کتاب گتسبی بزرگ

کتاب گتسبی بزرگ نوشتهٔ سایمون لوی و ترجمهٔ پرهام آل داود است. نشر نی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی اقتباسی از رمان «گتسبی بزرگ» اثر «اسکات فیتز جرالد» در قالب نمایشنامه است.

درباره کتاب گتسبی بزرگ

کتاب گتسبی بزرگ حاوی اقتباسی از رمان مشهور «گتسبی بزرگ» اثر «اسکات فیتز جرالد» در قالب نمایشنامه است که در دو پرده نوشته شده است. این نمایشنامهٔ اقتباسی نوشتهٔ سایمون لوی است. او صحنهٔ نمایش را تصویری آرمانی از وقایعی دانسته که در پس‌زمینه‌ای اغراق‌شده و افسانه‌ای اتفاق می‌افتد و در آن، عناصر تماشایی کار، جای زیبایی تغزلی نثر توصیفی اسکات فیتزجرالد را گرفته است. این نمایشنامه‌نویس گفته است که نماد و استعاره، نقش مهمی در رمان دارد و می‌تواند به شکل‌های مختلف نشان داده شود. او این را بر عهدهٔ کارگردانان گذاشته که داستان را به صلاح‌دید خود با سبکی ساده یا پرپیچ‌وتاب نمایش دهند. هدف سایمون لوی این بوده است که صحنه‌ها با هم تداخل داشته باشند، کش بیایند و حتی بعضی اوقات هم‌زمان اجرا شوند؛ تا بدین‌ترتیب آزادانه با مکان و زمان بازی شده باشد. رمان گتسبی بزرگ را یکی از شاخص‌ترین آثار ادبی آمریکا دانسته‌اند که حاوی خاطره‌ای جاویدان از هوس، هرزگی و تباهی و بی‌قیدی است که همه و همه در ثروت نهفته است. داستان در نیویورک و در لانگ آیلند و زمانی اتفاق می‌افتد که اسکات فیتزجرالد آن را عصر موسیقی جاز می‌نامد. در سال ۱۹۲۲ که ایالات متحده، دورانی از رشد اقتصادی را پس از جنگ جهانی اول می‌گذرانید، بر تعداد میلیونرهای این کشور افزوده شد و «گتسبی» یکی از این میلیونرها بود. «نیک کراوی» از اهالی غرب میانه که به سواحل شرقی آمریکا کوچ کرده‌، همسایهٔ گتسبی می‌شود. گتسبی بزرگ و ثروتمند است و به‌خاطر مهمانی‌های باشکوهش معروف شده است. در میان مردم شایعاتی دربارهٔ شیوهٔ پولدارشدن او وجود دارد، ولی کسی نمی‌داند ثروت او از کجا آمده است. نیک ابتدا از این همه مهمانی پر زرق‌وبرق همسایه‌اش دل خوشی ندارد، اما کم‌کم خودش به یکی از مهمانان تبدیل می‌شود و می‌تواند به گتسبی نزدیک شود و پی به راز میهمانی‌های هر شنبهٔ او ببرد. پایک یک عشق کهنه در میان است.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب گتسبی بزرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی معاصر آمریکا و قالب نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گتسبی بزرگ

«نورهای مهمانیِ گتسبی تمام صحنه را روشن می‌کنند و بازیگران با نوای یک ارکستر کامل می‌رقصند.

موسیقی چارلستن! عصر جاز!

گتسبی: و دِیزی در مرکز تمام این‌ها دیده می‌شوند ــــــــ شیدا، بی‌پروا و پرشور!

حتی مرتل هم این‌جاست و دارد با تام می‌رقصد.

همگی پیراهن‌ها را برمی‌دارند، با آن‌ها می‌رقصند و صحنه را پر از رنگ‌های مواج می‌کنند. هیجان اوج می‌گیرد، رقص سریع‌تر و سریع‌تر می‌شود، از اختیار خارج می‌شود و در نهایت، همه خندان و خسته از پا می‌افتند.

دِیزی:این چیزها خیلی به هیجانم می‌آره! خیلی به هیجانم می‌آره! هیچ‌وقت این‌قدر آدم معروف ندیده بودم! هر وقت شب که خواستی منو ببوسی، نیک، فقط کافیه به‌م بگی تا من با کمال میل ترتیبشو بدم. فقط اسممو به زبون بیار. یا یه کارت سبز نشون بده. امشب کارت سبز پخش می‌کنم.

گتسبی:خوش می‌گذره؟

دِیزی:ما با هم این‌جا توی باغت هستیم، جِی ــــــــ باغ زیبای تو. به نظر غیرممکن می‌آد، مگه نه؟ باورم نمی‌شه چنین چیزی ممکن باشه. به یکی بگو تو دایرة‌المعارف نگاه کنه ببینه این واقعیت داره یا نه. باید حرف G رو ببینه. G، اول گتسبی! (موسیقی آرام. دِیزی و گتسبی می‌رقصند. همچنین بقیه. و بعد همه‌چیز و همه‌کس محو می‌شود، تمِ عشق‌شان را می‌شنویم و حالا فقط دِیزی و گتسبی دارند می‌رقصند، آرام و با لذت. بقیه مانند تابلو خشک‌شان زده. گویی دِیزی و گتسبی به سال ۱۹۱۷ بازگشته‌اند، باز با هم و عاشق همدیگر، و این از رقص‌شان پیداست: در هم ترکیب می‌شوند، غرق در لذت و سرشار از زیبایی. ناگهان تام از مرتل جدا می‌شود، می‌آید و جای گتسبی را می‌گیرد و رؤیا را به هم می‌زند. نور تغییر می‌کند و مهمانی دوباره جان می‌گیرد.) کجا بودی تا حالا؟»