کتاب اسطوره های رومی

کتاب اسطوره های رومی نوشتهٔ جین ف. گاردنر و ترجمهٔ عباس مخبر است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب اسطوره های رومی

اسطوره‌های رومیان بـا اسطوره‌هـای دیگـر ملل باستـان تفاوت‌هایـی دارند. آن‌ها داستان‌هایی درباره‌ٔ خدایان و کردوکارهایشان نیستند و به عنوان قصه‌هایی تخیلی و جادویـی عرضه نمی‌شـوند. روایتگران آن‌ها، نویسندگانی چون لِوی، ویرژیل و اُوید، با اسطوره همچون تاریخ برخورد می‌کردند: تاریخِ خودِ رم، آیین‌ها و مراسم دینی آن، و خاندان‌های مهم و برجسـته‌اش. اسطـوره‌های انه، رمـوس و رمولـوس، و هفـت پادشاه حکایت بنیانگذاری خود شهر رم هستند. برخی دیگر سرمشق‌هایی برای رفتار اخلاقی و پسندیده و مشوق فضیلت‌های مـدنی بـوده‌اند یا کوشیده‌انـد به تاریخچـه‌ٔ یکی از خاندان‌های بزرگ شکوه بیشتری ببخشند.

در این کتاب، به شیوه‌ای همسان با دیگر کتاب‌های مجموعه‌ٔ «اسطوره‌های ملل»، مهم‌ترین و ماندگارترین افسانه‌هـای سـرزمین باستـانی روم بازگو می‌شود. نویسنده‌ٔ کتاب استاد تاریخ باستان در دانشگاه ریدینگ و متصدی سابق موزه‌ٔ باستان‌شناسی یونان است.

خواندن کتاب اسطوره های رومی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران و علاقه‌مندان به اسطوره‌های ملل پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اسطوره های رومی

«همه دانش‌آموزان رمی افسانه‌های تاریخ کهن را می‌آموختند. این افسانه‌ها تجسم فضیلت‌هایی بود که رمی‌ها مایل بودند آن را جزء ذاتی خصلت رمی بشمارند، و بخصوص بر این اصل تأکید می‌کرد که سعادت رم، باید مقدم بر آمال و آرزوهای فردی، و حتی وفاداری به خانواده باشد. نجیب‌زاده‌ترین خانواده‌های رمی مفتخر بودند که این قبیل داستان‌ها را در تاریخ خانواده خود بگنجانند، و دست کم در دوران جمهوری نیز، مدت‌ها الگوی رفتار و کردار آنها را تعیین می‌کرد. داستان‌هایی از این نوع، جزء جدایی‌ناپذیر خطابه‌هایی بود که در سوگواری‌های عمومی ایراد می‌شد، تا جوانان را به تقلید تشویق کند. انیوس، مؤلف کتاب سالنامه‌ها یا نخستین حماسه ملی رم در قرن سوم ق م می‌نویسد: «رم بر بنیاد ارزش‌ها و مردان قدیم استوار ایستاده است».

بافت اثر انیوس، تاریخی و مبتنی بر توسل به ارزش‌های سنتی بود. کنسول تیتوس‌مانیلوس‌تورکوآتوس (که پس از نبردی قهرمانانه با یک سپاهی غول‌پیکر گُل او را از پای درآورد و طوقه فلّزی را از گردنش بیرون کشید، این لقب آخر، یعنی تورکوآتوس را به دست آورد) فرمانده یک ارتش رمی در نبرد با لاتین‌ها بود. فرزندش، خشمگین از کنایه‌های یک فرمانده سوارنظام لاتین، بخلاف فرامین نظامی او را به دوئل دعوت کرد. تورکوآتوس، در دفاع از پایبندی به مقررات نظامی، بلافاصله فرزند خود را اعدام کرد. در سال ۱۴۰ ق‌م، یکی از اخلاف او دریافت که فرزندش ــ که به فرزندخواندگی یک رمی دیگر سپرده بود ــ با سوء استفاده از مقام خود به عنوان فرمانروای مقدونیه، مبالغی پول اختلاس کرده است. وی علناً اعلام کرد که تا آخر عمر از دیدار فرزند خود امتناع خواهد کرد، و هنگامی که فرزند تلخ‌کامش، شب بعد خود را به دار آویخت، در مراسم تدفین او حضور نیافت، و طبق معمول، سراسر روز را در حیاط خانه خود با کسانی دیدار کرد که برای مشورت درباره قانون مدنی و آئین کاهن به او مراجعه می‌کردند. این داستان در مجموعه‌ای از این قبیل حکایت‌های اخلاقی، با عنوان «کردارها و انتشار یافته است. وی می‌گوید، مانیلوس نیز مانند سایر نجبای رم، تصویر درخشان اجداد خود، از جمله تیتوس سخت‌گیر را حفظ کرد، و ملاک‌های آنها را راهنمای زندگی خویش قرار داد.»