کتاب قلعه کارپات ها

کتاب قلعه کارپات‌ها اثر ژول ورن، نویسندهٔ برجستهٔ ادبیات ماجراجویی و علمی-تخیلی، با ترجمهٔ فرزانه مهری توسط گروه انتشاراتی ققنوس منتشر شده است. این کتاب یکی دیگر از شاهکارهای فراموش‌نشدنی ورن است که خوانندگان را به دنیای هیجان‌انگیز، اسرارآمیز و پرماجرای او دعوت می‌کند.

درباره کتاب قلعه کارپات‌ ها

ژول ورن در این اثر داستانی پررمزوراز را در دل کوه‌های کارپات روایت می‌کند. قلعه‌ای متروکه و پوشیده در مه، شایعاتی از ارواح و صداهای مرموز، و مردمانی که درگیر ترس و خرافات شده‌اند، محور اصلی این داستان هیجان‌انگیز است. قهرمانان داستان با شجاعت در تلاشند تا راز قلعه و اتفاقات مرموز آن را کشف کنند، اما آیا پاسخ آن‌ها را قانع خواهد کرد؟

ژول ورن در این کتاب نه تنها خواننده را با فضای اسرارآمیز و تعلیق داستان همراه می‌کند، بلکه با استفاده از دانش و تخیل خاص خود، مفاهیمی فراتر از یک داستان ساده را به تصویر می‌کشد. ژول ورن، نویسنده و اندیشمند فرانسوی، یکی از پیشگامان ژانر علمی-تخیلی است. او با آثار جاودانه‌ای همچون بیست هزار فرسنگ زیر دریا، سفر به مرکز زمین و دور دنیا در هشتاد روز، توانست نسل‌های مختلف را مسحور تخیل و دانش خود کند. آثار ورن با پیش‌بینی فناوری‌های آینده و ماجراجویی‌های بی‌نظیر، همچنان الهام‌بخش نویسندگان و خوانندگان در سراسر جهان است.

خواندن کتاب قلعه کارپات‌ ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای دوستداران داستان‌های کلاسیک، عاشقان آثار ژول ورن و افرادی که از ترکیب رمز و راز با ماجراجویی لذت می‌برند، یک انتخاب فوق‌العاده است. همچنین، علاقه‌مندان به ادبیات ترجمه‌شده فرانسوی نیز می‌توانند از این کتاب لذت ببرند.

درباره ژول ورن

ژول ورن در سال ۱۸۲۸ در شهر نانت در فرانسه به دنیا آمد و در ۱۹۰۵ درگذشت. او یک رمان‌نویس مشهور است. ژول ورن ۸۰ رمان (یا داستان بلند) نوشته است؛ همچنین تعداد بسیاری کتاب عامه‌فهم مانند جغرافیای مصور فرانسه و مستعمراتش (۱۸۶۸)، تاریخ سفرهای بزرگ و جهانگردان بزرگ (۱۸۷۸)، کریستف کلمب (۱۸۸۳) را نوشت و حدود ۱۵ نمایش را به‌تنهایی یا با همکاری دیگران به روی صحنه برد. او نوشتن را با نگارش شعر و نمایشنامه آغاز کرد. در ۱۸۴۴ در دبیرستان نانت ثبت‌نام کرد و آنجا علوم بلاغت و فلسفه آموخت. پس از گرفتن دیپلم، در رشتۀ حقوق مشغول به تحصیل شد. او را می‌توان صنعتگری اعجاب‌انگیز در خلق داستان‌های خیالی، افسون‌گری با جذابیت‌های بی‌پایان و تا حدی مانند پیشگویی که قادر است عجیب‌ترین اختراعات علمی نیم‌قرن بعد (یا حتی یک قرن بعد) را پیش‌بینی کند، دانست. او انسان عصر خود بود؛ کسی که به اکتشافات علمی آن دوره علاقه‌مند بود و با دقت و وسواس آن‌ها را دنبال می‌کرد. شهرت این نویسنده به بیش از یک قرن می‌رسد؛ یعنی از سال‌های ۱۸۶۳ - ۱۸۶۵ که اولین رمان‌های مهمش به چاپ رسیدند؛ «پنج هفته در بالن» و «سفر به مرکز زمین» و «از زمین تا ماه». ژول ورن با کشتی‌های خود به سفر می‌رفت. در سال‌های ۱۸۸۶ - ۱۸۸۷، پس از یک اتفاق ناگوار که چیز زیادی از آن نمی‌دانیم، کشتی تفریحی خود را می‌فروشد و از زندگی آزاد و پرسفر خود دست می‌کشد. پس از این، او وقت خود را صرف امور شورای شهر می‌کند. سرانجام ژول ورن در ۲۴ مارس ۱۹۰۵، در خانه‌اش در آمیئن، پس از گذراندن یک زندگی پرفرازونشیب چشم از جهان فرو می‌بندد. نام بعضی دیگر از آثار ژول ورن را در فهرست زیر بخوانید:

