کتاب راهنماکتاب داستان کوتاه

کتاب راهنماکتاب داستان کوتاه نوشتهٔ مهدی پوررضائیان در انتشارات کتاب نیستان منتشر شده است.

درباره کتاب راهنماکتاب داستان کوتاه

نویسنده در مقدمهٔ کتاب راهنماکتاب داستان کوتاه ذکر می‌کند یک نویسنده برای ساختن یک داستان (چه کوتاه، چه بلند)، باید همانند یک معمار، ابتدا نقشه‌ای بکشد، سپس مواد و ابزار را فراهم آورد و سرانجام برج و بنا یا راه و پل مطلوبش را بسازد.

راهنماکتاب داستان کوتاه در ۴ فصل تدوین شده است. فصل اول آشنایی با تاریخچهٔ نگارش داستان کوتاه در جهان و ردیابی نمونه‌هایی از آن در داستان‌های کهن ایران است. فصل دوم کتاب دربارهٔ آرایه‌های پرکاربرد در داستان کوتاه‌نویسی صحبت کرده و پس از بیان برخی نکات ویرایشی برای نوشتن داستان کوتاه، به معرفی شیوه‌های ۸گانهٔ شروع نگارش داستان کوتاه اشاره کرده است. در فصل سوم کتاب، نویسنده به برخی از نظریه‌های شاخص در نگارش داستان کوتاه از جمله نظریهٔ مرگ مؤلف و نگاه رولان بارت، دیدگاه‌های آلبرتو موراویا و گوستاو فریتاگ اشاره کرده است. این فصل در ادامه با مطالبی دربارهٔ گفت‌وگو و شخصیت‌پردازی و نیز روش روایت در داستان کوتاه همراه شده است. 

خواندن کتاب راهنماکتاب داستان کوتاه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان‌نویسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب راهنماکتاب داستان کوتاه

«شجاعی یکی از پرخواننده‌ترین نویسندگان داستان کوتاه در دوران ماست. او که در بیست‌سالگی، نویسندگی را به‌عنوان یک عشق، پیشه کرد متولد سال ۱۳۳۹ در تهران است. شجاعی در نخستین سال‌های جوانی،‌ فعالیت‌های نوشتاری را به‌صورت یک حرفه برگزید و از آن زمان تا به امروز، تمام توجه، توان و حتی می‌توان گفت هستی‌اش را به داستان کوتاه بخشیده است. او با تمام شکل‌های نثر ادبیات فارسی آشناست و بی‌اغراق، تمام آن‌ها را برای بیان هنجار انسان، نقد مدیریت‌های فرهنگی یا مبارزه با بی‌عدالتی‌های اجتماعی آزموده است. کمتر موضوع داغی وجود دارد که شجاعی هراسی از لمس آن داشته باشد. او با چشم‌هایش می‌نویسد و به همین دلیل هر داستان کوتاهش یک سند برای ثبت وقایع عبوسی است که در اطرافمان می‌گذرد.

شجاعی به‌اندازهٔ ماه‌های عمرش قطعهٔ ادبی؛ به‌اندازهٔ فصل‌های عمرش کتاب؛ و به‌اندازهٔ سال‌های عمرش تاکنون، داستان کوتاه دارد و آثار چاپ‌نشده‌اش بیشتر از این‌هاست. مانده‌ام که قلم در دست و مست اوست یا او در دست و مست قلم. بیشتر از زندگی، نویسندگی می‌کند و بیشتر از داستان، انسان می‌سازد.

در داستان‌های کوتاه شجاعی، طنز و اخلاق و زیبانویسی به وحدتی نایافت رسیده‌اند. او مضامین اخلاقی را با طنزی بی‌پروا، زیبا می‌نویسد. سبک او در داستان کوتاه، مانند برخی از بزرگان این رشته، متکی بر گفت‌وگوهای سه‌بعدی است با این تفاوت اساسی که شجاعی تسلیم هیچ قراردادی در گفت‌وگونویسی نیست. او مسافرِ منفعل کالسکه‌هایش نیست چرا که نویسنده را برتر از نوشته؛ و قلم را مهم‌تر از قلمرو می‌داند و برای همین، آنچه در داستان‌های کوتاه شجاعی، هرگز کوتاه نیست گیسوی تأثیر آن‌هاست. او اگرچه معتقد به وحدت کامل نویسنده و اثر در داستان نیست ولی هرگز زلال شخصیت خود را از داستان‌های کوتاهش بیرون نمی‌گذارد و این را فقط کسی می‌داند که تمام آثارش را مثل من و میزش، از نزدیک‌ترین فاصله، پیموده باشد.»