کتاب غروبدار

کتاب غروبدار رمانی خواندنی از سمیه‌سادات مکیان با موضوعی نو و پرداختی فوق‌العاده است. غروبدار داستان مردی است که هنگام غروب حافظه‌اش را از دست می‌دهد و دوباره پیش از طلوع فردا به دست می‌آورد...

درباره‌ی کتاب غروبدار

غروبدار نوشته سمیه‌سادات مکیان، داستانی خواندنی و جذاب با سوژه‌ای بدیع است. داستانی که از یک سندروم واقعی به نام سندروم غروب حرف می‌زند. شخصیت اصلی داستان مردی است که به بیماری نادری دچار شده است. او در حین غروب حافظه‌اش را از دست می‌دهد و دوباره پیش از طلوع به دست می‌آورد. همین ماجرا باعث شده است تا او دو شخصیت کاملا متفاوت داشته باشد. اما ماجرا به همینجا ختم نمی‌شود. او هیچ درکی از زیستن در زمان ندارد و این باعث شده تا نتواند یک زندگی عادی داشته باشد. او مدام درحال ترمیم حافظه‌اش است و اگر دیگران او را یاری ندهند، عملا زندگی‌اش سخت می‌شود...

کتاب غروبدار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

دوست‌داران و علاقه‌مندان به ادبیات داستانی و آثار نویسندگان ایرانی از خواندن کتاب غروبدار لذت می‌برند. 

بخشی از کتاب غروبدار

«الان باباجونت حالش بهتر شده؟ مامانت می‌گفت یه‌کم بد شده، آره؟»

«دایی‌کاوه باباجونم رو کچل کرده. آخه دادوبیداد می‌کرد. هی می‌گفت جنِ رنجی.»

«جنِ رنجی؟ جنِ رنجی دیگه چیه؟»

«باباجونم یه چیزهایی می‌بینه که ما نمی‌بینیم. بعد اون چیزها رو می‌گه. ما می‌ترسیم. مثلاً غروب‌ها اون‌ها رو می‌بینه. وقتی می‌برمش توی حیاط تا راه بره، انگاری یکی دیگه‌ست، چشم‌هاش خیلی بد می‌شه. دایی‌کاوه هم به مامان گفت این دیوونه شده. دایی گفت سندروِ غروب دیگه چه کوفتیه؟ این دیوونه‌ست، حرف‌های عجیب‌غریب می‌زنه! باباجون وقتی کچلش می‌کردن، داشت گریه می‌کرد فکر کنم. خیلی گناه داره...»

«سندرو؟ سندروم شاید، هان؟»

«فکر کنم سندروم، سندرومِ غروب. آره همین. یعنی عصرها وقتی خورشید می‌ره، باباجون حالش بد می‌شه و غش می‌کنه، یا داد می‌زنه. اگه باباجون بره توی قطب زندگی کنه که شیش ماه شبه شیش ماه روز، شاید بهتر بشه. نه خانم؟ شیش ماهی که روزه همه‌ش یاددار درست می‌کنیم، شیش ماه دیگه هم که شبه، همه‌ش با یاددارها بازی می‌کنیم.»

«یاددار؟ یاددار دیگه چیه دختر؟»

«یاددار، یعنی یه چیزی که از زمان قدیم از خود آدم باقی مونده. هر چیزی می‌تونه یاددار بشه، فقط بهتره چیز خوبی باشه. یعنی چیزی که آدم رو یادِ خودش بیاره. مثلاً یاددارِ پنج که نامه‌ست. من خودم به‌شون می‌گم یاددار.»