کتاب روزنامه‌ سفر میمنت اثر ایالات متفرقه‌ امریغ

 کتاب روزنامه‌ سفر میمنت اثر ایالات متفرقه‌ امریغ نوشته احمد شاملو، متخلص به الف. بامداد، شاعر و مترجم و فرهنگ‌نویس است. این کتاب روایتی طنز از اوضاع اجتماعی ایران است.

درباره کتاب روزنامه‌ سفر میمنت اثر ایالات متفرقه‌ امریغ

این کتاب روایت طنز به شیوه روزنوشت است که به اوضاع ایران می‌پردازد. احمد شاملو در مقدمه کتاب توضیح می‌دهد که کتاب روزنامه‌ سفر میمنت اثر ایالات متفرقه‌ی امریغ یک سفرنامه‌ شخصی نیست، بلکه از زبان یک پادشاه فرضی، احتمالا از طایفه‌ قاجاریه روایت می‌شود، تا برخورد دو جور تلقی و دو گونه فرهنگ و برداشت اجتماعی برجسته‌تر جلوه کند.

این کتاب شامل بخش‌ها و فصول متعددی است، از جمله: گزارش روز به روز، ذکر معموه مشهوره برقلی، الله صفا، در وجه تسمیه ولایت قالی‌فورنیا، تکمله در شکایت از کج‌تابی روزگار غدار، پاره‌ای افاضات تاریخی که حتماً یادمان باشد بدهیم به آب طلا بنویسند، فصل اندر باب اینکه جواب های هوی است، تفضل الهی شاخ و دم ندارد، زبان سعدی علیه‌الرحمه داشت از دست می‌رفت که بحمدالله...، به قبر پدرش خندیده که گفته شاهنامه آخرش خوش است! و اوضاع مملکت قاراشمیش است.

خواندن کتاب سفر میمنت اثر ایالات متفرقه‌ی امریغ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به طنز اجتماعی پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره احمد شاملو

احمد شاملو در ۲۱ آذرماه ۱۳۰۴ متولد شد و در مردادماه ۱۳۷۹ چشم ازین دنیا فروبست. او نویسنده، پژوهشگر و روزنامه‌نگار، مترجم و عضو کانون نویسندگان ایران پیش از سال ۵۷ بود.

پدر احمد شاملو افسر ارتش بود و برای همین تحصیلات کلاسیک نامنظمی را گذراند. چون پیوسته در حال سفر به شهرهای مختلف بود. احمد شاملو هم شعر می‌سرود و هم فعالیت‌های مطبوعاتی و پزوهشی و ترجمه داشت و اثارش به زبان‌های انگلیسی، سوئدی، ژاپنی، فرانسوب، فنلاندی و کردی و ترکی و... منتشر شده‌اند.

او به مدت دو سال هم در سمت مشاور فرهنگی سفارت مجارستان فعالیت نمود.

شاملو سه بار ازدواج کرد. بار اول با اشرف الملوک اسلامیه که هر چهار فرزند او، سیاوش، سامان، سیروس و ساقی حاصل این ازدواج هستند. بار دوم در سال ۱۳۳۶ با طوسی حائری که آن هم به جدایی می انجامد و بلاخره بار سوم با آیدا سرکیسیان در سال ۱۳۴۳ که این ازدواج عاشقانه تا پایان عمر شاملو دوام می‌یابد.

از سال ۱۳۵۲ و با تغییر فضای سیاسی ایران، چاپ آثار شاملو متوقف شد اما فعالیت او کم نشد. نوار کاست سیاه همچون اعماق آفریقای خودم (ترجمهٔ شعرهای لنگستون هیوز) و سکوت سرشار از ناگفته هاست (ترجمهٔ شعرهای مارگوت بیکل)، کاری مشترک با محمد زرین بال با موسیقی بابک بیات منتشر شد. رمان پابرهنه‌ها، درها ودیوارهای بزرگ چین و دن آرام شازده کوچولو نیز با ترجمه او به چاپ رسید.

او در سال ۱۳۷۹ پس از تحمل مدت‌ها بیماری و رنج در دوم مردادماه درگذشت و در امام‌زاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.

بخشی از کتاب سفر میمنت اثر ایالات متفرقه‌ امریغ

در وجهِ تسمیه‌ی ولایتِ قالی‌فورنیا

اما امیرنشین قالی‌فورنیا در اصل نامی دارد قریب به همین تلفظ، که سبب اختلاف‌شان به ضرسِ قاطع و حقیقتِ واقع عِرقِ ملی و علقه‌ی جبلی آن دسته از اجله‌ی رعایای فاقد شرم و حیای ما به حفظ نومیدانه‌ی تتمه‌ی هویتِ خویش است.

این جماعت که جد اندر جد طفیلی دربارِ سلیمان آثار ما و سلاطین ماضی بودند نسلا بعد نسل چتر آسایش بر سر کشیدند، در سایه‌سار امن و امان لمیدند، زر اندوختند و تفرعن فروختند و به برکت دستمال خصیه‌مالی ــ که مرده‌ریگ نیاکان ایشان است ــ با کد یسار و عرق زهار نان خشک از دهان رعیت بریدند و پشت در پشت به تاریخ ملتی ریدند، و همین که باد از جانب دیگر وزید و مدعی صلای «السلطنت منی» در افکند، احتیاط را دست از دیار و یار کشیدند و دلار به جیب و قالی به پشت و فور به دست و افیون به مشت بدین گوشه‌ی عافیت دویدند به امید آن که چون ملک به قرار بازآید سردار فراری به دیار باز آید.

تنبیه

گر تیغ برکشی که محبان همی زنم

اول نفر که پشت به میدان کند منم

وان دم که خفته بقچه ز تنبان به در کنی

اول کسم که لاف وفای تو می‌زنم!

اما به مجرد آن که در این خطه پاتابه گشوده پلاس اقامت گستردند فرزندان بلافصل ایشان بی‌درنگ با بومیان درآمیختند، آرد ملیت بیختند و الک قومیت درآویختند بشکن‌زنان و کپل‌جنبانان، که

بیت

وی آر نات ز اطفال ایران زمین

تو ما را همه Bill و Judi ببین!

فی‌الجمله چون آن دربه‌دران در برابر این بی‌پدران در خود حوصله‌ی مقاومت نیافتند بدین اندک رضا دادند که تخم و ترکه‌ی ایشان دست‌کم تبار بی‌بخارِ فاقد ارج و اعتبار خود را بالمره از یاد نبرند و به خاطر عاطر سپارند که نیاکان‌شان روزی روزگاری بر قالی می‌لمیده‌اند و لب وافور می‌مکیده‌اند. پس کالیفرنیا را به تصحیف، قالی/فور/نیا خواندند اما قرار نهادند کرسی‌نشین خود لس‌آنجلس را به شیوه‌ی بومیانِ امریغ همان ال.ای. L.A بگویند، گیرم بدین معنی که «ما هم در این خطه صاحب علّه‌ییم.»