دانلود و خرید کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت

کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت نوشتهٔ پل آمیر و ترجمهٔ ذبیح الله منصوری است. مهدی صفری گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و آوانامه آن را منتشر کرده است. این اثر یک ناداستان در قالب زندگی‌نامه نوشته شده است.

درباره کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت

کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت به شرح زندگی و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی یکی از بنیان‌گذاران فرقهٔ اسماعیلیه به نام «حسن صباح» پرداخته است. این کتاب صوتی شما را با بخشی از تاریخ ایران، «فرقهٔ باطنی»، نحوهٔ حکومت حسن صباح و تلاش او برای رهاندن مردم ایران از سلطهٔ خلفای عباسی آشنا می‌کند. حسن صباح خداوند الموت بود. این لقب را می‌توان لقبی برحق دانست که تعریفی از زندگی یکی از مهم‌ترین رهبران تاریخی ایران است. «حسن بن علی بن جعفر صباح حمیری» مشهور به حسن صباح در قرن پنجم هجری قمری در سال ۴۴۵ به دنیا آمد. پدرش از اهالی کوفه بود، اما خودش ادعا می‌کرد که نسبتش به «حمیری یمنی» می‌رسد. او بنیانگذار فرقهٔ اسماعیلیهٔ الموت بود. در ری و به‌عنوان یکی از شیعیان دوازده‌امامی تعلیم و پرورش یافت، اما پس از اینکه با «ابونصر سراج» آشنا شد، مذهبش را به اسماعیلیه تغییر داد. اسماعیلیه یکی از فرق اسلامی است که به امامت اسماعیل، فرزند امام جعفر صادق (ع) اعتقاد و باور دارد. بسیاری از اعراب، فرقهٔ اسماعیلیه را به نام «فرقهٔ باطنی» می‌شناسند؛ چراکه اعتقاد دارند قرآن دارای دو معنی ظاهری و باطنی است و معنای باطنی و تأویل آن را تنها معلمان اسماعیلی می‌‌توانند انجام دهند.

حسن صباح با برقرارکردن مرکزی برای فرمانروایی و حکمرانی در الموت، با خلفای بنی‌عباس مخالفت می‌کرد. پیروانی را تربیت کرده بود که به نام «حشاشین» معروف بودند. آنان جان‌برکفان و فدائیانی بودند که امروزه آن‌ها را به چشم آدم‌کش‌هایی متعصب می‌بینند. وظیفهٔ آنان انجام هر عملی بود که نهضتشان را به پیروزی برساند و برای این کار از هیچ عملی از جمله قتل دریغ نمی‌کردند. آن‌ها عقیده داشتند با چنین اعمالی به وظیفهٔ دینی خود عمل و جایگاهشان را در بهشت تضمین می‌کنند. پل آمیر در کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت دوره‌ای تاریخی از ایران را به تصویر کشیده است. این نویسنده با مراجعه به کتاب‌های تاریخی ایرانی و همچنین منابع کشورهای دیگر از جمله فرانسه، نگاهی به تاریخ ایران در طول دوران سلطنت سلجوقیان، خلفای عباسی و شکل‌گرفتن فرقهٔ باطنی و اسماعیلیه انداخته و آن را مورد بررسی دقیق قرار داده است؛ همچنین از دوران اوج و شکوه فرقهٔ اسماعیلیه سخن گفته است.

شنیدن کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران مطالعه در باب دوران سلطنت سلجوقیان، خلفای عباسی و شکل‌گرفتن فرقهٔ باطنی و اسماعیلیه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی حسن صباح خداوند الموت

