کتاب تاریخ انگلستان

کتاب الکترونیکی «تاریخ انگلستان» نوشتهٔ هارولد جی. شولتز با ترجمهٔ عباسقلی غفاری فرد در انتشارات نگاه چاپ شده است.

درباره کتاب تاریخ انگلستان

در روزگار آلفرد، انگلستان برای نخستین بار به‌صورت کشوری واحد درآمد و در ۸۸۶ آلفرد به‌عنوان رهبر ملی تمام انگلیسی‌ها شناخته شد و مسیحیت و دولت در آنجا اقتدار فراوانی کسب کرد. در واقع از همین زمان انگلستان، تاریخ اختصاصی برای خود می‌یابد و از «زیرمجموعه» تاریخ امپراتوری روم، بربرها، و دانمارکی‌ها بیرون می‌آید. نویسنده کتاب حاضر، هارولد جی. شولتز که خود استاد تاریخ بوده و در دانشگاه‌های سوسکس و آکسفورد تدریس کرده، تاریخ مدون و تاریخ خصوصی انگلستان را از آغاز تا دهه هفتاد سده بیستم، به رشته تحریر درآورده که شاید بتوان گفت کمتر سؤالی بر جای مانده که پاسخ نداده باشد. از دیدگاه‌های گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، ادبی، فلسفه، علوم، تجارت، جنگ، و... به بررسی تاریخ انگلستان پرداخته است. 

کتاب تاریخ انگلستان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به تاریخ پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب تاریخ انگلستان

«دستاوردهای رومی. سهم روم در بریتانیا بیشتر مادی بود. آن‌ها به شهرسازی پرداختند و نمادهای شهری مانند میادین، حمّام‌های عمومی، لوله‌کشی درون ساختمان‌ها و آمفی‌تئاترها را به‌وجود آوردند. شهرها در اصل برای مقاصد نظامی و بازرگانی ساخته می‌شد، اما به همان نسبت در خدمت انتشار تمدن لاتین نیز قرار می‌گرفت. این شهرها با شبکه‌ای از بزرگراه‌های سنگ‌فرش شده باشکوه به‌هم می‌پیوست و نقل و انتقال سربازان و بازرگانی را سرعت می‌بخشید. بسیاری از شهرهای معاصر بریتانیا هنوز از راه‌های رومی استفاده می‌کنند. شهر جدید لندن که در مرکز این سلسله راه‌ها قرار داشت مانند دیگر جاهای امپراتوری محل اصلی ورود کالاهای بازرگانی شمرده می‌شد. شیوه خانه‌سازی شهری و تقسیم کشور به استان‌ها (یا حومه‌ها) یکی دیگر از نوآوری‌ها به حساب می‌آمد. شاید بریتون‌های شهری شده، زیر سلطه رومی‌ها، بیش از هر زمان دیگری تا سده نوزدهم، از زندگی راحتی برخوردار بوده‌اند. رومی‌ها نسبت به مذهب محلی بی‌تفاوت بودند مگر آن‌که مذهب بومی، قدرت مطلقه امپراتور را به چالش می‌کشانید (همان‌طورکه دروئیدگرایی و مسیحیت چنین کرد). هنگامی که کنستانتین در ۳۱۳ میلادی، مسیحیت را آزاد اعلام کرد، حکومت رومی ناتوان گشته بود و بریتانیای رومی شده، اساسآ مشرک باقی ماند. لیکن مسیحیت دوباره در ویلز نیرو گرفت و تنها نهادی بود که پس از رفتن رومی‌ها همچنان بر جای ماند.

عقب‌نشینی رومی‌ها. تا سده چهارم، کاهش توانایی امپراتوری روم موجب شد که پیکت‌ها، اسکات‌ها و مهاجمان دیگر از اروپای شمالی، پادگان‌های رومی در بریتانیا را به ستوه آورند و رومیها را به سوی مرزهای تدافعی عقب برانند. همان‌طورکه امپراتوری به‌واسطه دسته بندی‌های سیاسی، زمین‌گیر می‌شد و در نتیجه حملات بربرها از شرق ناتوان می‌گشت، لژیون‌های رومی به‌منظور نبرد در جاهای دیگر، بریتانیا را ترک می‌کردند و هرگز بازنمی‌گشتند. آخرین سرباز رومی، در ۴۰۷ میلادی، بریتانیا را ترک کرد و بریتانیا که حدود چهارصد سال تحت حمایت رُم قرار داشت، ناچار شد بدون کمک دیگری از خود دفاع کند. اکنون مهاجمان به‌راحتی وارد انگلستان می‌شدند و بریتون‌های رومی شده را می‌کشتند یا آن‌ها را در شرق و جنوب جابه‌جا می‌کردند. جنگ‌های داخلی قبایل رقیب سلت، فتوحات را آسان می‌ساخت. فرهنگ سلتی در ویلز و کرنوال ــ منطقه نامأنوسی که هر مهاجمی را دچار تردید و ترس می‌کرد ــ به دلیل بقایای تهاجم رومی‌ها دوام آورد. در انگلستان، تنها جاده‌هایی که از ساکسون‌های مهاجم رومی باقی مانده بود، مورد استفاده قرار گرفت؛ در ویلز، تمایل به مسیحیت مورد توجه واقع شد؛ آثار دیگر رومی از میان رفت. بنابراین، شاید بزرگترین حقیقت درباره اشغال رومی‌ها این «حقیقت ناخوشایند» باشد که «رومی‌ها نتوانستند بریتانیایی‌ها را مانند فرانسوی‌ها برای همیشه لاتینی سازند.»