کتاب عادت های اتمی

کتاب عادت های اتمی نوشتهٔ جیمز کلیر و ترجمهٔ شقایق خدادادی است و انتشارات امتیاز آن را منتشر کرده است. یک راه ساده و اثبات‌شده برای ایجاد عادات خوب و شکستن عادات بد در این کتاب آمده است.

درباره کتاب عادت های اتمی

اگر اکنون از شما بخواند تا چند دقیقه وقت بگذارید و تعدادی از عادت‌هایتان را بنویسید، در چه مدت زمانی می‌توانید این کار را انجام دهید؟ شناخت عادت‌ها و مدیریت آن‌ها می‌تواند ما را موفق کند یا ناکام بگذارد. به همین دلیل است که باید تلاش کنیم تا عادات بد را از بین ببریم و عاداتی را در خودمان نهادینه کنیم که محرک و پیش برنده‌ٔ ما در مسیر موفقیت باشند.

ضرب المثل ترک عادت موجب مرض است را همه‌ٔ ما شنیده‌ایم. اما به اینکه عادات بد ما است که در نهایت می‌توانند ما را از پیش رفتن در مسیر موفقیت باز دارند، آگاه هستیم. حال برای ترک عادات بد و ساختن و نهادینه کردن عادات خوب، چه کاری از دستمان برمیاید؟

کتاب عادت‌های اتمی ساختاری عملی و اثبات شده برای ایجاد عادت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خوب و از بین بردن عادت‌های بد، معرفی می‌کند. این کتاب با تکیه‌ بر تحقیقات علمی و مثال‌هایی از دنیای واقعی، نشان می‌دهد که چطور تغییر رفتاری‌های کوچک، می‌تواند منجر به ایجاد عادت‌های جدید و رسیدن به دستاوردهای بزرگ در زندگی شود.

خواندن کتاب عادت های اتمی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب عادت‌های اتمی برای همه افرادی که در تلاش هستند تا رفتار و اعمال صحیح و خوب را به عادت‌هایشان تبدیل کنند، مناسب و خواندنی است.

درباره‌ جیمز کلیر

جیمز کلیر نویسنده، سخنران و گوینده‌ای است که روی عادت‌ها، تصمیم‌گیری‌ها و بهبود مستمر افراد تمرکز می‌کند. او در آکادمی عادت خود هزاران مدیر، مربی و معلم را تحت آموزش قرار داده و توانسته عادت‌های آن‌ها را با آموزش‌های حرفه‌ای، تغییر دهد. او روی عادت‌های کوچک به عنوان عامل موفقیت تاکید دارد و می‌گوید: «همین رفتارها و عادت‌های کوچک است که تعیین می‌کند پس از ۵ سال کجا هستیم و چقدر موفق شده‌ایم یا حتی شکست خورده‌ایم!». کتاب عادت‌‌های اتمی معروف ترین کتاب این نویسنده است.

بخشی از کتاب عادت های اتمی

«روانشناسی به نامِ گری کلین، داستان زنی را برای من تعریف کرد که در محفلی خانوادگی حضور پیدا کرد. او سال‌ها به عنوان بهیار کار کرده بود و به محض ورود به میهمانی، نگاهی به پدرشوهرش انداخت و خیلی نگران شد.

او گفت: «چهرهٔ شما خوب به نظر نمیاد».

پدرشوهر که حالش کاملاً خوب بود، به شوخی گفت: «خب، به نظر تو هم خوب نیستی».

او اصرار کرد: «نه، همین الان باید بری بیمارستان».

چند ساعت بعد، مرد پس از معاینه و تشخیص انسداد شریان اصلی، تحت عمل جراحی نجات‌بخش قرار گرفت. بدون این حس درونی عروس، بعید نبود که او بمیرد.

بهیار چه دید؟ چگونه حملهٔ قلبی قریب‌الوقوع را پیش‌بینی کرد؟

هنگامی‌که شریان‌های اصلی مسدود می‌شوند، بدن بر رساندن خون به اندام‌های مهم و به دور از مکان‌های جانبی نزدیک به سطح پوست تمرکز می‌کند. نتیجه، تغییر الگوی توزیع خون در چهره است. زن پس از سال‌ها کار با افراد دچار نارسایی قلبی، ناآگاهانه توانایی تشخیص چشمی این الگو را در خود پرورش داده بود. او نمی‌توانست توضیح دهد که چه چیزی در صورت پدرشوهرش توجه او را جلب کرده است؛ اما می‌دانست که یک جای کار ایراد دارد.

در حوزه‌های دیگر هم داستان‌های مشابهی وجود دارد؛ برای مثال، تحلیل‌گران نظامی می‌توانند تشخیص دهند که کدام نقطهٔ نورانی روی نمایشگر رادار متعلق به موشک دشمن است و کدام نقطه هواپیمای ناوگان خودشان است، هر چند که هر دو با یک سرعت حرکت و در یک ارتفاع پرواز می‌کنند و تقریباً از هر جنبه، روی رادار مشابه هستند. در جنگ خلیج‌فارس، ناخدا سوم مایکل رایلی (۴۳) با دستور انهدام یک موشک، با وجود اینکه آن موشک روی صفحهٔ رادار دقیقاً مانند هواپیماهای خود رزم‌ناو به نظر می‌رسید، رزم‌ناو را نجات داد. او تصمیم درستی گرفت؛ اما حتی افسران ارشد هم نتوانستند توضیح دهند که مایکل چگونه این کار را انجام داد.

متصدیان موزه، اختلاف بین اثر هنری معتبر و اثر تقلبی استادانه را تشخیص می‌دهند، هر چند نمی‌توانند دقیق بگویند از کدام جزئیات به این نتیجه رسیده‌اند. رادیولوژیست‌های کارآزموده قبل از بروز علائم آشکاری که برای افراد بی‌تجربه هم قابل رؤیت است، می‌توانند با نگاه به اسکن مغز، ناحیهٔ پیشرفت سکتهٔ مغزی را پیش‌بینی کنند. این موضوع دربارهٔ آرایشگرهایی که فقط با لمس موی مشتری متوجه بارداری او می‌شوند هم صدق می‌کند.

مغز انسان دستگاه پیش‌بینی است؛ یعنی پیوسته محیط پیرامون را بررسی و یافته‌ها را تحلیل می‌کند. هر گاه چیزی را بارها تجربه می‌کنید، مغزتان به نکات مهم توجه می‌کند، جزئیات را مرتب می‌سازد، بر نشانه‌های مرتبط تأکید می‌کند و آن اطلاعات را برای کاربرد در آینده فهرست‌بندی می‌کند؛ مانند بهیاری که چهرهٔ بیمارِ دچار حملهٔ قلبی را می‌بیند یا فردی نظامی که موشک را روی نمایشگر رادار می‌بیند.»