کتاب کشمکش بر سر سلطه در اروپا

کتاب کشمکش بر سر سلطه در اروپا نوشتهٔ آلن جان پرسیوال تیلور و ترجمهٔ فرزام امین صالحی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب کشمکش بر سر سلطه در اروپا

کتاب کشمکش بر سر سلطه در اروپا (The struggle for mast ery in Europe) را نوشته‌ای مهم توصیف کرده‌اند که پویایی‌های پیچیدهٔ ژئوپلیتیکی را بررسی کرده است؛‌ آنچه اروپا را در طول دوره‌ای مهم از انقلاب‌های ۱۸۴۸ میلادی تا پس از جنگ جهانی اول در ۱۹۱۸ میلادی، شکل داد. آلن جان پرسیوال تیلور، مورخ برجستهٔ بریتانیایی، تحلیلی جامع از نیروهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ارائه داده است که منجر به دگرگونی‌های مهم در اروپا شد. این کتاب با موج انقلابی ۱۸۴۸ آغاز شده است؛ مجموعه‌ای از تحولات که سراسر اروپا را فرا گرفت و ساختارهای قدرت موجود را به چالش کشید و از تغییرات سیاسی و اجتماعی حمایت کرد. نویسنده به‌طرز ماهرانه‌ای از پیچیدگی‌های این انقلاب‌ها عبور کرده و تأثیر آن‌ها را بر موازنهٔ قدرت در این قاره، برجسته کرده است. گفته شده است که موضوع اصلی کتاب حاضر، مبارزه برای برتری میان قدرت‌های بزرگ اروپایی در این دوره است. این اثر با وضوح، عمق و دقت تحلیلی مشخص می‌شود و برای خوانندگان دانشگاهی و عمومی قابل استفاده است؛ زیرا تیلور از اصطلاحات غیر‌ضروری اجتناب کرده و رویدادهای تاریخی پیچیده را به‌شیوه‌ای منسجم و جذاب ارائه داده است.

خواندن کتاب کشمکش بر سر سلطه در اروپا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب قدرت‌های بزرگ اروپایی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کشمکش بر سر سلطه در اروپا

«مسئلۀ سلزویک و هولشتاین از پیمان لندن در سال ۱۸۵۲ به بعد فروکش نکرده بود: بحث‌های متوالی از یک سو، عزم دانمارک برای ادغام سلزویک در یک سلطنت یکپارچه از سوی دیگر. در نوامبر ۱۸۶۳، هر دو مجادله در آن واحد به اوج خود رسید. شاه فردریک هفتم در ۱۵ نوامبر درگذشت. جانشین او، کریستیان نهم، در ۱۸ نوامبر قانون مشروطۀ یکپارچه را امضا کرد. این اقدام افکار عمومی ملی آلمان را به چالش کشید؛ این اقدام به شرطی می‌توانست تداوم یابد که قدرت‌های بزرگ مثل سال ۱۸۵۲ علیه این احساسات متحد می‌بودند. در عوض، این بحران روابط قدرت‌های بزرگ را دچار آشوبی تمام‌عیار کرد. پافشاری ناپلئون بر سر لهستان، دوستی فرانسه ـ روسیه را بر باد داده بود؛ مخالفت شدید بریتانیا با طرح ناپلئون برای برپایی یک کنگره به ائتلاف فرانسه ـ انگلیس خاتمه داده بود؛ اتریش ائتلاف با فرانسه را از دست داده بود، روسیه را رنجانده بود و موفق به جلب آلمان به‌سوی خود نشده بود. در واقع تنها رابطۀ باثبات در اروپا همبستگی روسیه و پروس علیه لهستان بود. حتی این رابطه نیز از ماهیتی سلبی برخوردار بود؛ هیچ‌یک در ائتلافی علیه دیگری شرکت نمی‌کردند. ولی بیسمارک از دادن قول پشتیبانی از روسیه در برابر لشکرکشی فرانسه به بالتیک به سود لهستان امتناع کرده بود؛ و بی‌طرفی تنها چیزی بود که در ژانویۀ ۱۸۶۴ روس‌ها در صورت حملۀ فرانسه به راین پیشنهاد می‌کردند.

اغتشاش ۱۸۶۳ فروپاشی را که از همان سال ۱۸۴۸ در جریان بود کامل کرد. هماهنگی اروپا در زمان جنگ کریمه سیمای ضعیفی از خود به نمایش گذاشته بود؛ فقط انگلستان و فرانسه به کمک ترکیه رفته بودند. در سال ۱۸۵۹، ناپلئون بدون هیچ مزاحمتی از سوی قدرت‌های بزرگ وارد ایتالیا شده بود؛ در سال ۱۸۶۳، دست روسیه در لهستان باز گذاشته شده بود. جنگ‌های محدود ــ نه یک درگیری عمومی ــ دیگر به عادت تبدیل شده بود. با این وجود، لغو یک پیمان آن‌هم فقط دوازده سال پس از امضا به‌دست همۀ قدرت‌ها دستاوردی تکان‌دهنده بود؛ اولین دستاورد از بین نمونه‌های مشابهی بسیار که داشت از بیسمارک یک استاد بی‌چون‌وچرای هنر دیپلماسی بسازد. بیسمارک بعدها، وقتی در سال ۱۸۶۲ قدرت را در دست گرفت، ادعا می‌کرد همۀ کارزار را از آغاز پیش‌بینی کرده و، از قبل، انضمامِ دوک‌نشین‌ها را برنامه‌ریزی کرده بود (و به‌خاطر آن جنگ با اتریش و فرانسه را) وقتی در سال ۱۸۶۲ قدرت را در دست گرفت. احتمال بیشتری دارد که او فقط نقشه کشیده بود وارث سلطنت شود: قدرت را حفظ کند، از سلطنت ویلهلم اول دفاع کند و پروس را در آلمان قدرتمندتر کند. بازیگر بزرگ در دیپلماسی مثل شطرنج خود را از گمانه‌زنی دربارۀ پیامدهای بعید اقداماتش نمی‌بازد: او فقط می‌پرسد «آیا این عمل موقعیت مرا بهتر می‌کند» و بعد دست به آن اقدام می‌زند.»