کتاب فراسوی نیایش

کتاب فراسوی نیایش نوشتهٔ ابوعلی سینا و ترجمهٔ محمد ملکی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب در باب کلیات اسلام را منتشر کرده است.

درباره کتاب فراسوی نیایش

کتاب فراسوی نیایش ترجمهٔ از کتاب «ترجمه رساله أسرار الصلاه» نوشتهٔ ابوعلی سینا است. ابوعلی سینا در فصل اول که دارای دو مقدمه است، به ساختار آفرینش هستی، به لحاظ تقدم و تأخر پرداخته و جایگاه انسان را در بین مخلوقات تعیین نموده و به تبیین این مسئله پرداخته است که چرا خداوند از بین موجودات هستی به انسان کرامت بخشیده و به او قوهٔ عقل بخشیده است. ابوعلی سینا وجود قوهٔ عقل در انسان، از نعمت‌های بزرگ الهی شمرده و همین موضوع را دلیل مخاطب قرار گرفتن انسان از سوی خداوند دانسته است و در پی آن، بندگی خداوندی را که بزرگ‌ترین نعمت‌های خود را نصیب بندگانش کرده است، لازم و واجب می‌شمارد. او در در فصل دوم، به مراتبِ ظاهر و باطن نماز اشاره و ظاهر آن را همان نمازی می‌داند که با ارکان و افعال مخصوصه اقامه می‌شود و شارع مقدس هم همین نماز را بر عموم مردم واجب کرده است. فصل سوم را به کسانی اختصاص داده که نماز ظاهری و باطنی وظیفه آن‌هاست و وجوب هر یک را بر افراد خاصی معین کرده است. در کتاب حاضر هم نسخهٔ اصلی و هم نسخهٔ ترجمه‌شدهٔ این اثر گردآوری شده است.

خواندن کتاب فراسوی نیایش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ متون مذهبی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ابوعلی سینا

ابو علی سینا، ابن سینا یا حسین بن عبداللّه سینا در صفر سال ۳۷۰ هجری قمری (یا ۳۷۳ هجری قمری) در روستای افشنه در منطقه‌ای نزدیک بخارا در ماوراءالنهر به دنیا آمد. از وی با القابی همچون شیخ‌الرئیس، حجة‌الحق و شرف‌الملک نیز یاد شده است. او دانشمند بزرگ ایرانی در قرن‌های ۴ و ۵ هجری قمری بوده است. این دانشمند ایرانی در عصری می‌زیست که آن را اوج تمدن اسلامی می‌دانند. نخستین معلم ابن‌سینا مرد بقالی به نام محمود مساح بود که به او حساب هندی و جبر و مقابله یاد می‌داد. او سپس مقدمات فقه را نز فردی به نام اسماعیل زاهد آموخت و در این درس پیشرفت کرد و استاد شد. او یادگیری دروس مختلف را نزد اساتید مختلف ادامه داد و مطالعات عمیق خود را به‌صورت شبانه‌روزی آغاز کرد. ابوعلی سینا به نگارش کتاب‌های گوناگونی دست زد: «المعاد»، «هدایات»، «حیّ بن یقظان»، «القولنج»، «شفا» و... . ابن‌سینا در موضوعات گوناگونی همچون پزشکی، ریاضیات، نجوم، موسیقی، ادبیات عرفانی و عرفان، زبان و زبان‌شناسی صاحب‌نظر بوده است. ابو علی سینا در ماه رمضان سال ۴۲۸ هجری قمری در ۵۸سالگی درگذشت. او همدان به خاک سپرده شد.

بخشی از کتاب فراسوی نیایش

«از جمله فواید علم و ادراک، یادآوردن و پندگرفتن و تضرع به بارگاه ربوبی حضرت حقّ و کرنش در برابر مقام عظیم کبریایی خداوند و عبودیت و بندگی است. پس هرگاه انسان خدای خود را با فکر و اندیشه بشناسد و ذات او را با عقل خود با علمی که به وجود او دارد درک کند و با قوه ذهنی، لطف او را ببیند و در حقیقتِ آفرینش تدبر و تفکر کند، [در این صورت] تمام مخلوقات را در اجرام آسمانی و جواهر عِلوی مشاهده می‌کند؛ چون اجرام آسمانی و جواهر عِلوی از فساد و تیرگی‌ها و ترکیب به دورند و کامل‌ترینِ مخلوقات هستند. انسان در نفس ناطقه خود، تشابهی به بقا و نطق که برای این اجرام ثابتند، می‌بیند و در خالق هستی تفکر و تدبر می‌کند و می‌شناسد که امر و خلق از آنِ خداوند است، آن‌جا که می‌فرماید: «ألا لَهُ الخلق وَ الامرُ»، و می‌داند که فیض یعنی همان جواهر روحانی از جانب عالم امر بر عالم خلق نازل می‌شود، و از این‌رو اشتیاق پیدا می‌کند تا مراتب آن‌ها را درک کند و به جنبش در می‌آید و بدان‌سو گرایش می‌یابد تا به آن‌ها متصل شود و نسبتی با آن‌ها پیدا کند و شباهتی در رتبه، به آن‌ها برساند. از این روست که انسان دائم مشغولِ تضرع به درگاه خداوند است، و در حالی‌که حیران و متحیر است او را یاد می‌کند و در این حالت است که به حال نمازگزارِ روزه‌دار باقی می‌ماند و ثوابی بسیار و پاداشی فراوان به دست می‌آورد؛ زیرا برای نفس انسانی ثوابی است، که حتی پس از مفارقت نفس از بدن نیز، باقی است [و فنا در او راه ندارد] و در طول زمان از بین نمی‌رود. این نفس انسانی، پس از مرگ برانگیخته می‌شود؛ یعنی نفس با مرگ بدن از او جدا می‌شود، ولی با برانگیختن، دوباره به جواهر روحانی متصل می‌شود و ثواب و خوشبختی انسان هم پس از این دو (مردن و زنده شدن) است و ثواب انسان هم بستگی به کارکردش دارد. اگر اعمال و افعالش کامل باشد، به ثوابی کامل می‌رسد و اگر در به جاآوردن اعمال کوتاهی کند و مسامحه روا دارد، به یقین به آن خوشبختی و پاداش وافر و ثواب عظیم نخواهد رسید و از ثوابش کاسته خواهد شد. بنابراین، در آن عالَم پیوسته غمگین و بلکه همواره خوار است و خود را نکوهش می‌کند.»