کتاب ول

کتاب ول نوشتهٔ «میثم فرهمندیان» یک داستان بلند است که نشر صاد آن را منتشر کرده است. این داستان که با الهام از وقایع تاریخی و با بهره‌گیری از عناصر بومی و فرهنگی منطقهٔ بویراحمد نوشته شده، به روایت زندگی، جنگ و سرنوشت مردمانی می‌پردازد که در دل کوهستان‌های سردسیر ایران روزگار می‌گذرانند. نویسنده با نگاهی مستند و البته داستانی، روایتی از تقابل سنت و مدرنیته، جنگ و صلح و پیوند انسان با طبیعت را پیش روی خواننده قرار داده است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب ول اثر میثم فرهمندیان

کتاب «وُل» داستان بلندی است که در بستر وقایع تاریخی و اجتماعی دهه‌های گذشتهٔ ایران شکل گرفته است. این کتاب زندگی سربازان و مردم بومی منطقهٔ بویراحمد را در دوران پرآشوب اصلاحات ارضی و سرکوب‌های نظامی روایت کرده است. نویسندهٔ این داستان بلند، «میثم فرهمندیان» با تکیه بر مستندات تاریخی و استفاده از زبان و فرهنگ محلی، فضایی ملموس و زنده از کوهستان و عشایر و سربازان خلق کرده است. داستان از زاویهٔ دید یک سرباز جوان شکل می‌گیرد که درگیر مأموریتی نظامی در دل طبیعت خشن و رازآلود زاگرس می‌شود. داستان بلند «وُل» نه‌تنها به نبردهای نظامی و کشمکش‌های سیاسی می‌پردازد، بلکه به لایه‌های عمیق‌تری از هویت، خاطره، ترس و امید انسان‌ها نیز سرک می‌کشد. ساختار کتاب مبتنی بر روایت پیوسته و فصل‌بندی داستانی است و با بهره‌گیری از عناصر بومی، اسطوره‌ای و تاریخی، تصویری چندلایه از زندگی و مرگ در کوهستان ارائه می‌دهد.

خلاصه داستان ول

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان با روایت یک سرباز جوان به نام «بهرنگ» آغاز می‌شود که همراه گروهان خود به مأموریتی نظامی در کوهستان‌های بویراحمد اعزام شده است. فضای داستان آمیخته با ترس، اضطراب و حس غریبی است که طبیعت کوهستان و حضور عشایر در آن ایجاد می‌کند. سربازان، درگیر مأموریتی هستند که هدفش سرکوب شورش‌های محلی و برقراری نظم حکومتی است. داستان با جزئیات دقیق از زندگی روزمرهٔ سربازان، تعاملات آن‌ها با مردم بومی و تضادهای درونی شخصیت‌ها پیش می‌رود. در طول مسیر، سربازان با طبیعت خشن، حیوانات وحشی و مردمانی روبه‌رو می‌شوند که نگاهشان به ارتش و دولت، آمیخته با بی‌اعتمادی و ترس است. شخصیت‌هایی مانند «علی‌یار»، بلدچی محلی و «زریر»، فرماندهٔ بی‌رحم گروهان، هرکدام نمایندهٔ بخشی از واقعیت‌های تلخ و پیچیدهٔ این سرزمین هستند. داستان با پیشروی گروهان در کوهستان، کمین‌ها، درگیری‌ها و لحظات پرتنش جنگی به‌تدریج به‌سوی نقطه‌ای بحرانی حرکت می‌کند که در آن مرز میان دوست و دشمن، قربانی و مهاجم به‌شدت مبهم می‌شود. در میانهٔ نبرد و پس از زخمی‌شدن راوی، او به‌دست خانواده‌ای بومی پناه داده می‌شود و برای مدتی کوتاه با زندگی و رنج مردم محلی از نزدیک آشنا می‌شود. این تجربه نگاه او را به جنگ، وطن و انسانیت دگرگون می‌کند. داستان با تلاقی سرنوشت سربازان و مردم بومی و درگیری‌های خونین و بی‌پایان، تصویری از تکرار تاریخ و سرگشتگی انسان در برابر قدرت و تقدیر ترسیم می‌کند.

چرا باید کتاب ول را بخوانیم؟

«وُل» با روایتی واقع‌گرایانه و جزئی‌نگرانه تجربهٔ زیستهٔ سربازان و مردم بومی در دل کوهستان‌های ایران را به تصویر می‌کشد. این داستان بلند با پرداختن به موضوعاتی چون جنگ، هویت، سرنوشت و پیوند انسان با طبیعت، فرصتی برای تأمل دربارهٔ تاریخ معاصر و ریشه‌های خشونت و مقاومت در جامعهٔ ایرانی فراهم می‌کند. داستان همزمان که به وقایع بیرونی می‌پردازد، لایه‌های درونی شخصیت‌ها و دغدغه‌های انسانی آن‌ها را نیز آشکار می‌سازد. خواندن این اثر، دریچه‌ای به‌سوی شناخت بهتر فرهنگ، زبان و زیست‌بوم مناطق کمتردیده‌شدهٔ ایران باز و مخاطب را با پرسش‌هایی دربارهٔ قدرت، عدالت و معنای زندگی روبه‌رو می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این داستان بلند برای علاقه‌مندان به داستان‌های تاریخی، اجتماعی و واقع‌گرایانه مناسب است. کسانی که دغدغهٔ شناخت تاریخ معاصر ایران، زندگی عشایر و تأثیر جنگ و سیاست بر سرنوشت انسان‌ها را دارند، از خواندن «وُل» بهره خواهند برد؛ همچنین مخاطبانی که به روایت‌های بومی و زبان محلی علاقه‌مند هستند.

