کتاب نامه کوتاه، وداع طولانی

کتاب نامه کوتاه، وداع طولانی رمانی کوتاه نوشتهٔ پتر هانتکه برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات و ترجمهٔ روژان مظفری است و انتشارات آده آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب نامه کوتاه، وداع طولانی

پتر هانتکه در سال ۱۹۴۱ در گریفین اتریش به دنیا آمد. او بعدها در برلین ساکن شد و آثارش را به زبان آلمانی منتشر کرد. «نامه کوتاه، وداع طولانی»، «پوچی و شادی» و «آنها بیرون جان می سپارند» از جمله آثار اوست.

کتاب نامه کوتاه، وداع طولانی رمانی کوتاه دربارهٔ زمان و مکان است. خاطره چیست؟ گذشته و آینده چیستند؟ زمان و مکان برای ما چه معنایی دارد؟ اینها سؤال‌هایی است که شخصیت اول کتاب در سفری طولانی در میان ایالات متحده و در جست‌وجوی همسر گمشده‌اش با آنها سروکله می‌زند. پتر هانتکه نویسندهٔ بزرگ اتریشی و برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبی ۲۰۱۹ در این رمان کوتاه با حرکت میان زمان‌های مختلف و درآمیختن گذشته و آینده و در جریان گفت‌و‌گوهای مدام شخصیت اول داستان با خود، به شیوایی عمق شخصیت‌های رمان و روابط آنها را روایت می‌کند. این کتاب که به زبان انگلیسی نوشته شده، اولین بار در سال ۱۹۷۴ انتشار یافت.

خواندن کتاب نامه کوتاه، وداع طولانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران رمان‌های کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره پتر هانتکه

پتر هانتکه متولد سال ۱۹۴۲ در گریفن اتریش است. او نویسنده و نمایشنامه‌نویس پیشرو آوانگارد اتریشی و برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات سال ۲۰۱۹ است.

او پدرش را ندید. همراه با مادر و ناپدری‌اش زندگی می‌کرد. در دانشگاه در رشتهٔ حقوق تحصیل کرد و با مطالعهٔ آثار نویسندگان بزرگی مانند داستایوفسکی، ماکسیم گورکی، توماس وولف و ویلیام فاکنر به دنیای ادبیات کشیده شد. او آثار ادبی بسیاری آفریده است و علاوه بر جایزهٔ نوبل ادبیات، جوایز دیگری همچون جایزه گئورگ بوشنر (۱۹۷۳)، جایزهٔ جشنوارهٔ بین‌المللی ادبیات ویله‌نیتسا (۱۹۸۷) و جایزهٔ فرانتس کافکا (۲۰۰۹) را از آن خود کرده است.

انتخاب پتر هانتکه به عنوان برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات سال ۲۰۱۹ انتقادهای زیادی از آکادمی نوبل را برانگیخت. زیرا هانتکه در دورهٔ جنگ بوسنی از نیروهای صرب پشتیبانی کرده بود. و دیگر اینکه کمیتهٔ نوبل، یک اروپایی را برگزیده بود و برندهٔ ۲۰۱۹ نیز از میان زبان‌های همیشه ستایش‌شده، گزینش شده است.

 آثار اولیهٔ او مانند دشنام به تماشاگران و ترس دروازه‌بان از ضربهٔ پنالتی او را به‌سرعت در دههٔ ۶۰ معروف ساخت.

بخشی از کتاب نامه کوتاه، وداع طولانی

«ظهر آن روز به سنت لوئیس رسیدیم. در روزهای بعد همیشه با کلر و کودک بودم. ما در خانهٔ دوستان کلر که او «عشاق» نامیده بودشان، در راک هیل در حومهٔ شهر در غرب سنت لوئیس اقامت داشتیم و به‌ندرت بیرون می‌رفتیم. خانه‌ای چوبی بود که «عشاق» آن را رنگ می‌زدند و ما به آن‌ها کمک کردیم. من هیچ‌وقت نفهمیدم اسم واقعی آن‌ها چیست؛ فقط با اسامی خودمانی یکدیگر را خطاب قرار می‌دادند و همیشه نام‌های جدیدی از خود درمی‌آوردند. وقتی برای اولین‌بار آن‌ها را دیدم، دربارهٔ میل به آب شدن که کلر دربارهٔ آن به من گفته بود فکر کردم؛ در نگاه دوم، همهٔ تعمیم‌های احتمالی را به فراموشی سپردم و از آن به بعد فقط آن‌ها را تماشا کردم، کنجکاو دربارهٔ اینکه شیوهٔ زندگی آن‌ها چه ممکن است به من بگوید. زن همیشه مرموز به نظر می‌رسید، مرد ناامید و آسیب‌دیده، اما بعد از اینکه مدتی در کنار آن‌ها بودم دیدم که زن هیچ رازورمزی ندارد و مرد کاملاً خوشحال و راضی است. اما هر روز صبح باید دوباره از نو می‌فهمیدم که ظاهر مرموز و نومید آن‌ها اصلاً هیچ معنایی ندارد. مرد پوسترهای فیلم را در سنت لوئیس نقاشی می‌کرد، زن در پس‌زمینه به او کمک می‌کرد. وی همچنین اپیزودهایی را دربارهٔ فرایند اسکان مهاجران در غرب، مناظری با واگن‌های پوشیده و قایق‌های رودخانه‌ای نقاشی می‌کرد و آن‌ها را به فروشگاه‌های زنجیره‌ای می‌فروخت. عواطف آن‌ها به یکدیگر چنان خشونت‌آمیز بود که مدام به رنجش تبدیل می‌شد. آن‌ها از هم می‌رنجیدند و بعد یکدیگر را تسکین می‌دادند که خود باعث زودرنجی بیشترشان می‌شد. آن‌ها در تلاش برای آرام کردن هم دست از حرف زدن نمی‌کشیدند و یکدیگر را تنها نمی‌گذاشتند، بلکه به هم می‌چسبیدند، همدیگر را ناز و نوازش می‌کردند و هر چه دلخوری‌شان بیشتر می‌شد باز هم سعی می‌کردند یکدیگر را با اسامی خودمانی تسکین دهند ــ حتی وقتی بر سر چیزی دعوا می‌کردند، همیشه با اسامی خودمانی از آن یاد می‌کردند. سپس اندک‌اندک آسوده می‌شدند و می‌توانستند از هم فاصله بگیرند. آن لحظات تنها زمانی بود که آن‌ها نوعی تعطیلات را دور از یکدیگر سپری می‌کردند. ده سال بود که این‌گونه زندگی می‌کردند و هرگز یکدیگر را از نظر دور نداشته بودند.»