«فرزندان ناخدا گرانت» (۱۸۶۷)، «بیست‌هزار فرسنگ زیر دریا» (۱۸۶۹)، «دور دنیا در هشتاد روز» (۱۸۷۳)، «جزیرۀ اسرارآمیز» (۱۸۷۴)، «میشل استروگف» (۱۸۷۶)، «هندوهای سیاه» (۱۸۷۷)، «ناخدای پانزده‌ساله» (۱۸۷۸)، «مصایب یک چینی در چین» (۱۸۷۹)، «پانصد میلیون بگوم» (۱۸۷۹)، «اشعۀ سبز» (۱۸۸۲)، «کرابان لجباز» (۱۸۸۳)، «مجمع‌الجزایر در آتش» (۱۸۸۴)، «ماتیاس سندورف» (۱۸۸۵)، «روبور فاتح» (۱۸۸۶)، «دو سال تعطیلات» (۱۸۸۸)، «کاخ کارپات‌ها» (۱۸۹۲)، «جزیرۀ پروانه‌دار» (۱۸۹۵)، «در برابر پرچم» (۱۸۹۶)، «اورنوک باشکوه» (۱۸۹۸)، «یک درام در لیونی» (۱۹۰۴) و «استاد جهان» (۱۹۰۴).

بخشی از کتاب قلعه کارپات ها

«ترانسیلوانی، که آن را به مجارستانی «اِردِلی» می‌نامند و به معنی «سرزمین جنگل‌ها» است، بخش عجیبی از امپراتوری اتریش را تشکیل می‌دهد. در شمال با مجارستان، در جنوب با والاشی، و در غرب با مولداوی محدود می‌شود. به وسعت شصت‌هزار کیلومترمربع، یعنی شش‌میلیون هکتار ــ حدوداً یک‌نهم فرانسه ـ‌، جایی شبیه به سویس، اما یک‌و‌نیم برابر وسیع‌تر از سرزمین هِلوِتیا است، بدون این‌که پرجمعیت‌تر باشد. ترانسیلوانی، که با رگه‌های آذرین رشته‌کوه کارپات چهره‌ای راه‌راه‌مانند پیدا کرده، با فلات‌های زیر کشت، مراتع باشکوه، دره‌های متنوع و ستیغ‌های پرتکبر، بستر حرکت آب‌هایی است که به بزرگ شدن رودهای تیِسا و دانوب باشکوه کمک می‌کنند، دانوبی که با «دروازه‌های آهنین»، در چند‌مایلی در جنوب، در مرز میان مجارستان و امپراتوری عثمانی، راه را بر رشته‌کوه‌های بالکان می‌بندد.

این‌چنین است سرزمین باستانی داس‌ها، که در قرن نخست میلادی به تصرف اهالی تروا درآمد. استقلالی که در زمان پادشاهی یانوش زاپویا و جانشینانش تا سال ۱۶۹۹ از آن برخوردار بود با ظهور لئوپولد اول، که آن را به اتریش ضمیمه کرد، پایان یافت. اما، علی‌رغم ساختار سیاسی حاکم، همیشه محل سکونت نژادهای متفاوت باقی ماند، مردمانی که بدون در هم آمیختن همواره در کنار یکدیگر زیسته‌اند، وَلاک‌ها یا رومانیایی‌ها، مجارها، کولی‌ها، سِکی‌های مولداوی‌تبار، و همچنین ساکسون‌ها که به مرور زمان و تحت تأثیر اوضاع و احوال، در راستای یکپارچگی ترانسیلوانی، مجارستانی شده‌اند.

فریکِ چوپان به کدام تبار تعلق داشت؟ آیا یکی از اولاد غیراصیل داس‌های قدیم بود؟ با آن موهای آشفته، چهرۀ کثیف، ریش پرپشت و ژولیده، ابروان ضخیم فرچه‌مانند سرخ و چشمانی گودافتاده به رنگ سبزآبی به‌سختی می‌شد تبارش را تشخیص داد. چرا که شصت‌و‌پنج سال از عمرش می‌گذشت، لااقل این‌طور به نظر می‌آمد. اما زیر تن‌پوش پشمیِ کم‌پشت‌تر از سینه‌اش، قدبلند، خشک و راست‌قامت می‌نمود، و هنگامی که کلاه حصیری‌اش را که مانند درپوش کاملی عمل می‌کرد بر سر می‌گذاشت، و به چوبدست نوک‌کلاغی‌اش تکیه می‌داد و مانند صخره‌ای بی‌حرکت می‌ایستاد، شاید نقاشی هنرمند بدش نمی‌آمد او را به تصویر بکشد.»