کتاب همه چیز را می دانم

کتاب همه چیز را می دانم نوشتهٔ متیو فارل با ترجمهٔ نیوشا افخمی در نشر البرز به چاپ رسیده است. این کتاب داستان یک روان‌پزشک حاذق است به سلامت عقل خود شک می‌کند، زیرا فاجعه‌ای رخ داده است که شواهد علیه او هستند. متیو فارل داستان‌نویس جوان و خوش‌ذوق آمریکایی در سال ۲۰۱۹ کتاب همه چیز را می‌دانم را نوشته است که داستان یک تصادف مشکوک و جنایتی هولناک را روایت می‌کند. متیو فارل در این رمان روانشناختی و جنایی از شیوهٔ روایی جریان سیال ذهن استفاده کرده و از عنصر تعلیق و غافلگیری بسیار بهره برده است. این داستان تحسین‌های بسیاری را به خود اختصاص داده است:

- تریلری مهیج و نفس‌گیر که از نخستین صفحه ذهن شما را درگیر خود می‌کند. حتی تا سطر آخر این کتاب مجبور به حدس زدن خواهید شد! این رمان حسابی غافلگیرتان می‌کند. (جنیفر هیلر)

- یک داستان پلیسی هیجان‌انگیز! فارل ذهن شما را از مسیرهای پر پیچ و خم تاریکی برای کشف داستان عبور می‌دهد. (هفته‌نامه ناشران)

درباره کتاب همه چیز را می دانم

آماندا بروک، همسر روان‌پزشک مشهوری به نام رندال بروک در تصادفی کشته شده است. رندال متخصص روان‌درمانی بالینی بیمارانی است که تجربیات تلخ و وحشت‌انگیزی را از سر گذرانده‌اند و سلامت روان‌شان به دلیل دیدن صحنه‌های تکان‌دهنده به خطر افتاده است. خود رندال بروک نیز یک سری تجربیات تلخ را پشت سر گذاشته و از این نظر به بیمارانش شباهت دارد. چیزی که رندال دربارهٔ آن مطمئن است، این است که او هرگز مرتکب قتل همسرش نشده؛ اما یافته‌های سوزان آدلر چیز دیگری را نشان می‌دهد.

سوزان آدلر یک کارآگاه پلیس است که مأموریت دارد علت تصادفی را کشف کند. او و همکارانش اطلاعات دقیقی دربارهٔ قربانیان حادثه و دیگر جزئیات به دست آوردند؛ همین ادله آن‌ها را به سمت‌و‌سویی سوق داد که این تصادف صرفاً یک پیش‌آمد نبوده است. تصادف ساختگی چه کسانی را هدف گرفته بود و چرا آن‌ها باید کشته می‌شدند؟ آیا یک روان‌پزشک خود می‌تواند مرتکب قتل همسرش شود؟ داستان همه چیز را می‌دانم دائماً ذهن شما را با این پرسش درگیر می‌کند.

 کتاب همه چیز را می‌دانم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به داستان‌های معمایی و جنایی و روانشناختی علاقه‌مندید و مشکلی با صحنه‌های ترسناک و دلخراش ندارید، خواندن این کتاب را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب همه چیز را می‌دانم

پیتر مدام دست‌هایش را به شلوارش می‌مالید و می‌خواست حرف‌هایی را که می‌زند با دقت انتخاب کند. «داریم پیشرفت می‌کنیم، اما در مسیرِ درکِ کامل این آزمایش یه سری فرازوفرودهایی وجود داره. مسیری که بیمار باید طی کنه تا به بهبودی برسه یه خط صاف نیست. گمون می‌کنم قبل از اینکه تغییرات محسوسی درموردِ جِری مشاهده کنیم، به حداقل هشت تا ده جلسهٔ دیگه نیاز داره. اما ما به اونجا خواهیم رسید.»

دکتر لینهارت که پشتش به پیتر و رندال بود، به‌سمت لبهٔ صندلی‌اش سُر خورد و برگشت تا آن‌ها را ببیند. فکرش مغشوش بود. با انگشتان لاغر و کشیده‌اش لکهٔ قهوه‌ای روی پیشانی‌اش را خاراند. «چیزی که من دیدم بیماری بود که طی روند بهبودی، ناگهان به‌سمت فانتزی‌های خشونت‌آمیز خودش برمی‌گرده. چطور از من توقع دارید وقتی در مسیر قابل‌قبولی قرار نداریم به‌دنبال ادامهٔ راه باشم؟ این نه‌تنها پیشرفت نیست که پسرفت هم هست. اگه خودم بخوام درموردش حرف بزنم می‌گم که مسئلهٔ خیلی بزرگیه.»