کتاب کهنه های همیشه نو

کتاب کهنه های همیشه نو نوشتهٔ مرتضی احمدی است. گروه انتشاراتی ققنوس این ترانه‌های تخت‌حوضی را منتشر کرده است.

درباره کتاب کهنه های همیشه نو

کتاب کهنه های همیشه نو برابر با مجموعه‌ای از ترانه‌های تخت‌حوضی است. ترانه‌های عروسی، ضربی‌های سرگرم‌کننده، ضربی‌های طنز اجتماعی، ترانه‌های شادی‌بخش سنتی و نت‌های تنظیمیِ برخی ترانه‌ها این کتاب را شکل داده‌اند. عنوان بخش پایانی این اثر عبارت است از «توضیح برخی اصطلاحات مربوط به نمایش تخت‌حوضی».

خواندن کتاب کهنه های همیشه نو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ترانه‌های تخت‌حوضی ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره مرتضی احمدی

سید مرتضی احمدی در ۱۰ آبان ۱۳۰۳ در تهران به دنیا آمد و در ۳۰ آذر ۱۳۹۳ درگذشت. او بازیگر سینما و تلویزیون، صداپیشه، گوینده و خواننده‌ای اهل ایران بود. این هنرمند در نگارش کتاب‌هایش نیز نویسنده‌ای یکّه، خوش‌قلم و توانا ت.صیف شده است؛ کتاب‌هایی که هر یک برآمده و چکیده‌ای از سال‌ها پرسه‌زدن و جدیت در یکی از عرصه‌های موردعلاقه و فعالیت او بوده‌اند. در هنر آواز و موسیقی نیز یکی از معدود خوانندگان سبک بیات تهران بود؛ به علاوهٔ اینکه نام و صدایش در زمرهٔ انگشت‌شمار پیش‌پرده‌خوانان قدیم برده می‌شود. هنرمندان بسیاری بارها او راستایش کرده‌اند. گفته شده است که مرتضی احمدی علاقهٔ وصف‌ناپذیری به تهران داشت. از جمله فعالیت‌های دیگر او گردآوری و نگارش فرهنگ عامیانهٔ (فولکلور) تهران است. او در این زمینه کتاب‌های «کهنه‌های همیشه نو»، «فرهنگ بروبچه‌های تِرون»، و «پرسه در احوالات تِرون و تِرونیا» را تألیف کرده است؛ علاوه بر تألیفاتش در حوزهٔ فرهنگ‌نویسی، برخی از قدیمی‌ترین ترانه‌های کوچه‌بازاری تهران را به‌صورت (ضربی‌خوانی) بازخوانی کرده است. او معروف به «صدای تهران» است.

بخشی از کتاب کهنه های همیشه نو

«بخش سوم: ضربی‌های طنز اجتماعی

می‌خوام برم

خواهم از راه سفر خارج تهران بروم

چند روزی ز خیابان به بیابان بروم

بهر شیرینی از اول بروم جانب یزد

پس پی عطر گل سرخ به کاشان بروم

پی سرخاب و سفیداب که روی آرایند

سوی تبریز بسی خرم و خندان بروم

کفش شیکی کنم آماده ز چرم همدان

تا به هر جا که روم با مد الآن بروم

کنم از بهر گلابی سفری سوی نطنز

به دماوند پی سیب شتابان بروم

مدتی روی به قزوین پی انگور کنم

مدتی نیز به قم در پی سوهان بروم

بهر یک لیموی شیراز به شیراز روم

پی آلوی خراسان به خراسان بروم

بهر یک خوشه خرما سوی جهرم بروم

بهر یک جعبه گز من به صفاهان بروم

تا که در سر هوس چایی لاهیجان است

باید آخر سفری جانب گیلان بروم

تا بود بهر پلو این همه در رشت برنج

من چرا بهر سه‌من نان سوی سمنان بروم

تا بود این همه گندم به ورامین ز چه روی

من پی گندم خال رخ خوبان بروم

تا که در ساوه نشان‌ها ز انار ملس است

ز چه رو در عقب میوه رضوان بروم

تا توان از پی گیلاس ز کف رفت چرا

پی آلوچه سگک سوی لواسان بروم

تا به نارنج و به نارنگی و لیمو دستی است

به سوی بابل و ساری به چه عنوان بروم

پیش از آنی که به خربوزه گرگاب رسم

باید اندر پی چاقو سوی زنجان بروم

گر حرارت نکند طبع من بنده شکم

به ملایر ز پی کشمش ارزان بروم

چند از بهر کره رخت کشم جانب لار

وز پی ماست به ری مست و غزلخوان بروم

مدتی در عقب توت روم سوی ونک

مدتی از پی گردو سوی شمران بروم

گر روم در پی روغن به سوی کرمانشاه

به که اندر عقب زیره به کرمان بروم

همه‌جا سفره سور است چه‌مشهد چه‌مرند

چه به بجنورد درآیم چه به قوچان بروم

چه به اهواز و چه دزفول و چه در خرمشهر

چه به نوشهر درآیم چه به گرگان بروم

در سفر یاور مردِ سفری پول بود

به که اول عقب پول فراوان بروم»