کتاب هیولاهای دوست داشتنی

کتاب هیولاهای دوست داشتنی نوشتۀ استفانو بتی است. این کتاب را انتشارات کتاب خورشید منتشر کرده است.

درباره کتاب هیولاهای دوست داشتنی

استفانو بتی قادر است که تو را از دنیای خودت بیرون بکشد و به دنیای عجیب‌وغریب هیولاها ببرد. او می‌تواند در قالب داستان طنز، وضعیت حاکم در ایتالیا را به نمایش بگذارد؛ وضعیتی که با وجود مهاجران غیرقانونی در ایتالیا، هرسال وخیم‌تر می‌شود. دراکولا را مهاجری غیرقانونی تلقی می‌کند و اوضاع جامعه را به مخاطب نشان می‌دهد. او با تبحر، دنیایش را به دنیای دیگران نزدیک می‌کند و دیگران نیز جهان بی‌رحم تصویر شده توسط او را می‌پذیرند. کار جالب دیگری که استفانو بتی انجام می‌دهد آن است که داستان‌ها را با چاشنی تخیل جذاب می‌کند و خواننده در عین یادگیری، وارد داستان‌های جن و پری می‌شود؛ از چگونگی مرگ ادگار آلن‌پو و دیگر افراد مشهور باخبر می‌شود و غیر از آن، نویسنده حسن تعلیل‌های بدیعی برای مرگ آنها می‌آورد و این دلایل ادیبانه سبب می‌شود با نگاه لطیف او بیشتر آشنا شویم. بتی همان‌طور که در کتاب دیگری با عنوان «دکتر نیو» نیز آورده است، به محکوم‌کردن فناوری روز می‌پردازد و هانسل و گرتل را به دنیای مدرن و امروزی ما وارد می‌کند؛ به‌این‌ترتیب آنچه برای ما حکم روزمره را دارد، به سخره می‌گیرد. مخاطب بتی همه انسان‌های دنیا هستند که از اقصی‌نقاط جهان، بدون اینکه ارتباطی با هم داشته باشند، به یکدیگر وصل می‌شوند. در آغاز هر داستان خطی به زبان‌های مختلف دنیا آورده شده است و با براعت‌استهلالی، پیش از آنکه داستان را شروع کنیم، از حال و هوای آن آگاهی می‌یابیم.

خواندن کتاب هیولاهای دوست داشتنی را به چه کسی پیشنهاد می کنیم؟

این کتاب برای کودکان و نوجوانان علاقه‌مند به داستان نوشته شده است.

درباره استفانو بتی

استفانو بتی نویسنده، شاعر، روزنامه‌نگار، بازیگر، کارگردان و رهبر ارکستر، یکی از خلاق‌ترین نویسندگان ایتالیایی نسل دوم پس از جنگ جهانی دوم است که در سال ۱۹۴۷ در بولونیا به دنیا آمد. در دوره دبیرستان رشته علوم‌انسانی خواند. البته با دانشگاه سازگاری چندانی نداشت و چندین بار رشته دانشگاهی خود را عوض کرد و در همان حال به نویسندگی و بازیگری روی آورد، ولی از این راه‌ها پولی نصیبش نشد. تنها دفتر شعر او با عنوان «و سرانجام عشق سر می‌رسد» در همین دوره شکل‌گرفته است. در مجله‌هایی از جمله «مگو» ، «موندو»، «پانوراما»، «اسپرسو» و به‌خصوص «مانیفستو» شروع به نوشتن کرد.

به خدمت سربازی رفت و در زمان‌های آزاد نگهبانی، اولین کتاب خود «کافه ورزش» را نوشت. پس از آن، کتاب‌های «زمین» و «کمدین‌ها، جنگجویان ترسو» را خلق کرد. در سال ۱۹۹۹ برای کتاب «بائول» جایزه کشور فنلاند را به‌عنوان بهترین کتاب علمی تخیلی برنده شد. استفانو بتی با مجلات «رپوبلیکا» و «استرانیرو» همکاری دارد و همچنان به بازیگری هم می‌پردازد. او هم اکنون در رم اقامت دارد. از طرفی، عاشق جزیرة ساردنیا و سفر به این منطقه دلنشین است. خودش می‌گوید تمامی اولین حقوق دریافتی‌اش را برای سفر خرج کرده است.

کتاب‌های بتی به ۳۰ زبان زنده دنیا ترجمه شده‌اند. در سال ۲۰۱۹ کتابی برای کودکان نوشت با عنوان «دختری که با کتاب‌ها حرف می‌زد». در حال حاضر، علاوه بر نویسندگی همراه با الساندرو کاستلاری و لیبرو منکوزو سمینارهایی در حوزه خلاقیت و نویسندگی خلاق در بولونیا، ناپل، گریسونی، رم، الگرو و دانشگاه الکاتراز برگزار می‌کند. در سال ۱۹۸۹ ازروی «کمدین‌ها، جنگجویان ترسو» فیلمی به‌صورت مشترک با اومبرتو انجلوچی کارگردانی کرد.

بخش‌هایی از کتاب هیولاهای دوست داشتنی

یوگی گفت: «تعجب شما قابل درکه؛ ونج شبيه موجوداتی که هر روز باهاشون سروکار داریم نیست. کمتر جانورشناسی با این حیوان آشنا شده و در موردش تحقیق کرده. همون‌طور که احتمالاً به ذهن شما هم خطور کرده، با این شکل و شمایل به نظر می‌آد که مال میلیون‌ها سال قبل باشه و تا روزگار ما بدون اینکه تغییر و تحولی در اون به وجود اومده باشه به دست ما رسیده و شکل اصلی و بدوی خودش رو حفظ کرده. اخیراً چند نمونه از اینها رو توی یکی از رودخانه‌های آمازون پیداکردن. توی این منطقه، قبیله‌ای وحشی و خطرناک هست که این موجود رو مثل بت می‌پرستن و از اون وحشت دارن. ونج هم توی آب، و هم توی خشکی زندگی می کنه. نمی‌تونم بهتون بگم که چطوری به دست من رسيده، فقط میتونم این رو بهتون بگم که خیلی وقت بود دنبال این جونور می‌گشتم؛ چون خیلی زیاد به موجودات نایابی که شناسنامه ندارن، علاقه‌مندم. در هیچ باغ‌وحش یا حتی توی مجموعه‌های کمیاب شخصی پیدا نمی شه.»

«تنهاست؟»

«تک و تنهاست. اینی که می‌بینین کم سن‌وساله و فکر می‌کنم حدوداً یک سالش باشه. نمی دونم چند سال عمر می کنه و حتی نمی دونم می‌تونه توی این آب‌وهوا دووم بیاره یا نه؛ فقط این رو می‌دونم که موجود خارق‌العاده‌ایه و من نمی‌تونم ازش مراقبت کنم.»