«صبح روز بعد تمام مردانی که جزء فداییان و یا در زمرهٔ رفقا بودند با لباس معمولی خود عبارت از کمرچین و شلوار در دامنهٔ وسیع الموت حضور به هم رسانیدند. علی کرمانی شب قبل شادان بود که روز دیگر روز ورزش و تمرین جنگی است. صبح زود از خواب برخاست و نماز صبح را طبق معمول فرادا خواند و لقمه‌الصباح خورد و راه دامنهٔ الموت را پیش گرفت. علی کرمانی نیزه‌ای در دست و شمشیری بر کمر و کمانی بر دوش داشت و ترکش پر از تیر را به کمر خود نصب کرده بود. آن روز هرکس او و دیگران را می‌دید تصور می‌کرد که برای جنگ می‌روند در صورتی که آن جوان می‌رفت تا ورزش کند و به تمرین‌های جنگی مبادرت کند. علی کرمانی جزء فداییان بود و می‌دانست تا روزی که همسری نگرفته و دارای فرزند نشده، جزء فداییان است. ولی بعد از اینکه زن گرفت و دارای فرزند شد جزء طبقهٔ رفقا می‌شود؛ ولی رفقا هم مثل فداییان مکلف بودند که همواره ورزش و تمرین جنگی کنند. ما تصور می‌کنیم اروپاییان اولین فرقه‌های مذهبی که در عین حال دارای جنبهٔ نظامی بودند در اروپا به وجود آمدند، در صورتی که اولین فرقهٔ مذهبی و نظامی را ایرانیان به وجود آوردند و در فرقهٔ باطنیه ورزش و تمرین‌های جنگی جزء تکالیف مذهبی به شمار می‌آمد و مثل نماز و روزه واجب بود. علی کرمانی از روزی که به سن بلوغ رسید شروع به ورزش و تمرین‌های جنگی کرد، زیرا ورزش و تمرین‌های جنگی از زمانی برای مردها واجب می‌شود که نماز و روزه بر آنها واجب می‌شد. علی کرمانی می‌دانست ایام ورزش و تمرین جنگی را خداوند تعیین می‌کند و در مذهب باطنیه ایام ویژه‌ای برای آن وضع نشده است. در جاهایی که فرقهٔ باطنیه شعبه داشت، داعی بزرگ زمان ورزش و تمرین جنگی را تعیین می‌کرد. در هر نقطه که مردم می‌توانستند بیشتر از فراغت استفاده کنند، مردها زیادتر ورزش و تمرین جنگی می‌کردند و در جاهایی که مردها فراغت کمتر داشتند، کمتر به ورزش و تمرین جنگی می‌پرداختند. وقتی علی کرمانی به دامنهٔ الموت رسید، ابتدا به سمت سرپوشیده رفت تا قبل از ورزش و تمرین‌های جنگی با دیگران قدری صحبت کند. سرپوشیدهٔ دامنهٔ الموت، در دنیای آن روز منحصربه‌فرد بود و در هیچ نقطه از آسیا و اروپا چنان سرپوشیدهٔ بزرگی دیده نمی‌شد؛ زیرا دوازده‌هزاروپانصد مترمربع وسعت داشت و پانصد ستون، آن سرپوشیده را نگه می‌داشت. از آن سرپوشیده چند استفاده می‌شد، یکی اینکه فداییان و رفقا در روزهایی که ورزش و تمرین جنگی می‌کردند (داعی‌ها و داعی‌های بزرگ مجبور نبودند ورزش و تمرین جنگی کنند، ولی می‌توانستند به اختیار خود ورزش تمرین جنگی کنند)، غذای نیمروز را در آن سرپوشیده صرف می‌کردند و بعد از غذا قدری استراحت می‌کردند. استفادهٔ دیگری که از آن سرپوشیده می‌شد این بود که در روزهایی که باران و برف می‌بارید، مردان الموت در آن سرپوشیده ورزش و تمرین جنگی می‌کردند. سومین استفاده‌ای که از آن می‌کردند این بود که وسایل ورزش را آنجا می‌گذاشتند تا مجبور نباشند هر روز که موقع ورزش و تمرین جنگی است وسایل ورزش را از شهر به آنجا بیاورند و بعد از خاتمهٔ ورزش آن وسایل را به شهر برگردانند. هنگامی که علی کرمانی در سرپوشیدهٔ وسیع که دویست‌وپنجاه گز طول و پنجاه گز عرض داشت با دیگران صحبت می‌کرد، صدای صفیر داعی بزرگ به گوش رسید. در فرقهٔ باطنیه، مربی ورزش و تمرین‌های جنگی (البته در شهر الموت) یک داعی بزرگ بود و داعی بزرگ در فرقهٔ باطنیه از حیث مرتبه، بلافاصله بعد از خداوند الموت قرار می‌گرفت. صدای صفیر داعی بزرگ به مردها اخطار می‌کرد که برای ورزش آماده شوند. علی کرمانی مثل مردهای دیگر نیزه و شمشیر و کمان و ترکش خود را در مکان به‌خصوصی گذاشت و بعد کمربند را گشود و کمرچین را (که می‌توان اسم کلیچه هم روی آن نهاد) از تن بیرون آورد و از سرپوشیده خارج شد و در پرتو آفتاب صبح در جایی که مخصوص او بود قرار گرفت. آن وقت پنج طبال مقابل ورزشکاران قرار گرفتند و با آهنگی مخصوص شروع به نواختن طبل کردند تا حرکات ورزشکاران را منظم کنند. بعد از اینکه چند دقیقه طبل نواخته شد، یک خوانندهٔ خوش‌آواز شروع به خواند کرد و در مقدمه اشعاری در مدح پیغمبر اسلام و علی بن ابیطالب (ع) و فرزندان او خواند و بعد به خواندن اشعار فردوسی شاعر معروف خراسانی که یک قرن قبل از آن تاریخ زندگی را بدرود گفته بود پرداخت.»