علی بن ابی طالب (ع)

علی بن ابی طالب (ع) در ۱۳ رجب ۳۰ عام‌الفیل برابر با ۲۳ قبل از هجرت به دنیا آمد و در ۲۱ رمضان سال ۴۰ قمری به قتل رسید. او امام اول تمامی شاخه‌های مذهب شیعه، خلیفهٔ چهارم از خلفای راشدین اهل سنت، پسرعمو و داماد حضرت محمد (ص)، فرزند ابوطالب و فاطمه بنت اسد، همسر فاطمهٔ زهرا (س)، و پدر امام حسن (ع)، امام حسین (ع) و حضرت زینب (س) بوده است. کمتر از پنج سال به‌عنوان خلیفه بر خلافت اسلامی (جز شام) حکومت کرد. در میان طیف وسیعی از مسلمانان از جایگاه برجسته‌ای برخوردار بوده است. در کودکی به‌دلیل بدهکارشدن پدرش، حضرت محمد سرپرستی او را بر عهده گرفت. پس از دعوت حضرت محمد، در حدود ۹ تا ۱۱ سالگی از اولین ایمان‌آورندگان به دین اسلام شد. پذیرش دعوت او را در «یوم الدار» علناً اعلام کرد و حضرت محمد او را «برادر و وصی و جانشین خود» نامید. گفته می‌شود در شب «لیلة المبیت» به هجرت حضرت محمد کمک کرد و حضرت محمد پس از مهاجرت به مدینه و ایجاد پیمان برادری بین مسلمانان، او را به‌عنوان برادر خویش انتخاب کرد. او در مدینه در اغلب جنگ‌ها پرچم‌دار سپاه اسلام و به دلاوری مشهور بود. از نوشته‌های این شخصیت تاریخی و جهانی که به‌صورت کتاب منتشر شده است می‌توان به «نهج البلاغه»، «وصیت‌نامهٔ امیر مؤمنان»، «گزیده‌ای از نیایش‌های حضرت علی (ع)»، «کلمات قصار علی (ع)» و «دستور حکومت» اشاره کرد.