دانلود و خرید کتاب رَنت (زندگی‌نامه شفاهی باستر کیسی)

چیزی که برای یک نفر تنها یک شوخی است برای دیگری به‌سادگی بهانه‌ای برای جنگ علیه دیگری است.

برای رنت حدس زدن در مورد اینکه توی طول روز چه چیزهایی خورده‌ام ارتباط مستقیمی با توقف زمان داشت. این درست همون ارتباطی بود که بین ماندلاهای شنی و راهبان بودایی با گل‌دوزی و ایرن بود. یک‌دفعه می‌گفت: «صبحونه یه چیزی با طعم دارچین خوردی.» چشم‌هاش رو می‌گردوند و می‌گفت: «تست فرانسوی... نه... یه چیز دیگه.»

یادتون نره، بیشتر اوقاتی که من کیسی‌ها رو می‌دیدم مربوط به مراسم‌های کلیسایی می‌شد. یکشنبه‌ها توی مراسم نیایش کلیسا می‌دیدمشون، بعد از اون توی برنامه‌های گروهی شام توی سالن اجتماعات. مواد اولیهٔ اسرارآمیزی که باعث می‌شد مردم مزهٔ حقیقی رو از کیک کوبلر هلوی ایرن بچشن هسته‌های آلبالو بود. می‌تونست اتفاقی فکّت رو بشکنه. راز دسر براون‌بتیِ سیبش مخلوط کردن موادش با مقدار قابل توجهی تراشه‌های تیز پوست گردو بود. وقتی کسرول ماهی تنش رو می‌خوردی، تو تمام طول مدت تماشای نشنال جئوگرافیک قادر به حرف زدن یا تکون خوردن نبودی. چشم‌ها و گوش‌هات داخل دهنت بود. تمام زاروزندگیت رو داخل دهنت می‌گذاشتی و حواست رو جمع می‌کردی و مراقب بودی گلوله‌های فویل کوچولویی رو که ایرن کیسی تو تکه‌های ماهی تن قایم کرده توی دهنت پیدا کنی. یکی از اثرات آروم غذا خوردن این بود که مزهٔ حقیقی غذا رو واقعاً حس می‌کردی و غذا هم طعم بهتری پیدا می‌کرد. شاید خانوم‌های دیگه‌ای بودن که آشپزهای بهتری بودن اما هیچ‌وقت شانس این رو پیدا نمی‌کردن که طرف‌دارهایی برای غذاشون پیدا کنن.

درست همچون پری‌دندان، هر فرهنگی بوگیمن مخصوص به خود را دارد، شخصیتی خیالی که نه برای پاداش‌دهی به کودکان بلکه برای مجازات آنان خلق شده است. به‌طور مثال، شخصیت پیتر سیاه به همراهی نیکلاس قدیس در فرهنگ هلندی کودکان خطاکار را تنبیه می‌کند. در اسپانیا کوکو هیولایی بی‌شکل و پرموست که کودکانی را که از رفتن به تختخواب سر باز می‌زنند خواهد خورد. در ایتالیا مرد سیاه مردی است با کت سیاه بر تن که کودکانی را که غذای خود را به اتمام نمی‌رسانند می‌رباید. مشابه بابانوئل، کیسه‌مرد در فرهنگ پرتغال، مرد کیسه‌دار در بلغارستان و لولوخورخوره در فرهنگ ایرانی است که کیسهٔ بزرگی را نه برای هدیه دادن به کودکان بلکه برای ربودن کودکان سرکش با خود حمل می‌کند.

مجبور نیستین این رو باور کنین، حتی مجبور نیستین این رو بشنوین، ولی فرض کنین یه تعداد آدم ثروتمند، باهوش و قدرتمند در حالی به زیر خاک رفتن که می‌تونستن قسم بخورن خورشید دور ما می‌چرخه. حالا این رو در نظر بگیر که یک روز وقتی مرده‌ای و زیر خاک پوسیده‌ای بچه‌ها با اون دندون‌های شیری سر کلاس جغرافیای زمان نشسته‌ان و به حماقت ما می‌خندن.

از وقتی اون عنکبوت بیوهٔ عید پاک رنت رو نکشت، به سرش زده بود هر جونوری رو که می‌تونه گیر بندازه. خودش همیشه می‌گفت: «من برای سرخک و دیفتری واکسن شدم. برای اینکه حوصله‌ام سر نره به واکسن مارزنگی هم احتیاج دارم.» به نیش مار دهان‌پنبه‌ای می‌گفت: «واکسینه شدن علیه روزمرگی.»

اگه دشمن‌هات رو بدون هیچ تفهیم اتهام یا در اختیار گذاشتن وکیل، جایی زندانی‌کنی، به این کار می‌گن «قرنطینه». دکترها قاضی و هیئت منصفهٔ امروزی‌ان. بیماری؟ سلاح امروزی کشتار جمعی.

در اوایل ۱۵۶۴، ایوان چهارم، اولین تزار روسیه، آزادی عقیده و بیان را رسمی کرد. همهٔ اقشار کشور و حتی فقیرترین شهروندان حق تقدیم عریضه و دادخواست به تزار داشتند و دسترسی عموم مردم به او میسر بود. از بین سه پسر او یکی در شش ماهگی درگذشت، یکی دیگر کندذهن و ضعیف به شمار می‌رفت و آخری همان‌طور که پدر به‌تدریج لقب ایوان مخوف را از آن خود می‌کرد به او پیوست. هر سه پسر ایوان از سفلیس مادرزادی رنج می‌بردند. با پیشرفت سفلیس مغزی پدر پس از سال ۱۵۶۴، او هزاران نفر را به اعدام با سوزاندن و جوشاندن در دیگ‌های آب جوش محکوم کرد. در شهر نووگورود، ایوان و پسرش دستور دادند زندانی‌ها را پنج هفتهٔ تمام شلاق بزنند و بعد زنده‌زنده بسوزانند یا آن‌ها را زیر رودخانه‌های یخ‌زده غرق کنند. در نوزدهم نوامبر ۱۵۸۱، تزارْ پسر و جانشین خودش را با نیزهٔ فولادی به قتل رساند.

اگه واقعیت چیزی جز یه مرض مهلک نباشه، اون‌وقت چی؟

فیبی تروفو (متخصص): در اواسط دههٔ شصت میلادی، جیمز نیل، انسان‌شناس امریکایی، اعضای یانومامی در ونزوئلا را به نوع خطرناکی از سرخک مبتلا کرد. نیل و تیم محققانش از درمان افراد بیمار خودداری کردند و در عوض به مطالعهٔ چگونگی شیوع بیماری و کشته شدن هزاران نفر پرداختند تا نظریهٔ اصلاح‌نژادی بحث‌برانگیزی را آزمایش کنند.