کتاب امپراتوری عثمانی

کتاب امپراتوری عثمانی نوشتهٔ مهرداد کیوان و ترجمهٔ علی کاتبی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. نویسنده در این اثر مطالعه‌ای مقدماتی از تاریخ سیاسی امپراتوری عثمانی تا زمان ظهور جمهوری ترکیه ارائه می‌دهد.

درباره کتاب امپراتوری عثمانی

مهرداد کیا در کتاب امپراتوری عثمانی تاریخ سیاسی امپراتوری عثمانی را از نخستین روزهای شکل‌گیری در اواخر قرن ۱۳ قمری تا واپسین روزهای حیاتش و اعلام وجود نظام جمهوری ترکیه در سال ۱۹۲۳ بررسی می‌کند و با تکیه بر اسناد تاریخی مختلف، تحلیلی دقیق بر فرازونشیب‌های این امپراتوری بزرگ ارائه می‌دهد. اسناد به‌کاررفته در این کتاب دو دسته است؛ دسته‌ٔ اول اسناد تاریخی و رسمی عثمانیان است و دسته‌ٔ دوم گزارش‌های سیاستمداران، نمایندگان و کتاب‌ها و مقالاتی که سیاست‌مداران، جهانگردان و مبلغان مذهبی به زبان‌های مختلف نگاشته‌اند. در ابتدای این کتاب یک سال‌شمار میلادی از وقایع تاریخی عثمانی قرار داده شده است که می‌تواند راهنمای خوبی برای مخاطب باشد. این اثر شامل هشت فصل است که عبارت‌اند از «مرور اجمالی تاریخی»، «بنیادگذاران امپراتوری»، «اوج قدرت عثمانی»، «انحطاط امپراتوری»، «اصلاحات سنتی و تجزیه ارضی»، «جهان‌خواری (امپریالیسم) اروپایی و سوق دادن امپراتوری به سوی اصلاحات»، «از تنظیمات تا نوین‌سازی خودکامانه» و «انقلاب ترکان جوان و سقوط امپراتوری عثمانی». پس‌ از فصل‌های اصلی، بخش‌هایی به تصویرها و نقشه‌ها، زندگی‌نامه‌ها و اسناد اصلی اختصاص داده شده است که به فهم عمیق تاریخی این زمانه کمک می‌کند.

خواندن کتاب امپراتوری عثمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب امپراتوری عثمانی

«دورهٔ تنظیمات، افزون بر نوین‌سازی زیرساخت امپراتوری، شاهد تحول مهمی در نظام آموزش و پرورش عثمانی نیز بود. در دورهٔ سلطنت محمود دوم، حکومت عثمانی، مدارس رُشدیه (دبیرستان) نیز دایر کرده بود که برای تدریس علوم غیردینی به دانش‌آموزان پسر درس‌خوانده در مکتب (مدرسهٔ سنتی ویژهٔ تعلیم قرآن) بود. هدف اصلی از ایجاد مدرسه‌های نوین، تربیت قشر نخبهٔ فارغ‌التحصیل از مدارس جدید بود که قادر به ادارهٔ امپراتوری باشند. مدارس مذهبی علوم جدید و علوم انسانی آموزش نمی‌دادند. اما با وجود این کاستی‌ها، اصلاحگران از مدرسه‌های اسلامی انتقاد نمی‌کردند و خواستار بستن آن‌ها نمی‌شدند. چنین حرکتی، مخالفت شدید علما را برمی‌انگیخت و ممکن بود موجب شود که طبقهٔ مذهبی، تنظیماتی‌ها را متهم به کفر و الحاد کنند. در واقع، ترس از مخالفت محافظه‌کاران همچنان ادامه داشت که اصلاحات در امر آموزش و پرورش را کند می‌کرد و اصلاحگران را وادار می‌ساخت تا مدرسه‌های نوین را ضمیمهٔ وزارتخانه‌ها و ادارات مختلف دولتی بکنند. بدین سان، نخستین مدرسه‌های پزشکی و مهندسی امپراتوری عثمانی به صورت بخش‌های وابسته به مدرسهٔ نظامی دایر شدند.. همچنین تأسیس نهادهای آموزشی نوین، با مشکل نداشتن سرمایهٔ مناسب و نبودن آموزگاران و مربیان آزموده روبه‌رو بود. با وجود این دشواری‌ها، دستگاه اداری جدیدی به وجود آمد که اعضای آن، چهار تا پنج برابر کارمندان اداری دربار، و اغلب از فارغ‌التحصیلان مدرسه‌های نوین بودند . سرانجام، مجریان تنظیمات کوشیدند که ساختار مالی نوین و روش کارآمدی برای گردآوری مالیات ایجاد نمایند تا بتواند خزانهٔ مرکزی را با منابع مالی مکفی برای اجرای اصلاحات تجهیز کند. «بخش اصلی» اصلاحات مالی آن‌ها «آسان‌سازی گردآوری مالیات‌ها» از طریق مرکزی ساختن خزانه و واگذاری مسئولیت گردآوری مالیات به مأموران حقوق‌بگیر دولتی به جای والی‌ها، عالمان مذهبی دارندهٔ املاک اهدایی یا سایر واسطه‌های متعلق به روش کهنه (کلاسیک) گردآوری مالیات بود»