کتاب ضمیر پنهان

کتاب ضمیر پنهان؛ نفس نامکشوف نوشتهٔ کارل گوستاو یونگ و ترجمهٔ ابوالقاسم اسماعیل پور است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب ضمیر پنهان

ضمیر پنهان یا نفسِ نامکشوف پاسخگوی مسائل بحران جهانی کنونی است. این اثر شاید مؤثرترین و پیشگویانه‌ترین کتاب یونگ به‌شمار رود. در جامعهٔ ما، هیچ مسئله‌ای اساسی‌تر از گرفتاری اسفناک فرد در دنیای فراسازمان‌یافتهٔ امروز نیست. انسانِ نو بسیاری از آزادی‌های خود مثل آزادی سیاسی، آزادی مذهبی، آزادی اخلاقی و معنوی را تسلیم نیروهای مقهورکنندهٔ جامعهٔ توده‌گرا کرده است. «مقاومت در برابر تودهٔ سازمان‌یافته می‌تواند تنها تحت تأثیر شخصی قرار گیرد که در فردیتِ خود و در خودِ توده به یک اندازه سازمان‌یافته است.» یونگ همهٔ کوشش خود را به هدف خودشناسی و خودآزمایی اختصاص می‌دهد. نفسِ نامکشوف کتابی است که چشم بسیاری از افراد را به زندگی نوین خویشتن که یونگ فرا دید آورده، می‌گشاید و بینا می‌کند.

این اثر کوچک به‌راستی درشمار آثار مهم یونگ است و برعکسِ آثار مفصل‌تر و فنی‌ترِ او، با زبانی ساده نگاشته شده است.

خوانندهٔ متعارف، هرچند ممکن است ژرفای آن را درنیابد، اما می‌تواند بفهمد که دکتر یونگ در این کتاب چه می‌گوید.

خواندن کتاب ضمیر پنهان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کتاب‌های موفقیت و خودیاری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ضمیر پنهان

«آینده چه به بار خواهد آورد؟ این پرسش از زمان‌های دورودراز ـ هرچند نه همیشه به یک اندازه ـ ذهن انسان را مشغول کرده است. ازنظر تاریخی، بیشتر در اعصارِ تنگناهای مادّی، سیاسی، اقتصادی و معنوی است که نگاه انسان با امیدی نگران‌کننده به آینده معطوف می‌شود و این هنگامی است که انتظارات، آرمان‌شهرها و بینش‌های مکاشفه‌وار چندبرابر می‌شود. برای نمونه، می‌توان به انتظارات هزاره‌گرای روزگار آگوستوس در آغاز عصر مسیحی، یا به دگرگونی‌های روحی غرب در پایان هزارهٔ نخست اندیشید. امروز، همین‌که به پایان هزارهٔ دوم نزدیک می‌شویم، از نو در عصری پُر از خیالات مکاشفه‌وارِ نابودی جهان به سر می‌بریم. معنی این شکاف که نمادش «پردهٔ آهنین» است و انسان‌ها را به دو نیمه بخش کرده، چیست؟ اگر بمب‌های هیدروژنی به‌کار گرفته شوند یا اگر تباهی معنوی و اخلاقی مطلق‌گرایی دولت در سراسر اروپا گسترش یابد، تمدن ما چه خواهد شد و چه بر سر انسان خواهد آمد؟

دلیلی نداریم که این تهدید را سرسری بگیریم و از آن بگذریم. همه‌جا در غرب، اقلیت‌های مخرّبی هستند که در پناه انسانیت‌گرایی و حس عدالت‌خواهی ما قرار دارند و درعین‌حال، مشعل‌هایی خانمان‌سوز در دست گرفته‌اند و هیچ‌چیز بازدارندهٔ گسترش عقاید آنان نیست، مگر خردِ انتقادی لایه‌ای منفرد از انبوه مردمی که نسبتاً هوشمندند و اندیشه‌ای استوار دارند. به‌هرحال، نباید گستردگی و ضخامت این لایهٔ فکری را بیش از اندازه تخمین زد؛ چون باتوجه‌به خُلق و خوی ملی، از کشوری به کشور دیگر تفاوت دارد. ازنظر منطقه‌ای نیز به آموزش همگانی وابسته است و در معرض نفوذ عواملِ آرام برهم‌زنندهٔ یک خصلت سیاسی و اقتصادی قرار دارد. اگر آرای عمومی را ملاک قرار دهیم، می‌توانیم بر پایهٔ یک ارزیابی خوش‌بینانه، حداکثر در حدود چهل درصد رأی‌دهندگان را درنظر گیریم. دیدگاهی نسبتاً بدبینانه‌تر نیز ناموجه نخواهد بود؛ چون موهبتِ خرد و اندیشهٔ انتقادی یکی از ویژگی‌های برجستهٔ انسان نیست و حتی هرجا که به خرد و اندیشهٔ انتقادی برمی‌خوریم، آن را لغزان و ناپایدار می‌بینیم؛ هرچه بیشتر می‌گذرد، گروه‌های سیاسی بزرگ‌تری پدید می‌آیند. توده‌ها بصیرت و اندیشه‌ای را که هنوز در فرد امکان وجود می‌یابد، درهم می‌شکنند و اگر دولتِ نهادینه یا قانون‌سالار ضعیف و تسلیم شود، این امر ناگزیر به سلطهٔ مکتبی و اقتداری منجر می‌گردد.»