کتاب زن در ایران نو

کتاب الکترونیکی «زن در ایران نو» نوشتهٔ علی باغدار دلگشا در نشر روشنگران و مطالعات زنان چاپ شده است. کتاب «زن در ایران‌نو» به بررسی مقالات مندرج در روزنامهٔ «ایران‌نو» در صد سال پیش می‌پردازد.

علی باغدار دلگشا سعی کرده است بینش تاریخی خود را مجهز به بینش جامعه‌شناختی نماید و این ویژگی این نویسندهٔ فرزانه است. کتاب «زن در ایران‌نو» کتابی صرفا تاریخی نیست که به آن چه مُرده است توجه دارد بلکه خواندن آن برای راهیان علم، جوانان اعم از زن و مرد می‌تواند راهگشای آینده باشد.

درباره کتاب زن در ایران نو

زنان مقالات متعددی در مورد حذف نابرابری‌های جنسیتی، قومی و طبقاتی نوشته‌اند؛ آنها به این نتیجه رسیده بودند که حق گرفتنی است و نه دادنی. با توجه به شرایط اجتماعی آن زمان، زنان اولین قدم برای به دست آوردن حقوق انسانی را، آموزش یعنی افزایش دانش همهٔ زنان به منظور بهبود شرایط اجتماعی می‌دانستند و تعجبی نیست که نخست به فریضه بودن دانش برای زن و مرد مسلمان می‌پردازند و علی‌رغم تعدد نقش زنان نخست به نقش مادری توجه می‌شود و بسیار تأکید می‌کنند که این موهبت الهی به برکت آموزش بهبود می‌یابد. اما تفاوت نگرش زنان و مردان روشنفکر در آن عصر شایان توجه است. توجه اندک مردان در مقالات خود در این روزنامه نشان می‌دهد که جامعهٔ مردان حاضر به تقسیم قدرت نیست و در تحلیل‌های خود کمتر از زنان به عنوان انسان‌هایی که باید از حقوق مدنی برخوردار شوند نام می‌برند.

کتاب زن در ایران نو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به جامعه‌شناسی و تاریخ پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب زن در ایران نو

روزنامهٔ ایران‌نو از «ایران‌نوین» و «ایران مدرن» سخن گفته است؛ از تلاش «قاطبهٔ اهالی ملت» برای «نو» شدن ایرانِ پس از مشروطه، از تفکیک ساختار قدرت سیاسی در ایران، لزوم تغییرات اجتماعی و تحولات فرهنگی، ترویج نگرش‌های سوسیالیستی، نقد نظام طبقاتی (ابوضیاء، ۱۳۲۷ ق، ایران‌نو، س ۱، ش ۱:۳)، مصائب کارگران و دهقانان، برابری و آزادی، حفظ استقلال ایران، «آزادی زنان» و لزوم رعایت «حقوق حقه نسوان»، از «طلب العلم فرضه علی کل مسلم و مسلمه»، از نقش اجتماعی زنان در «ترقی جامعه»، آزادی بیان و «حریت مطبوعات» (ایران‌نو، ۱۳۲۸ ق، س ۱، ش ۲۱۵)، «حقوق ملت» و «دموقیراسی»، رعایت حقوق اقلیت‌های دینی، نقش «مدارس دولتی و عمومی» در توسعهٔ کشور، لزوم آموزش مدرن برای رسیدن به «ایران نوین» و آگاهی بخشی در جامعه با هدف «ترقی اجتماع».

نخستین شمارهٔ این روزنامهٔ چهار صفحه‌ای در ۷ رجب ۱۳۲۷ قمری برابر با ۱۲۸۸ شمسی در تهران انتشار یافته است. شمارهٔ نخست آن با مدیریت سید محمود شبستری آذربایجانی ملقب به ابوالضیاء به چاپ رسید. محمدامین رسول‌زاده از طرفداران اندیشهٔ سوسیال دموکراسی نیز همکاری فعالانه‌ای با ایران‌نو داشت و در سال دوم نیز سردبیری آن را عهده‌دار شد. مدیریت شمارگان منتشر شده در سال دوم نیز به مهدی افجه‌ای سپرده شد. پس از تعطیلی در سال ۱۲۹۰ شمسی و پس از حدود سه سال فعالیت و انتشار ۴۷۵ شمارهٔ مطبوعاتی، شماره‌ای وابسته به آن با نام متفاوت «ایران نوین» در ۲۹ ذیحجه ۱۳۲۹ قمری و دو شماره با عنوان «رهبر ایران‌نو» در اول و دوم محرم ۱۳۳۰ قمری به چاپ رسیدند. از نظر مشی سیاسی نیز ایران‌نو هرچند در سال اول انتشار اشاره داشت که «به هیچ فرقه و هیئت منسوب نیست» اما از سال دوم انتشار آشکارا به ترویج اندیشهٔ سوسیال دموکراسی پرداخت، محوریت انعکاس اخبار مربوط به حزب دموکرات را عهده‌دار شد و طرفداری‌هایی را از اجتماعیون عامیون و «فرقهٔ داشناکسیون ارامنه» از خود نشان می‌داد