کتاب جنگ ویتنام

کتاب جنگ ویتنام نوشتهٔ فیلیپ گوین و ترجمهٔ‌ سهیل سمی است و گروه انتشاراتی ققنوس آن را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ تاریح جهان نشر ققنوس است.

درباره کتاب جنگ ویتنام

آن گونه که در تاریخ ثبت شده، ویتنام نخستین بار در سال ۱۱۱ قبل از میلاد توسط امپراتوری چین تسخیر شد. تا چند هزار سال بعد از این تاریخ، ویتنام حکم یکی از استان‌های چین را داشت. ویتنامی‌ها به چینی‌ها به دیده تحسین می‌نگریستند و بخش اعظم فرهنگ چین را در فرهنگ خود ادغام کرده بودند، اما در عین حال سودای استقلال نیز داشتند. در سال ۹۳۸ ویتنامی‌ها برای مطالبه استقلالشان به قدر کفایت نیرو بسیج کرده بودند. نیروهای تحت فرمان ژنرال نِگو چوین چینی‌ها را در نبردی در شمال ویتنام، نزدیک هایفونگِ امروزی، شکست داد. قبل از جنگ، سربازان ژنرال نِگو چوین در بسترِ رودی پُر جزر و مد در باچ دانگ دیرک‌های نوک فلزی فرو کردند. با بالا آمدن سطح آب، وقتی دیرک‌ها زیر آب بودند و دیده نمی‌شدند، ویتنامی‌ها قایق‌های چینی را با ترفند به صحنه کارزار کشیدند. با پایین رفتن آب، قایق‌های چینی در میان دیرک‌ها به دام افتادند و به سهولت توسط ویتنامی‌ها نابود شدند.

حدود هزار سال بعد امریکا نیز به ویتنام حمله کرد؛ اما با اتفاقات دیگر و  البته پایانی پیش‌بینی‌ناپذیر.

کتاب جنگ ویتنام دربارهٔ تاریخ این کشور و مهم‌ترین جنگ‌ آن، یعنی با امریکا و حوادث بعد از آن است. فصل‌های این کتاب از این قرار است:

پیشگفتار: قرن‌ها کشمکش

۱: جنگ آمریکا

۲: عقب‌نشینی آمریکا

۳: فروپاشی ویتنام جنوبی

۴: چیرگی کمونیست‌ها

۵: قایق‌سواران

۶: ویتنام کامبوج را تسخیر می‌کند

۷: مشکلات جدید، راه‌حل‌های قدیم

خواندن کتاب جنگ ویتنام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جنگ ویتنام

«برای نیروهای ویتنام شمالی که با اشتیاق گزارش‌های خبری، شامل صحنه‌های تظاهرات ضدجنگ در آمریکا را تماشا می‌کردند، عدم محبوبیت این جنگ در میان سربازان آمریکایی و نیز در اذهان مردم خود آمریکا امری کاملا واضح و مبرهن بود. مردم ویتنام شمالی حتی کار را به آن‌جا کشاندند که در اعتراضات ضدجنگ با مردم آمریکا همراهی کردند. فام وان دونگ، نخست‌وزیر ویتنام شمالی، پیش از تظاهرات برنامه‌ریزی شده و سراسری علیه جنگ موسوم به «تعلیق»، برای حمایت از معترضین طی پیامی اعلام کرد: «باشد که تلاش شما برای متوقف ساختن جنگ به پیروزی‌ای شکوهمندانه منجر گردد.»

این تلاش‌های علنی ویتنام شمالی برای تحت تأثیر قرار دادن افکار عمومی در ایالات متحده در تغییر سیاست‌های رسمی آمریکا تأثیری نداشت. در واقع، سیاستمداران محافظه‌کار در ایالات متحده از این تصور که کمونیست‌های ویتنام شمالی به جنبش ضدجنگ آمریکا دامن می‌زنند به شدت به خشم درآمدند. رئیس جمهور نیکسون در قالب سخنرانی‌ای تلویزیونی به این موضوع پرداخت و بیان کرد که تفرقه داخلی برای منافع آمریکا مضرّ است: «هرچه در کشور خودمان بیش‌تر دچار تفرقه باشیم، احتمال مذاکره با دشمن در پاریس نیز کم‌تر خواهد شد.... ویتنام شمالی نمی‌تواند ایالات متحده را شکست دهد یا تحقیر کند. این کار تنها از عهده آمریکایی‌ها برمی‌آید.» اما اتفاقات ویتنام و ایالات متحده به زودی به دوراهه تفریق در میان آمریکایی‌ها عمق بیش‌تری بخشید.

در سرتاسر ویتنام جنوبی، کمونیست‌ها حمله‌ای جدید را آغاز و به بیش از ۱۵۰ هدف حمله کردند. نیکسون نیز در عوض دستور بمباران هوایی مسیر هو شی مین را صادر کرد. نیکسون همچنین دستور بمباران پایگاه‌های تدارکاتی ویتنام شمالی در داخل مرزهای کامبوج را نیز صادر کرد، هر چند این حملات به دلیل بی‌طرف بودن کامبوج به شکل سرّی و در خفا انجام می‌شد. نیکسون آگاه بود که سربازان ارتش ویتنام شمالی درست بر سر مرزها تجمع کرده‌اند، بنابراین به این نتیجه رسید که در کامبوج نیز اقدامات بیش‌تر اضطراری است. نیکسون برای شکستن این تجمع و تضعیف قدرت کلی نیروهای ویتنام شمالی به مثابه پیش‌درآمدی بر خروج ایالات متحده از ویتنام، در ماه مه سال ۱۹۷۰ به سربازان پیاده‌نظام ایالات متحده و ویتنام جنوبی دستور ورود به خاک کشور کامبوج را صادر کرد.

رئیس جمهور برای توجیه این حمله به کشور بی‌طرف کامبوج در برابر مردم آمریکا یک بار دیگر به تلویزیون رفت و گفت که این حمله «نه برای گسترش جنگ به کامبوج، بلکه با هدف پایان دادن به جنگ در ویتنام و رسیدن به صلح منصفانه‌ای صورت گرفته که ما آرزویش را داریم.» به رغم حرف‌های نیکسون در این مورد که اقداماتش برای گسترده‌تر کردن دامنه جنگ نیستند، ورود به کامبوج موج اعتراضات سیاستمداران، مطبوعات، دانشجویان، استادان، روحانیون و رهبران اقتصادی و بسیاری از مردم طبقه متوسط آمریکا را در پی داشت.»