درباره میثم فرهمندیان

«میثم فرهمندیان» زادهٔ سال ۱۳۶۱ در آغاجاری (خوزستان)، نویسنده، کارگردان تئاتر و سینما و دانش‌آموختهٔ رشتهٔ تئاتر از پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران است. او آثار متنوعی در عرصهٔ نمایش، سینما و ادبیات عرضه کرده و جوایز متعددی را در جشنواره‌های معتبر به دست آورده است. این نویسنده، فعالیت هنری خود را با نوشتن و کارگردانی آثاری همچون «یه مشت حرف» (۱۳۹۱) و «گوربه‌گور» (۱۳۹۲) آغاز کرد و سپس نمایشنامه‌های متعددی ازجمله «معصوم مُرده»، «اتاق صورتی»، «کورگم‌ها»، «خروس سرخ»، «سگ‌ها مادرت را می‌خورند» و «لویاتان» را نگاشت. او در کنار تئاتر، در حوزهٔ سینما نیز فعالیت داشته و فیلم‌های کوتاه «بی‌راه» (۱۳۹۸)، «کوچگاه» (۱۳۹۹)، «بادرنجبویه» (۱۴۰۰) و «پترولیوم» (۱۴۰۲) را کارگردانی کرده است. از آثار منتشرشدهٔ او در حوزهٔ ادبیات می‌توان به مجموعه داستان «جابر می‌گفت و چند داستان دیگر» (۱۳۹۷)، و داستان بلند «وُل» (۱۴۰۴) اشاره کرد.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

میثم فرهمندیان در طول فعالیت خود جوایز ارزشمندی کسب کرده که از میان آن‌ها می‌توان به کسب مقام برگزیدهٔ بهترین نمایشنامه برای «یه مشت حرف» و «گوربه‌گور» از جشنوارهٔ بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران (۱۳۹۱)، جایزهٔ بهترین نمایشنامه برای «شکار نهنگ» از جشنوارهٔ تئاتر دانشگاه سوره (۱۳۹۵)، جوایز داستان‌نویسی برای «عبدالحمید» و «سوگ سگ» از جشنوارهٔ ملی داستان کوتاه سقلاتون (۱۳۹۵ و ۱۳۹۶) و دریافت تقدیر برای کتاب «وُل» اشاره کرد. داستان بلند «وُل» در سومین جشنوارهٔ جایزهٔ ملی داستان ادبیات حماسی، موفق به دریافت عنوان شایستهٔ تقدیرِ هیئت‌داوران شده است.

بخشی از کتاب ول

«گودرز می‌ایستد. دستش را به علامت آماده باش بالا می‌برد. دست هر سمت پایین می‌رفت باید به آن سو می‌رفتیم. بی‌آنکه پشت سرش را نگاهی بیندازد دستش را سمتِ چپ می‌خواباند. عطا خم می‌شود و آرام و بی‌صدا می‌دود. کوهی را بالا می‌رویم. گودرز دامنهٔ کوه را می‌شکافد و از کمرِ بلوطی بالا می‌رود. عطا بی‌هیچ حرفی در سکوت بلوطی را دور می‌زند خود را بالا می‌کشد. دست دراز می‌کند. دستش را می‌گیرم بالا می‌روم. پشتِ شاخ و برگ درخت بلوط به سوی سمت درّه کمین می‌کنیم. صدای گام‌هایی می‌آید. چشم تیز می‌کنم. مزدوران و دو ژاندارم همراه بی‌سیم‌چی جلوی دسته‌اند. دو نفر را دست بسته می‌برند. بیست و هشت نفراند. عطا در گوشم زمزمه می‌کند.

_ خدا خدا کو گودرز کاری نکنه!

_ چرا؟

_ او که پیرهنِ سفی تنشه می‌بینی؟

_ ها!

_ پسرعموشه!... تفنگ پیشش داشتیم!... خدا خوش رحم کنه!

گودرز مردِ جنگ است. راحت می‌تواند پیش از آنکه بجنبند پنج نفرشان را بزند. آرام و مشکوک درّهٔ خشک را طی می‌کنند. تپش قلبِ عطا را می‌شنوم. ناگهان پرنده‌ای از درختِ گودرز به آسمان بال می‌گیرد. قلبم کنده می‌شود. خبری از گودرز نیست. کسی توی درخت نیست. شاید گودرز آن پرنده بود که به هوا پرید. دو ساعت تا امیرایوب راه داریم. ناچار بدون گودرز می‌رویم.»