد. جامعه‌شناسان، به‌خصوص، بر فروپاشی اجتماع طبقهٔ کارگر انگشت گذارده‌اند و نشان داده‌اند که چگونه زوالِ فضای سنتی خانه‌های پشت‌به‌پشت و مغازه‌های سرنبش صرفاً گویای تغییرات عمیق‌تر و نامحسوس‌تر است.

سیاستمداران حزب کارگر و حزب محافظه‌کار، هر دو، اعتقاد داشتند که اکنون [پس از جنگ جهانی دوم] بریتانیا دارد وارد عصر جدیدی از وفور نامحدود و فرصت‌های برابر برای همه می‌شود و «هیچ‌وقت اوضاع به این خوبی نبوده است»؛ لیکن علی‌رغم این اعتمادبه‌نفس وقیحانه، طبقات محو نشدند. ولی به هر حال راه‌های «ادامهٔ حیات» طبقهٔ اجتماعی ــ شکل‌هایی که در آن‌ها تجربهٔ طبقاتی مجال تجلی در فرهنگ می‌یافت ــ به‌گونه‌ای شگرف تغییر کرد. ظهور رسانه‌های توده‌ای، تغییرات ترکیب نهاد خانواده، تغییرات سازمان مدرسه و کار، جابه‌جایی در وضع و منزلت نسبی کار و فراغت، همگی قطعه‌قطعه و قطبی شدن اجتماع طبقهٔ کارگر را فراهم آوردند و مجموعه‌ای از گفتارهای حاشیه‌ای را درون حد و مرزهای وسیع تجربهٔ طبقاتی ایجاد کردند.

توسعهٔ فرهنگ جوانان را باید به منزلهٔ بخشی از این فرایند قطبی شدن در نظر گرفت. خصوصاً می‌توانیم به این عوامل اشاره کنیم: افزایش نسبی قدرت خرید جوانان طبقهٔ کارگر، ایجاد بازاری به‌منظور جذب مازاد، و تغییرات به‌وجودآمده در نظام آموزشی از ۱۹۴۴ که نتیجهٔ قانون باتلر بود؛ این عوامل به ظهور نوعی آگاهی نسلی در میان جوانان پس از جنگ یاری رساند. این آگاهی هنوز در تجربهٔ عمومی «طبقاتی» ریشه داشت، لیکن به شیوه‌هایی متفاوت، و در بعضی موارد آشکارا در تقابل با شکل‌های سنتی. به هر حال، تأکید بر طبقهٔ اجتماعی به منزلهٔ مقوله‌ای مهم و بامعنا در فرهنگ جوانان به‌طور عمومی پذیرفته نشده بود، تا این‌که در همین اواخر، همان‌طور که خواهیم دید، فوران ظاهراً خودجوش سبک‌های شگفت‌انگیز جوانان به بعضی نویسندگان جهان جرئتی بخشیده که از جوانان به‌عنوان طبقه‌ای جدید یاد می‌کنند و درواقع در جوانان اجتماعی یکدست از مصرف‌کنندگان کم‌سن‌وسال می‌بینند. چنین بینشی رایج نبود، تا دههٔ ۱۹۶۰ که اسطورهٔ فرهنگ جوانان بی‌طبقه شدیداً به چالش کشیده شد. این چالش در بافت کلی‌تر بهتر فهم می‌شود؛ در بافت مبحثی در باب کارکرد خرده‌فرهنگ، که سالیان سال ذهن آن جامعه‌شناسانی را به خود مشغول داشته که متخصص نظریهٔ نابهنجاری بودند. اینک شایسته است ارزیابی مختصری را منظور کنیم در باب برخی راهبردها به مسئلهٔ جوانان و خرده‌فرهنگ‌ها که در ضمن آن مباحث مطرح شدند.»