کتاب عصر انحطاط

کتاب عصر انحطاط با عنوان اصلی The Darkening Age نوشتهٔ کاترین نیکسی و ترجمهٔ مهدی نصراله زاده است. نشر بیدگل این کتاب را منتشر کرده است. این اثر در باب نابودی جهان یونان و روم باستان به دست مسیحیان متقدم است. این اثر یکی از کتاب‌های مجموعهٔ «دانش عمومی» است.

درباره کتاب عصر انحطاط

کاترین نیکسی در کتاب عصر انحطاط به اقتضای تفسیر توطئه‌اندیشانهٔ خود از نگاشته‌های تاریخی مسیحیت، در صفحاتی از کتاب به ماجرای اصحاب کهف اشاره کرده و آن را افسانه‌ای می‌خواند که مسیحیان ساخته‌اند تا به نوعی جنایات خود در تخریب وحشیانهٔ تمدن و فرهنگ پیشامسیحی را توجیه کنند. لحن و ادبیات نویسنده در فصول پایانی کتاب، اندکی متمایل به ابتذال اخلاقی و جنسی روم باستان می‌شود و گرچه بسیاری از انتقاداتش به سخت‌گیری افراطی مسیحیان اولیه دربارهٔ هرگونه رفتار جنسی وارد است (به ویژه از منظر اسلامی که رفتار جنسی ضابطه‌مند را کاملا مشروع و طبیعی می‌داند و از قضا همین ایراد در مسیحیت را یکی از نشانه‌های انحراف این دین از آموزه‌های اصلی عیسی و عدم اعتبار متون مقدس می‌شمارد)، اما چنان‌که گذشت گاهی لحن نویسنده متمایل به دفاع از ولنگاری امروزین در کنش جنسی در جهان معاصر می‌شود که پیداست با آموزه‌های همهٔ ادیان مهم و اصلی دنیا ناسازگار است. نویسنده بارها بیان کرده است که قصدش نقد عملکرد مسیحیان متعصب سده‌های نخستین است نه نقد همهٔ مسیحیان، یا کلیت دیانت مسیحی، یا اصل دین‌داری و خداپرستی. بنابراین خواننده باید متوجه شده باشد که اگر گاه یک رفتار خشونت آمیز را به خدای مسیحیت، یا متون مسیحیت، یا مسیحیان نسبت می‌دهد، مقصودش تفسیر و برداشت اشتباه و قابل نقد برخی مسیحیان و به‌ویژه آباء و قدیسان مسیحی از ارادهٔ خدا یا مقصود کتاب مقدس و وظایف دین‌داران است.

خواندن کتاب عصر انحطاط را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب تأثیر مسیحیت در دوران باستان پیشنهاد می‌کنیم.

فهرست کتاب عصر انحطاط

«لشکر نامرئی»، «آوردگاه اهریمنان»، «دانایی عین نادانی است»، «درباب شمار اندک شهدا»، «این مردان مُخبط»، «باشکوه‌ترین بنای عالم»، «نفرت از معابد»، «چگونه اهریمنی را نابود کنیم»، «مردان بی‌باک»، «نوشیدن از جام شیاطین»، «پاک کردن خطای اهریمنان»، «دَم را دریاب»، «آنان که صراط مستقیم خدا را ترک نمودند»، «از بین بردن بیدادِ طرب»، «سبعیت پرمهر» و «زمانهٔ بیداد و بحران».

بخشی از کتاب عصر انحطاط

«در اسکندریه، حوالی پایان قرن پنجم، وقایع‌نگاری مسیحی به نام ذکریا اهل موتیلِنه، وارد خانهٔ مردی شد و او را «عرق‌کرده و محزون» یافت. ذکریا بی‌درنگ مشکل را دریافت: این مرد در حال مبارزه با اهریمنان بود. ذکریا منشأ این اهریمنان را نیز می‌دانست: آن مرد اسناد و مدارکی حاوی طلسم‌های پاگان در خانه‌اش داشت. پس به آن مرد گفت، «اگر خواهان رهایی یافتن از تشویش هستی، این اوراق را بسوزان». و آن مرد هم این کار را کرد: آثارش را برداشت و آنها را جلوی ذکریا آتش زد. این ملاقات با قرائت شدن موعظه‌ای برای مرد خاتمه می‌یابد که اکنون دیگر از «اهریمنان» ش پاک شده است-‌گفتن ندارد که این پاک شدن شامل بخشی از کتابخانه‌اش نیز می‌شود. آن‌گونه که از احوال ذکریای پارسا کاملا پیداست، او لحظه‌ای به این نیندیشیده که چه بسا با این کار خود، با واداشتن آن مرد به سوزاندن اوراقش، به وی زیان رسانده است. ذکریا آن مرد را اجبار نکرده بود، یا با او با خشونت رفتار نکرده بود. کاملا برعکس: نجاتش داده بود.

این رویدادی منحصربه‌فرد نبود. در طول سال‌ها و دهه‌های پس از تغییر مذهب کنستانتین و گرویدنش به مسیحیت، در شهرها و شهرستان‌های سراسر امپراتوری، صاحب‌منصبان متعصب بارهاوبارها ارواح خطاکار را از خطری که از ناحیهٔ کتاب‌ها ایشان را تهدید می‌کرد «نجات» دادند. وقتی کنستانتین دستور داد آثار آریوس مرتد را بسوزانند و همهٔ کسانی که کتاب‌های این مرتد را مخفی کرده بودند به مرگ محکوم کرد پیشاپیش و به‌نحوی قاطع برای همهٔ این اقدامات رویه‌ای نهاد. آثاری که در موردشان ظنّ دست داشتن در کارهای «ارتدادی» یا «جادویی» می‌رفت-‌حال معنای این عبارت هرچه می‌خواهد باشدـ‌ـ‌ـ‌در خرمن‌های آتش عمومی دود می‌شدند و به هوا می‌رفتند.»