کتاب رسوایی قرن

رسوایی قرن شامل گلچینی از مقاله‌های گابریل گارسیا مارکز، چهره برتر ادبیات قرن بیستم است که ارزشی به اندازه شاهکارهای ادبی او و چه بسا بیش از آنها دارد.

درباره رسوایی قرن

 رسوایی قرن گزیده‌ای از چهاردهه فعالیت روزنامه‌نگاری تمام‌وقت، افشاگرانه و جنجالی مارکز بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۵۰ است که در قالب مقاله‌هایی در روزنامه‌های مختلف منتشر شده و زمینه‌ساز خلق آثار بزرگ او تا رسیدنش به نوبل ادبی ۱۹۸۲ بوده است. مقالاتی داستان‌گونه که در نقاط گوناگون جهان منتشر شده است. در بیشتر نوشته‌های این مجموعه، خوانندگانِ رمان‌ها و داستان‌های کوتاه او، صدای روایت‌کنندهٔ آشنایی را تشخیص می‌دهند که روایت‌هایش درحالِ شکل‌گیری‌ است.

این پنجاه مقاله هم سبک، درایت و عمق و شور آثار مارکز را نشان می دهد و هم بیانگر اشتغال او به حرفه‌ای است که ان را بهترین شغل جهان می‌نامید.

نوشته‌های این مجموعه را کریستوبال پرا جمع‌آوری کرده است که به‌عنوان ویراستار خاطرات مکتوب گابو با او همکاری می‌کرد.

خواندن کتاب رسوایی قرن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به ادبیات غرب، روزنامه نگاری و مشتاقان آثار و شخصیت گابریل گارسیا مارکز

درباره گابریل گارسیا مارکز

گابریل خوزه گارسیا مارکز که میان اهالی آمریکای لاتین با نام مستعار محبت‌آمیز گابو و گابیتو شناخته می‌شد، ششم مارس ۱۹۲۷ در شهر فقیر آراکاتاکا در شمال کلمبیا به دنیا آمد. در دانشگاه ملی کلمبیا به تحصیل حقوق پرداخت، اما به‌زودی دریافت که روح و روانش فقط با نوشتن و ادبیات آرام می‌گیرد. پس به‌طور جدی وارد کار روزنامه‌نگاری شد و با نوشتن نقد فیلم شروع به کار کرد، اما مقاله‌هایی را نیز درموردِ طیف گستردهٔ مواردی می‌نوشت که توجهش را جلب می‌کرد، همه‌چیز، از اتفاق‌های محلی محبوبش گرفته تا تأملاتش دربارهٔ وقایعی که برایش جذاب بودند.

گارسیا مارکز که به‌شدت تحت‌تأثیر ویلیام فاکنر، نویسندهٔ آمریکایی، بود، نخستین اثر داستانی خود را در ۱۹۴۷ در روزنامهٔ ال اسپکتادور که روزنامهٔ ملی کلمبیا بود، به چاپ رساند. گابو به‌مدتِ دو سال‌ونیم، خبرنگار سیار ال اسپکتادور بود و در مقام خبرنگار به پاریس، ایتالیا، وین و حتی برخی‌از کشورهای اروپای شرقی سفر کرد. گابو درموردِ هرچیزی که توجهش را جلب می‌کرد می‌نوشت: از جلسهٔ یک سیاستمدار در ژنو گرفته تا نزاع آشکار دو بازیگر مشهور فیلم‌های ایتالیایی.در فاصله سال های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۰ کشور کلمبیا دستخوش ناآرامی و جنگ داخلی بود و زندگی مارکز جوان را هم تحت تاثیر قرار داد.خوابگاه دانشجویی گابو در شعله‌های آتش سوخت و خودِ دانشگاه هم برای مدتی نامعلوم تعطیل شد. درگیری‌ای که با عنوان لا ویولنسیا شناخته می‌شود، یک دهه به طول انجامید و به قیمت جان دویست‌هزار نفر از مردم تمام شد. گابو مدتی بعد دوباره به کار روزنامه‌نگاری‌اش در ال اسپکتادور بازگشت اما روزنامه تعطیل شد و گابو پس از چند سفر خارجی، برای زندگی به مکزیک رفت.

مارکز شاهکارش، صد سال تنهایی را در ۱۹۶۷ روانهٔ بازار کتاب کرد. انتشار و موفقیت شگفت‌انگیز صد سال تنهایی در سال ۱۹۶۷، از نقاط عطف در زندگی گابریل گارسیا مارکز به‌شمار می‌آید. جمله‌ای مشهور از او به‌جا مانده است که چنین است: 

«نمی‌خواهم برای کتاب صد سال تنهایی یا برای دریافت جایزهٔ نوبل در یادها بمانم، بلکه می‌خواهم مردم مرا بیشتر به‌عنوان یک روزنامه‌نگار بشناسند.» پس‌از انتشار صد سال تنهایی، گابو و خانواده‌اش از ثبات اقتصادی برخوردار شدند و او به‌عنوان یکی از رمان‌نویسان بزرگ دوران خود در عرصهٔ بین‌المللی شناخته شد.

مارکز تا بیست سال در اوج ادبیات باقی ماند و سایر آثار ماندگار خود، همچون پاییز پدرسالار و عشق سال‌های وبا را به چاپ رساند و البته همچنان به‌عنوان یک روزنامه‌نگار، اگرچه با تمرکز سیاسی بیشتر، به کار خود ادامه می‌داد. او در سال ۱۹۸۲ برای کتاب صد سال تنهایی، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد.

بنیاد نوبل در بیانیهٔ خود، مارکز را «شعبده‌باز کلام و بصیرت» توصیف کرد. شغل روزنامه‌نگاری در حرفهٔ نویسندگی او همچنان تأثیرگذار بود و عشق او به روزنامه‌نگاری به‌حدی رسید که در مراسمی، آن را «بهترین شغل جهان» معرفی کرد.

در اواخر دههٔ ۱۹۹۰، گابو مبتلا به سرطان غدد لنفاوی شد و اگرچه از آن جان سالم به‌در برد، ۱۵ سال آخر زندگی‌اش را با ضعف و بیماری زندگی کرد. در ۱۹۹۴، بنیاد گابریل گارسیا مارکز را با هدف ترویج روزنامه‌نگاری نوین در کشورهای لاتین راه‌اندازی کرد که در آن به ارائه تکنیک‌های جدید روزنامه‌نگاری و ایجاد اشتیاق برای نسل جدید روزنامه‌نگاران آمریکای لاتین می‌پرداخت. در سال ۱۹۹۶، کتاب گزارش یک آدم‌ربایی را منتشر کرد که یکی از معدود کارهای او درزمینهٔ روزنامه‌نگاری و تنها موردی‌ است که در سطح بین‌المللی بسیار شناخته شده است. پس‌از مرگ گابو در ۲۰۱۴، کنگرهٔ کلمبیا قانونی را به تصویب رساند که به‌موجبِ آن شعبه‌های دیگری از «مرکز گابو» تأسیس شد تا میراث او برای روزنامه‌نگاری به نسل‌های بعد منتقل شود.

آثار گابریل گارسیا مارکز تاکنون به تمام زبان‌های زندهٔ دنیا ترجمه شده است.