دانلود و خرید کتاب صوتی آس و پاس در پاریس و لندن

کتاب صوتی «آس و پاس در پاریس و لندن» نوشتهٔ جورج اورول با ترجمهٔ بهمن دارالشفایی و گویندگی آرمان سلطان‌زاده در آوانامه منتشر شده است. آس و پاس در پاریس و لندن در سال ۱۹۴۹ منتشر شد و استقبال منتقدان و مخاطبان از آن حتی از مزرعهٔ حیوانات هم بیش‌تر بود. 

هنوز هم نام این کتاب در رده‌های بالای فهرست‌های کتاب‌های برگزیدهٔ قرن بیستم دیده می‌شود. دو کتاب آخر اورول تأثیر زیادی بر میراث او داشتند. در چند دههٔ بعد از مرگ اورول و در دوران جنگ سرد، این دو کتاب از برّاترین سلاح‌های فرهنگی بلوک غرب در برابر بلوک شرق بودند. همین باعث شد فروش سرسام‌آوری داشته باشند، تا جایی که طبق آمار، هیچ دو کتاب از هیچ نویسندهٔ قرن بیستمی روی هم این‌قدر فروش نداشته است. گرچه خود اورول تنها در دو سه سال آخر زندگی‌اش بهرهٔ ناچیزی از این توفیق اقتصادی برد.

درباره کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

بیش از هشتادسال از چاپ این کتاب می‌گذرد و همیشه این بحث مطرح بوده که وقایع و شخصیت‌های کتاب تا چه حد واقعی هستند و تا چه حد محصول تخیل اورول. ناشر اصلی کتاب در جایی گفته که اورول، پیش از چاپ کتاب، در یادداشتی خطاب به ویراستار تأکید کرده که همهٔ وقایع و شخصیت‌ها واقعی هستند، البته در مواردی اسم شخصیت‌ها یا ترتیب زمانی وقایع را تغییر داده است. طبق تحقیقاتی هم که در این دهه‌ها انجام شده، نیمهٔ اول کتاب که در پاریس می‌گذرد، حتی از نظر توالی زمانی تا حدود زیادی مبتنی بر واقعیت است. اما نیمهٔ دوم، که در لندن می‌گذرد، تجربیات اورول است از دوره‌های مختلفی که خودخواسته با خیابان‌خواب‌ها سر می‌کرده و توالی وقایع آن‌طور که در کتاب آمده نبوده است. روشن‌ترین دلیل هم این‌که اورول، بعد از بازگشت از پاریس به انگلستان، یکسره پیش خانواده‌اش رفت، درصورتی‌که در کتاب چند هفتهٔ اول بازگشت به لندن را با خیابان‌خواب‌ها سپری می‌کند.

شهرت و فروش بالای کتاب‌های اورول باعث شد که او را یکی از جدی‌ترین نویسندگان مخالف نظام کمونیستی در دنیا بشناسند، تا جایی که در بسیاری از کشورها روشنفکران چپ‌گرا انتشار این دو کتاب را طرحی از طرف دولت آمریکا می‌دانستند. همین مخالفت‌ها باعث شد اورول در ذهن بسیاری از مردم عمدتاً نویسنده‌ای راست‌گرا و طرفدار نظام سرمایه‌داری شناخته شود. اما اگر بخواهیم موضع سیاسی اورول را از نوشته‌های خود او برداشت کنیم، به نتیجه‌ای کاملا متفاوت و حتی متضاد می‌رسیم. او در سال ۱۹۴۷، در مقالهٔ «چرا می‌نویسم؟» نوشت: «هرچه بعد از سال ۱۹۳۶، جنگ داخلی اسپانیا، نوشته‌ام، مستقیم یا غیرمستقیم، در مخالفت با حکومت‌های توتالیتر و در دفاع از سوسیالیسم دموکراتیک است.» او بارها در مقالات دیگر خود هم اشاره کرده که جامعهٔ مطلوب او جامعه‌ای سوسیالیستی است، و البته تأکید کرده که حکومت شوروی را حکومتی سوسیالیستی نمی‌داند.

کتاب  آس و پاس در پاریس و لندن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به ادبیات انگلستان به‌خصوص آثار جرج اورول پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

اسم هتل من هتل دِتروآموآنو بود؛ ساختمان پنج‌طبقهٔ تاریک و زهواردررفته‌ای که با دیواره‌های چوبی به چهل اتاق تقسیم شده بود. اتاق‌ها کوچک و بی‌روح بودند و کثیفی به خوردشان رفته بود، چون هتل مستخدم نداشت و مادام ف.، صاحب هتل، هم وقت نمی‌کرد جارو و گردگیری کند. دیوارها به نازکی چوب‌کبریت بودند. برای آن‌که ترک‌های دیوار پوشانده شود، چند لایه کاغذدیواری صورتی روی آن چسبانده بودند که آن هم ور آمده بود و یک عالم ساس زیرش لانه کرده بود. تمام روز صف طویلی از ساس‌ها، مثل ستون سربازها، نزدیک سقف رژه می‌رفتند. شب‌ها هم مثل ازقحطی دررفته‌ها پایین می‌آمدند و آدم باید هرچندساعت یک بار بلند می‌شد و قتل عامشان می‌کرد. بعضی وقت‌ها که دیگر امان آدم را می‌بریدند، باید گوگرد می‌سوزاندی و آن‌ها را به اتاق کناری می‌راندی. البته مستأجر کناری هم با سوزاندن گوگرد در اتاقش تلافی می‌کرد و آن‌ها را سر جایشان برمی‌گرداند. واقعآ جای کثیفی بود، گرچه فضایی صمیمی داشت، چون مادام ف. و شوهرش آدم‌های خوبی بودند. اجارهٔ اتاق‌ها بین سی تا پنجاه فرانک در هفته بود.

مستأجرها مدام عوض می‌شدند. بیش‌ترشان خارجی‌هایی بودند که معمولا یک روز بدون چمدان سروکله‌شان پیدا می‌شد، یک هفته می‌ماندند و بعد دوباره غیبشان می‌زد. از همه شغلی هم بینشان پیدا می‌شد ــ پینه‌دوز، خشت‌زن، سنگ‌تراش، عمله، دانشجو، فاحشه، لباس کهنه جمع‌کن. آدم باور نمی‌کرد بعضی‌شان این‌قدر فقیر باشند. در یکی از اتاقک‌های زیرشیروانی، دانشجویی بلغار ساکن بود که برای بازار امریکا کفش‌های لوکس درست می‌کرد. او از ساعت شش صبح تا دوازده ظهر روی تختش می‌نشست، ده دوازده جفت کفش می‌ساخت و سی وپنج فرانک درمی‌آورد؛ بقیهٔ روز سر کلاس‌های دانشگاه سوربن حاضر می‌شد. می‌خواست کشیش شود و کتاب‌های الهیات، وارونه، روی کف چرمی اتاقش ولو بود. در اتاقی دیگر، یک زن روس و پسرش که خود را هنرمند می‌دانست زندگی می‌کردند. مادر روزی شانزده ساعت جوراب‌های مردم را در ازای جفتی بیست وپنج سانتیم رفو می‌کرد، درحالی‌که پسر با لباس‌های آراسته در کافه‌های مونپارناس ول می‌گشت. یکی از اتاق‌ها را به دو مستأجر اجاره داده بودند. یکی‌شان کارگر روزکار بود و آن یکی شب‌کار. در یک اتاق دیگر، مرد زن‌مرده‌ای با دو دختر بزرگش که هر دو مسلول بودند در یک تخت می‌خوابید.