کتاب عوارض جانبی

کتاب عوارض جانبی نوشتهٔ وودی آلن و ترجمهٔ لادن نژادحسینی است و نشر بیدگل آن را منتشر کرده است. این کتاب در سال ۱۹۸۰، موفق به دریافت جایزه‌ٔ ادبی «او. هنری» شد

درباره کتاب عوارض جانبی

مجموعه داستان عوارض جانبی اثر وودی آلن، طنزپرداز، بازیگر، کارگردان، داستان‌نویس، فیلمنامه‌نویس و نمایشنامه‌نویس آمریکایی و برندهٔ چهار اسکار برای بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه است. فضای داستان‌های این کتاب عجیب و غریب و ذهنی است و می‌تواند خواننده را برای مدتی از دنیای واقعی و زندگی روزمره جدا کند و در دنیای فانتزی‌ای که وودی آلن خلق کرده غرق کند

داستان‌های این مجموعه که تعدادی از آنها در مجله نیویورکر و نیویورک تایمز هم به چاپ رسیده‌اند، مانند آثار ادبی و سینمایی دیگر آلن، درونمایه‌ای طنز دارند و بسیاری از مسائل جامعه را نقد می‌کنند؛ مسائل و دغدغه‌های روشنفکران، نقد روشنفکری، دین و مذهب، رابطهٔ احساسی و... از موضوعات این مجموعه داستان‌اند.

داستان‌های کتاب عوارض جانبی از این قرار هستند:

به یاد نیدل من

محکوم

دریغ از سرنوشت

خطر بشقاب پرنده‌ها

دفاعیهٔ بنده

فصل کوگل ماس

سخنرانی من برای فارغ‌التحصیلان

رژیم

خواندن کتاب عوارض جانبی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران آثار وودی آلن پیشنهاد می‌کنیم.

درباره وودی آلن

وودی آلن با نام اصلی Allen Stewart Konigsberg اول دسامبر سال ۱۹۳۵ در بروکلین نیویورک در یک خانواده یهودی ثروتمند متولد شد و به خاطر موهای قرمز رنگش در بین دوستان و همکلاسی‌هایش به قرمز معروف بود. وودی آلن فعالیت حرفه‌ای خود را با نوشتن کتاب‌های طنز آغاز کرد و به بعدا به بازی روی صحنه و کارگردانی روی آورد. او ۱۹ بار نامزد جایزه‌ اسکار و ۴بار برنده‌ آن شد؛ یکبار برای بهترین کارگردانی و سه بار برای بهترین فیلم‌نامه‌ اقتباسی.

وودی آلن علاوه بر فعالیت درخشانش در سینما، کتاب‌های مختلفی نوشته است. توانایی او در نوشتن را، از فیلم‌نامه‌های شاهکارش می‌توان متوجه شد. از میان آثار او می‌توان به کتاب‌های این آب آشامیدنی نیست، دوباره این آهنگو بزن سم، حالا بی‌حساب شدیم، بی بال و پر، عوارض جانبی ( مقالات و نمایشنامه‌هایی هستند، پیش از آن در روزنامه و نشریات مختلف ازجمله نیوریپابلیک، نیویورک تایمز و نیویورکر چاپ شده‌اند)، حباب معلق، سنترال پارک وست، اولد سیبروک، ریورساید درایو، متل ماه عسل، هرج و مرج محض، بن‌بست نویسنده، مرگ در می‌زند و مرگ / خدا اشاره کرد. 

بخشی از کتاب عوارض جانبی

«بشقاب‌پرنده‌ها دوباره سراز اخبار درآورده‌اند و دیگر زمانش رسیده است که نگاهی جدی به این پدیده بیندازیم. (درواقع از نظر زمانی الان ده دقیقه هم از هشت گذشته، بنابراین نه‌تنها چند دقیقه دیر کرده‌ایم، بلکه من گرسنه هم شده‌ام.) تا پیش از این، مسئلهٔ بشقاب‌پرنده‌ها را اغلب خل‌وچل‌ها یا آدم‌های عجیب‌وغریب مطرح می‌کردند. درواقع، در بیشتر مواقع شاهدان این پدیده معترف‌اند که به هر دو گروه تعلق دارند. با وجود این، مشاهدات مکرر این پدیده توسط افراد قابل اعتماد بالاخره سبب شده نیروی هوایی و جوامع علمی در رویکرد شکاکانهٔ سابقشان بازنگری کنند و اکنون مبلغ دویست دلار به مطالعات جامعی درخصوص این پدیده اختصاص یافته است. سؤال این است: آیا هیچ موجود زنده‌ای آن بیرون هست یا نه؟ و اگر هست، آیا این موجودات سلاح لیزری دارند یا نه؟ شاید همهٔ بشقاب‌پرنده‌ها خاستگاه فرازمینی نداشته باشند، ولی متخصصان بر این عقیده‌اند که هر فضاپیمای درخشان سیگارشکلی که می‌تواند با سرعت دوازده‌هزار مایل در ثانیه در فضا اوج بگیرد، نیازمند نوع خاصی از شمع و لوازم یدکی است که فقط در پلوتون وجود دارد. اگر این دستگاه‌ها واقعاً متعلق به سیارهٔ دیگری باشند، پس تمدنی که آنها را ساخته است یا میلیون‌ها سال پیشرفته‌تر از تمدن ماست یا حسابی خوش‌شانس است. پروفسور لئون اسپسی‌من وجود تمدنی حدود پانزده دقیقه پیشرفته‌تر از تمدن ما در فضا را بدیهی دانسته است. او حدس می‌زند که این موضوع باعث برتری آنها نسبت‌به ما شده، چون این‌طوری لازم نیست برای رسیدن سر قرارهایشان عجله کنند.

دکتر برکیش منزیز که در رصدخانهٔ تپهٔ ویلسون کار می‌کند یا شاید هم در تیمارستان روانی تپهٔ ویلسون تحت نظر است (این مسئله در نامه‌ای که از او به دست ما رسیده چندان واضح نیست)، ادعا می‌کند مسافرانی که با سرعتی نزدیک به سرعت نور حرکت می‌کنند، حتی اگر از نزدیک‌ترین منظومهٔ شمسی بیایند، سفرشان به اینجا میلیون‌ها سال طول می‌کشد و با توجه به وضعیت نمایش‌های برادوی می‌شود گفت که چنین سفری تقریباً ارزشش را ندارد. (حرکت با سرعتی فراتر از نور غیرممکن است و ازآنجاکه باد دائم کلاه آدم را می‌برد، مطمئناً چندان مطلوب هم نیست.)

جالب اینجاست که بنابر گفتهٔ اخترشناسان امروزی، فضا محدود است. چنین تصوری بسیار تسلّی‌بخش است، به‌خصوص برای افرادی که هیچ‌وقت یادشان نمی‌آید خرت‌وپرت‌هایشان را کجا گذاشته‌اند. اما مهم‌ترین مسئله درمورد تفکر دربارهٔ جهان آن است که این جهان در حال انبساط است و بالاخره روزی متلاشی می‌شود و از بین می‌رود. به همین دلیل اگر دختری که در اتاق انتهای راهروی دفتر شما کار می‌کند چندتا نکتهٔ مثبت دارد، اما از همهٔ ویژگی‌های موردنظر شما برخوردار نیست، بهتر است کوتاه بیایید و به همان رضایت بدهید.»