کتاب نمایش معنا

کتاب نمایش معنا نوشتهٔ مجید آقایی است. نشر صاد این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر از اقتباس نمایشی وفادارانه از ادبیات فارسی سخن گفته است.

درباره کتاب نمایش معنا

کتاب نمایش معنا شیوهٔ اقتباس نمایشی وفادارانه از داستان‌های نمادین و رمزی ادبیات فارسی را به‌شکل تحلیلی بررسی کرده است. این کتاب در ۶ فصل نوشته شده است. عنوان این فصل‌ها عبارت است از «بررسی خاستگاه تاریخی و مبانی هستی شناختیِ روایات نمادین و رمزی با رویکرد علوم شناختی»، «تحلیل ساختار بیانیِ روایات نمادین و رمزی با رویکرد علوم شناختی»، «نمایش و بنیادهای هستی شناختیِ ظهور آن به مثابهٔ زبان»، «پیوند روایات رمزی با نمایش و شیوهٔ بازتاب معنا در نمایش‌های آیینیِ شرق»، «روایت، داستان، درام و فرایند تبدیل کارکرد نشانه‌ها از توصیفی به نمایشی» و «تفسیر معناشناختی دلالت ساختار نشانه‌ها و تحلیل شیوهٔ نمایشی‌سازی». نویسنده توضیح داده است که هدف این کتاب، بررسی و تحلیل شیوهٔ اقتباس از متون نمادین و رمزی ادبیات فارسی از طریق فهم بنیادهای معرفتی، اخذ ایده‌های معنایی و انتقال وفادارانهٔ آن‌ها به متون نمایشی در دو حوزهٔ اجرا و نگارش است. مجید آقایی این کتاب را به دانشجوهای رشته‌های هنرهای نمایشی و سینما، دست‌اندرکاران نگارش و اجرایِ تئاتر و پژوهشگران حوزهٔ ادبیات و فولکلور پیشنهاد کرده است.

خواندن کتاب نمایش معنا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد اقتباس در ادبیات نمایشی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نمایش معنا

«آنچه در فصل قبل پیرامون خاستگاه و رویکرد نمادین نمایش‌های سنّتی در هند، چین و ژاپن بیان شد و به بنیادهای آیینی نمایش در قلمرو وسیع‌تری از حوزه‌های فرهنگی مشرق‌زمین از ایران و آسیای میانه تا آسیای جنوب شرقی قابل‌تسرّی است، گواه آن است که سنّت آیینی نمایش‌های شرقی، درواقع بازتاب نمایشیِ همان مبانی معرفتی و هستی‌شناختی جان‌انگار و اساطیری است که مضامین آن در سیر تاریخیِ تحوّل جوامع، رنگ دینی به خود گرفته‌اند. پیوند نمایش‌های فوق با متون روایی و داستانی با درون‌مایهٔ دینی و بیان رمزی، گویای آن است که این سنّت نمایشی با اتکا بر تجربیات دیرپای جوامع در اجرای آداب و آیین‌ها، تلاشی است ریشه‌دار برای بسط اندیشه و بیان نمادین مضامین معرفتیِ مشرق‌زمین ازطریق تبدیل زبان مکتوب آن متون به زبان نمایشی. این تجربه می‌تواند در تحلیل راهکارهای نمایشی‌سازی متون عرفانی و رمزی ادبیات فارسی که ازنظر هستی‌شناسی و ساختار روایی، دارای بنیان‌هایی مشترک با متون رمزی سایر تمدّن‌های شرقی‌اند، به ما یاری رساند.

هرچند برای اقتباس و تبدیل تمامی انواع متون روایی و داستانی مکتوب و توصیفی همچون رمان، رمان کوتاه، داستان و داستان کوتاه و حتّی قصّه‌های شفاهی به متونی نمایشی همچون نمایشنامه یا فیلم‌نامه، اجرای فرایند تبدیل نشانه‌ها از موقعیت توصیفی به نمایشی، ضروری است؛ ولی چون مقاصد معنایی روایت و داستان در متون رمزی، ازطریق جلب توجه مخاطب به فهم دلالت‌های ناشی از کارکرد نمادهای موجود در متن تأمین می‌شود، این فرایند از پیچیدگی‌هایی برخوردار است؛ زیرا مقصود از نمادپردازی و ایجاد فضای داستانی در این متون ارجاع مخاطب به معانی باطنی و پنهان در روایات آن‌هاست و ازاین‌رو، این داستان‌ها واجد فضایی مثالی‌اند، نه واقع‌گرایانه (Realistic). بدین خاطر ضروری است تا در فرآیند اقتباس نمایشی از متون فوق، ضمن تحقیق دربارهٔ بنیادهای معرفتی متون فوق و کشف دلالت نمادها و معانی مستتر در آن‌ها، بخش مهمی از فرایند، صرف پژوهش پیرامون فهم موقعیت داستانیِ نمادها و چگونگی تبدیل کارکرد توصیفی نمادهای موجود در متن مکتوب به کارکردی نمایشی گردد و این مستلزم غور در حوزهٔ مباحث مربوط به روایت‌شناسی، داستان و درام نیز هست.»