کتاب نویسش در نمایش

کتاب نویسش در نمایش نوشته مهدی پوررضائیان است. این کتاب را انتشارات کتاب نیستان منتشر کرده است. این کتاب شش مقاله همراه با چهارده نمایشنامه نو است. 

درباره کتاب نویسش در نمایش

نویسنده در این کتاب، گونه را از روی لحن و اثر نمایشنامه تعیین کرده‌است و با توجه به این دو معیار، شش گونهٔ رایج در نمایشنامه‌نویسی را شناسایی و از منظرهای دیگرگونی شرح کرده‌ است. در این کتاب که دارای شش فصل است به تحلیل شش گونه نمایشنامه دینی، طنز، سیاسی، روان‌شناسانه، من‌محور و تعزیه می‌پردازد. 

تا به‌حال فکر کرده‌اید چرا علاقه‌مندان تئاتر، امروز هم مثل دیروز و مثل مردم یونان و روم باستان برای تماشای یک نمایش ساده باید برخیزند و شال و کلاه کنند و از خانه بیرون بزنند و با صرف هزینه‌هایی سنگین جهت ماشین و مترو که گاه همان‌ها بیشتر از هزینهٔ بلیت‌های ورود به سالن‌هاست به تماشاخانه‌های شهر بروند تا نمایش ببینند؟

حقیقت این است که نمایش نوع باستانی هنر است و بسیار برای انسان‌ها در تمام دوران تاریخ جذاب بوده و خواهد بود. این کتاب به خواننده کمک می‌کند درک بهتری از نمایشنامه‌ها داشته باشند. 

خواندن کتاب نویسش در نمایش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات نمایشی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب نویسش در نمایش

دین چگونه به ادبیات نمایشی راه پیدا می‌کند؟

نمایشنامهٔ دینی چه نوع متنی است؟ چه پیشینه و تاریخی دارد؟ این نوع متن تئاتری چه فرقی با نمایشنامهٔ اخلاقی دارد؟ چگونه می‌توان به صحت ترکیب (وصفی یا اضافی) نمایشنامهٔ دینی پی برد؟ این‌ها و بسیاری سؤالات دیگر، پرسش‌هایی است که ذهن هر نمایشنامه نویسی را به خود مشغول می‌دارد. پرسش‌هایی که اگر بی‌جواب بمانند شاید به طور موقت، تلواسه‌های ذهنی صاحبان قلم در این حوزه از هنرهای نوشتاری را آرام کنند اما در درازمدت و مخصوصاً وقتی که از درون یا بیرون دعوت به نوشتن یک نمایشنامهٔ دینی می‌شوی ناگزیری به جای بی‌اعتنایی به پرسش‌های بالا بنشینی و سعی کنی خودت به آن‌ها جواب بدهی. جواب‌هایی اگرچه شاید ناقص یا غلط ولی مفید. جواب دادن به یک پرسش یعنی علنی کردن آن پرسش؛ یعنی احترام به پژوهش. پژوهش با پرسش آغاز می‌شود. جهل با پنهان کردن پاسخ‌ها یا حتی با پاسخ‌های غلط توسعه پیدا نمی‌کند بلکه این پنهان کردن یا سرکوب پرسش‌هاست که باعث توسعهٔ جهل می‌شود.

برای این که یک مقولهٔ مجهول شناخته و معلوم شود معمولاً از روش‌های زیر برای تعریف، توصیف یا توضیح آن استفاده می‌شود:

۱ ـ صفت‌گذاری:

در این روش تمام یا اکثر خصوصیات آن مقولهٔ مجهول را در نظر می‌گیرند آن گاه یکی از آشکارترین و تعیین‌کننده‌ترین صفت‌های آن را انتخاب و بلافاصله در دنباله‌اش ذکر می‌کنند. مثلاً برای شناخت یک پل خاص به عنوان یک اثر معماری که ده‌ها صفت معلوم مثل بلندی، قدمت، زیبایی، شکوهمندی و مانند این‌ها دارد اگر معرفی کننده، آشکارترین خصوصیت یا صفت آن را که به توافق همگان، "قدمت" است به عنوان صفت برگیرد و در دنبالهٔ "پل" ذکر کند، پل مذکور، در پرتو ترکیب وصفی "پل قدیمی" یا پل باستانی شناخته خواهد شد.

۲- مضاف‌آوری یا افزوده‌گذاری:

الف- در این روش ابتدا با رویکردی تحلیلی (یا شیمیایی) کلیه یا اغلب اجزای تشکیل‌دهنده یا محتوایی مقولهٔ مجهول را فهرست‌برداری می‌کنند، آنگاه یکی از بدیهی‌ترین و معروف‌ترین عناصر آن را در دنباله‌اش ذکر می‌کنند. مثلاً اگر همان پل قدیمی مورد اشاره، از ماده‌ای خاص ساخته شده یا سازنده‌ای ماهر داشته یا بر بالای دره، رودخانه یا در شهری مشهور واقع شده یا طراحی منحصر به فردی دارد، چه بسا مردم و صاحب‌نظران توافق کنند که یکی از همان خصوصیات را به عنوان مضاف‌الیه (یا افزوده) در دنبالهٔ اسم پل بیاورند و آن را پل ورسک، پل دز، پل پنجم یا پل صراط بنامند.

در هنگام ساخت ترکیب‌های اضافی، گاهی به جای اشاره به عناصر ساختاری مجهول، به مالک سازنده یا مخترع نام‌آور آن اشاره می‌کنیم مثلاً قانون ابن سینا، برج ایفل یا شاهنامهٔ فردوسی.