کتاب خیر عمومی و خیر خصوصی

کتاب خیر عمومی و خیر خصوصی نوشتهٔ ریموند گویس و ترجمهٔ حسن افشار است. نشر مرکز این کتاب فلسفی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب خیر عمومی و خیر خصوصی

گفته شده است که معانی مختلفی که از ۲ اصطلاح «عمومی» و «خصوصی» اراده شده و می‌شود چندان پرشمار و گوناگون هستند که ریموند گویس به‌گفتهٔ خودش در مقاله‌ای کوتاه نمی‌تواند حق مطلب را درمورد آن‌ها ادا کند؛ ازاین‌رو به‌جای آنکه بکوشد فشرده‌ای از تاریخ انواع کاربردهای این ۲ اصطلاح نقل کند یا بکوشد تفاوت‌های انتزاعی بیشتری میان آن‌ها پیدا کند، مایل بوده است ۳ نمونهٔ کمابیش منجز از رفتار انسان را با خواننده در میان بگذارد. این نویسنده و استاد بازنشستهٔ رشتهٔ فلسفهٔ سیاسی، در کتاب خیر عمومی و خیر خصوصی، به موضوعاتی مانند بی‌شرمی و سپهر عمومی، امر روحانی و امر خصوصی و لیبرالیسم پرداخته است. هدف از نگارش کتاب حاضر، ثابت‌کردن این بوده است که مرز روشنی بین خصوصی و عمومی وجود ندارد و صرفاً تفاوت‌های متداخلی میانشان هست و بنابراین فرق خصوصی با عمومی را نباید چندان مهم که وانمود می‌شود، گرفت.

خواندن کتاب خیر عمومی و خیر خصوصی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران علم فلسفه و علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ریموند گویس

ریموند گویس در سال ۱۹۴۶‌ به دنیا آمد. او استاد بازنشستهٔ دانشگاه کمبریج در رشتهٔ فلسفهٔ سیاسی و عضو پیوستهٔ فرهنگستان علوم بریتانیا بوده که چندین اثر نیز منتشر کرده است. از میان آثار او، کتاب «فلسفه و سیاست واقعی» (رئال پلیتیک) را یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهایش می‌دانند. او در آن هر ۲ نظر غالب در ۲ قطب فلسفهٔ سیاسی نیمهٔ دوم قرن بیستم (یعنی آرای رابرت نوزیک و جان رالز) را بر این پایه که بنای براهینشان را بر فرض‌هایی موهوم نهاده‌اند، به چالش کشیده است. «اخلاق، فرهنگ و تاریخ» (۱۹۹۹)، «تاریخ و توهم در سیاست» (۲۰۰۱)، «ورای اخلاق» (۲۰۰۵)، «سیاست و تخیل» (۲۰۱۰)، «جهان بی‌چون‌وچرا» (۲۰۱۴) و کتاب «خیر عمومی و خیر خصوصی» از آثار برجستهٔ ریموند گویس به شمار می‌روند.

بخشی از کتاب خیر عمومی و خیر خصوصی

««حق برخورداری از حریم خصوصی» بدین حیث که با سند می‌توان نشان داد نخستین بار دقیقاً در چه تاریخی مطرح شد یک استثناست. آن را سمیوئل وارِن و لوئیس برَندیس در مقاله‌ای که سال ۱۸۹۰ منتشر شد اختراع کردند. (۱) همسر وارن که بانوی اجتماعی ثروتمندی بود از این که روزنامه‌ها خبرهای مهمانی‌های او را منتشر می‌کردند ناخرسند بود و شوهرش درصدد برآمد دستاویزی برای جلوگیری از این گونه گزارشگری پیدا کند. جودیت جارویس تامسون با استدلال قانع‌کننده‌ای مدعی می‌شود (۲) که چنین حقی اصولاً وجود ندارد زیرا مبتنی بر هیچ نوع مالکیت یا منفعت واحد منسجمی نیست. البته او نمی‌خواهد بگوید هیچ یک از چیزهای مختلفی که ذیل «حریم خصوصی» طبقه‌بندی می‌شوند «خیر» نیستندــ برعکس، بسیاری از آنها بی‌نهایت بااهمیت و باارزش‌اندفقط منظورش این است که خیرهای ناهمسازی هستند و دلایل کاملاً کافی که ما در دفاع از آنها می‌آوریم چندان ارتباطی با یکدیگر ندارند. ولی نظر من به طور کلی این است که آنچه تامسون در مورد ادعای «حق برخورداری از حریم خصوصی» مطرح می‌کند بیشتر دربارهٔ مقولهٔ کلی‌تر «خصوصی» در برابر «عمومی» صادق است. چیزی به نام «تنها تفاوت عمومی/ خصوصی» وجود ندارد، یا به هر صورت این اشتباه است که تصور کنیم یک تفاوت اساسی واحد بین آنها می‌توان پیدا کرد تا کار فلسفی یا سیاسی معنی‌داری بر مبنای آن انجام داد. دقیق‌تر که نگاه کنیم، می‌بینیم تفاوت ادعایی بین عمومی و خصوصی به مقولاتی تجزیه می‌شود که چندان نسبتی با هم ندارند. ازاین‌رو بعید است که نظریهٔ قابل توجه، جهان‌شمول، و محکمی در مورد عمومی و خصوصی به دست آوریم. اما این نیز فی‌نفسه به معنی آن نیست که هیچ چیز خاصی‌شیء، نهاد، وجهی از زندگی انسان، و غیره‌که اکنون خیر عمومی یا خصوصی ارزشمندی به شمار می‌رود واقعاً مهم نیست یا باارزش نیست. با این حال یادآور می‌شود که خوب است پیش از این که برای توجیه چیزی بی‌درنگ به «تفاوت عمومی/ خصوصی» متوسل شویم بیشتر بدان بیندیشیم.»