کتاب قصابی بلوچی

جوانکی بلوچی که به درخواست عمویش، شبانه و غیرقانونی از مرز ایران و افغانستان رد شده تا در قصابی عوم کمک دستش باشد در اولین روز کاری‌اش با صحنه‌ای تکان دهنده مواجه می‌شود. عمو او را به غاری می‌برد که در آن سه مرد نیمه‌جان را آویزان کرده‌اند، آنها قرار است این مردان را سلاخی کنند و کاری که عمو از برادرزاده خواسته در حقیقت آدم‌کشی است. عمو سعی می‌کند ایران کار را با تمرین بر روی یک شیر نمیه‌جان، یک سگ و گاو به پسر آموزش دهد تا این که یک شب پسرک دفتری را پیدا می‌کند که به نظر می‌رسد خاطرات عمویش باشد. بر خلاف جمله‌ای که در صفه اول کتاب نوشته شده است و خواننده خواسته شده که ناخوانده آنها را سربه نیست کند، پسر شروع به خواندن دفتر می‌کند و فصل تازه‌ای از داستان با خاطرات عمو و چگونگی دست زدنش به این کار وحشیانه آغاز می‌شود: «اولین روزی که او را دیدم انگار که همین الان باشد، جلوی چشمان من است. سال ۱۳۶۵ بود. وسط سرمای زمستان. هیچ وقت جنگ این اندازه شدت نداشت. از دور و نزدیک صدای خمپاره و رگبار بلند بود، آن هم اینجا، نزدیک مرز. دیشب، شب از نیمه گذشته بود که صدای انفجارهای پیاپی، از خواب بیدارم کرد. انفجارها دور بودند. از خانه که بیرون آمدم آتش بازی‌ای برپا بود. آسمانِ بدون ماه که ظلمات محض بود، در افق به رنگ سرخ روشن می‌شد و دوباره تاریک می‌گشت. بیشتر روستاهای اطراف، بمباران شده و از بین رفته بود. مردم روستاها را ترک کرده و به داخل ایران برگشته بودند. سیلِ مهاجران بود که از جای‌جای افغانستان می‌آمد و به ایران و پاکستان می‌رفت. خانه و قصابی، از انفجارهایی که تا آن موقع از آن جانِ سالم به در برده بودم، تخریب شده بودند. جایی که بمباران می‌شد، احتمالاً روستایی بود که تا آن دو ساعت پیاده راه بود. تا چند کیلومتری اینجا، تنها همین روستا سکنه داشت.» مجتبی موسوی کیادهی در «قصابی بلوچی» همان فصل اول شما را با صحنه‌هایی هولناک از جنایتی فجیع و غیر انسانی روبه‌رو می‌کند تا گوشه‌ای از وحشیانه‌ترین جنایات طالبان را در جریان جنگ افغانستان نشان دهد.