کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی

کتاب الکترونیکی شش مقاله سیاسی و اجتماعی نوشتۀ عباس عبدی است و نشر نیماژ آن را معرفی کرده است. کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی مجموعه مقالاتی است که عباس عبدی، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی - اجتماعی، از نیمۀ دهۀ ۸۰ تا ۹۰ هجری شمسی به نگارش در‌آورده است. او در این مقالات با نگاهی علمی و پژوهشی بر مشکلات و مسائل اجتماعی مانند طلاق، درگیری‌های خیابانی و مشکلات جوانان تمرکز دارد.

درباره کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی

عبدی در کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی با آمار و ارقام و توصیفات دقیق، وضعیت موجود را تشریح می‌کند و در حد امکان در پایان هر مقاله، راه‌حلی مناسب ارائه می‌دهد. این ۶ مقاله علاوه بر اشتراک در مقولهٔ سازش‌ناپذیری، در موارد دیگری نیز با هم مشترک هستند. اولاً همهٔ موضوعات دغدغه‌های عباس عبدی هستند که بارها دربارهٔ آن‌ها در روزنامه‌ها و جلسات علمی مختلف سخن گفته است. ثانیاً در همهٔ مقاله‌ها از روشی علمی و پژوهشی برای رسیدن به نتیجه استفاده شده است. ثالثاً با خواندن کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی متوجه خواهید شد که همهٔ آن‌ها مربوط به نیمهٔ دههٔ هشتاد تا نود هجری شمسی هستند.

تصادف‌های رانندگی چه بخواهیم چه نخواهیم اتفاق می‌افتند؛ اما در این میان تصادف‌های منجر به فوت، هم برای خانوادهٔ قربانی و هم برای راننده‌، خسارت‌های جبران‌ناپذیری به همراه خواهد داشت. تا زمان نوشته‌شدن کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی، تحقیقات و پژوهش‌های اندکی در این حوزه انجام‌گرفته بود. عباس عبدی در اولین مقالهٔ کتاب، آمار سازمان پزشکی قانونی را در سال ۱۳۹۴ بررسی می‌کند و گزارشی تحلیلی از تعداد، محل تصادف، ماه تصادف، سن و دیگر موارد ارائه می‌دهد. نویسنده در مقالهٔ بعدی به سراغ رابطهٔ طلاق و نابرابری می‌رود و عقیده دارد که علت تعدادی از طلاق‌ها، شرایط نابرابر است و همچنین طلاق در بعضی مواقع، ‌ باعث ایجاد نابرابری بیشتر می‌شود.

بعضی از درگیری‌های خیابانی که در ابتدا بر اثر موضوعی پیش‌پاافتاده اتفاق می‌افتند، به ضرب‌وجرح و حتی قتل منجر می‌شوند. افزایش چنین درگیری‌هایی عباس عبدی را واداشت تا سومین مقالهٔ کتاب را به این موضوع اختصاص دهد. برنامه‌ریزی در کشوری مانند ایران که همواره در حال تغییروتحول است، عملی عقلانی به نظر نمی‌رسد. بسیاری از مردم از آیندهٔ خود حتی تا چند ماه بعدی خبر ندارند و همه چیز را به اما و اگر موکول می‌کنند. آیندهٔ ایران و مردمش در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و شرایط اقتصادی و اجتماعی در هر لحظه به طور اساسی تغییر می‌کنند. در چنین شرایطی لازم است نخبگان و تحصیل‌کردگان جامعه راهکاری بیندیشند. از نظر عبدی در سال ۱۳۸۹، ما فقط ۲ انتخاب داریم: وضع موجود را ادامه دهیم یا به وضعیتی آرمانی و مطلوب دست پیدا کنیم. چهارمین مقالهٔ کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی به ارائهٔ این راهکار اختصاص دارد.

مشکلات جوانان در حوزه‌هایی چون تحصیلات، اشتغال، ازدواج و... روزبه‌روز در حال افزایش است. با ظهور اینترنت و شبکه‌های اجتماعی نیز ارزش‌ها و رفتارهای جوانان تغییری چشمگیر داشت. عباس عبدی در پنجمین مقاله با استناد به آمار و ارقام، این مشکلات را برمی‌شمارد و راهکارهای حل آن‌ها را بیان می‌کند. اصل این مقاله با همکاری محسن گودرزی نوشته شده و به دلیل مفصل بودن آن، فقط بخشی از مقاله در کتاب آمده است. مقالهٔ ششم، مربوط به جنبش چریکی، نقد جلد اول کتاب چریک‌های فدایی خلق، از نخستین کنش‌ها تا بهمن ۱۳۵۷ است و در خلال آن یک رویداد مهم سیاسی پیش از انقلاب بررسی می‌گردد.

خواندن کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به جامعه‌شناسی و بررسی ریشه‌ای مسائل اجتماعی مناسب است.

بخشی از کتاب شش مقاله سیاسی و اجتماعی

«در میان دو مقوله‌ی اقوام و مذاهبِ مختلف، طی دو دهه‌ی گذشته مسئله‌ی مذهب و دین از اهمیت بیشتر برخوردار بوده، و موضوع اقوام نیز در پناه تفاوت مذهبی، خود را نشان می‌داده است، اما طی سال‌های گذشته، مسئله‌ی اقوام نیز مستقل از مذاهب در حال اهمیت‌یافتن است.

جامعه‌ی ایران از حیث ویژگی‌های قومی، زبانی و مذهبی نسبتاً متنوع است. نکته‌ی مهم حس و برداشتی است که افراد متعلق به هریک از این مقولات از سهم جمعیتی خود دارند. کردها، اعراب، بلوچ‌ها و ترکمن‌ها که تماماً هم در مناطق مرزی کشور قرار دارند، در یک تقسیم‌بندی قرار می‌گیرند. در این میان آذری‌ها هم بعضاً نه‌فقط به‌لحاظ زبانی خود را متمایز می‌دانند، بلکه برخلاف بسیاری از روشن‌فکران پیشین آذری از منظر نژادی و قومی هم خود را ترک می‌دانند. تمایز بعدی زبانی است که شامل کردی، ترکی و عربی است که به‌نوبه‌ی خود واجد اهمیت است و عمده‌ی انتظارات از این مجرا مطرح می‌شود، به‌ویژه اجرای اصل ۱۵ قانون اساسی که مطالبه‌ی اصلی آنان است. تمایز بعدی مذهبی است که اهل سنت را شامل می‌شود. تجلیِ این نوع عمدتاً در میان گروه‌های قومی مشهود است. اما در میان فارس‌ها نیز در مناطق جنوبی و خراسان و تهران نیز می‌توان به موارد متعددی از آن برخورد. در همین جهت می‌توان به مسئله‌ای که در سال‌های اخیر اهمیت بیشتری یافته است یعنی دراویش اشاره کرد که دارای فرقه‌ها و نحله‌های گوناگونی هستند. تمایز بعدی دینی است که ناظر به ادیان مسیحی و یهودی و زرتشتی هستند، اما شاید تمایز مهم‌تر وجود گروه‌هایی است که به رسمیت شناخته نمی‌شوند، از جمله بخشی از گرایش‌های دینی در غرب کشور، و به‌تعبیری نیز بی‌دین‌ها را هم می‌توان در این تمایز لحاظ کرد که با توجه به حساسیت حکومت در قبالِ دین و مذهب، روشن است که این نوع تمایزات می‌توانند بالقوه و حتی بالفعل منشأ چالش‌های مهمی شوند...»