کتاب دائو ده جینگ

کتاب دائو ده جینگ نوشته لائوزه و ترجمهٔ سلیمان بای جی سو است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب یکی از متون کهن چینی است.

درباره کتاب دائو ده جینگ

دائو ده جینگ کتاب چینی کهن در باب آیین کشورداری بر اساس فلسفه‌ٔ دائویی، یا دائوئیسم است. اسم این کتاب مرکب از سه جزء است: «دائو» یعنی راه، «ده» که «بهره‌مندی» از دائو است، آن را فضیلت، نیرو یا «هنر» کشورداری دانسته‌اند و «جینگ» به معنی «کهن‌نامه» یا کتاب رسمی است. دائو اساساً به معنای همه چیز است، دائو مثل جریانی است که در همه جا وجود دارد. مردمی که به اطراف حرکت می‌کنند، طبیعتی که زنده و در حال زایش مداوم است، ستارگانی که نور افشانی می‌کنند، کهکشانی که در حال حرکت است، و چیزهایی از این قبیل نمونه‌‌هایی از دائو هستند. بر این اساس و نیز بر اساس قدرت تفکر انسان اندیشه‌ورز «تائو ته چینگ» یا «دائو دِه جینگ» را می‌توان به «طریقت و فضیلت» معنا کرد.

کتاب «دائو دِ جینگ» توسط استاد بزرگ چینی لائوزه (یا لائو دزی)، از حکیمان هم‌عصر با کنفوسیوس، بزرگ‌ترین حکیم چین باستان، نوشته شده است. این کتاب در مجموع شامل تعالیم حکمی و عرفانی دربارۀ شناخت آفریدگار، جهان، طبیعت، انسان، زندگی همراه با آرامش و همنوع دوستی، زمامداری و هدایت مردم و سایر امور دنیوی و اخروی می‌باشد. لائوزه در این کتاب علاوه‌بر تبیین جهان، دربارهٔ ویژگی‌های یک انسان خردمند و حکیم و فاضل سخن می‌گوید. انسان خردمند یا حکیم کسی است که به بالا‌ترین مراتب دانایی و درک جهان و به یگانگی با آن رسیده و بر اساس آن در این جهان رفتار می‌نماید. هر بخش از این کتاب به موضوعی عرفانی و یا اخلاقی می‌پردازد و پندی و پیامی را به ظرافت بیان می‌‌کند.

خواندن کتاب دائو ده جینگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به فرهنگ کهن چین پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب دائو ده جینگ

«هدف اصلی آیین دائو این است که از راه ریاضت نفس انسان را به دائو نزدیک کند تا حیات ابدی به دست آورد. زندگی ابدی در آیین دائو با زندگی ابدی در ادیان آسمانی مانند اسلام و مسیحیت و یهودیت تفاوت زیادی دارد. زندگی ابدی در آیین دائو همین زندگی خاکی این جهان است. در حالی که زندگی ابدی در ادیان آسمانی، زندگی پس از مرگ است. نظریهٔ مکتب دائو پیرامون زندگی ابدی ارتباط زیادی با نظریهٔ لائوزه دربارهٔ اهمیت به زندگی دارد. در کتاب دائو ـ دِه ـ جینگ مطالب زیادی وجود دارد که به اهمیت زندگی انسان در این دنیا می‌پردازد.

برای نمونه کسی که جان خود را بهتر حفظ و مراقبت نماید روی زمین راه می‌رود، ولی با ببر و کرگدن رویاروی نمی‌شود و در میدان جنگ نیز هیچ اسلحه‌ای به او آسیب نمی‌رساند. نه کرگدن می‌تواند او را شاخ بزند و نه ببر می‌تواند به او چنگ بیندازد و نه سلاح مرگبار می‌تواند در او اثر کند (فصل ۵۰).

لائوزه معتقد است کسی که طبق قانون دائو عمل کند زندگی او بهتر می‌شود، حتی بلا به او گزندی نمی‌رساند. با وجود این، لائوزه بر خلاف آیین دائو به زندگی ابدی در این جهان خاکی اعتقاد نداشت. لائوزه فقط می‌خواهد به مردم و حکام دولتی سفارش کند تا گناهکار و مردم‌آزار نباشند و همیشه نیکوکار و در خدمت دیگران باشند تا زندگی بهتر و جامعه سالم باشد.

همچنین لائوزه معتقد است که انسان نباید طمع کند، چون طمع به جان آدم آسیب و زیان می‌رساند. بنابراین انسان باید مانند زمین و آسمان باشد و همواره در خدمت دیگران (همنوع) باشد. آیین دائو گرچه مبتنی بر نظریهٔ لائوزه است، ولی به زندگی ابدی در این جهان اعتقاد دارد و در این راه روش‌های زیادی برای تمرین و تزکیهٔ نفس و در نهایت رسیدن به حیات جاویدان به وجود آورد. از جمله می‌توان به خوردن داروی اکسیر حیات، تمرین تنفس و غیره اشاره کرد، هدف همهٔ این اعمال نگهداری نیروی باطنی و آرامش بخشیدن به روح و روان است تا به حیات ابدی دست یابد. پس به طور کلی می‌توان چنین نتیجه گرفت که آیین دائو نظریهٔ لائوزه را تقدیس کرد.»