کتاب نامه های هنریک ایبسن

کتاب نامه های هنریک ایبسن نوشتهٔ هنریک ایبسن، ترجمهٔ میرمجید عمرانی و نادر تجدد و ویراستهٔ مهدی سجودی مقدم است. انتشارات مهراندیش این ناداستان در قالب نامه‌نگاری را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب نامه های هنریک ایبسن

کتاب نامه های هنریک ایبسن برابر با یک ناداستان در قالب نامه‌نگاری است. این کتاب نامه‌های یک نمایشنامه‌نویس و شاعر نروژی به «ب. بیرنسن» و «گ. براندس» را ارائه کرده است. نامه‌های هنریک ایبسن به این دو نفر را نامه‌های یک بزرگ‌مرد به دو بزرگ‌مرد دیگر و دربردارندهٔ داده‌های بسیاری برای راه‌جویی به جهان درونیِ ایبسن دانسته‌اند. از آنجاکه دوستیِ ایبسن با «گ. براندِس» و «ب. بیُرنْسُن» و با هر کدام به‌گونه‌ای، جایگاه ویژه‌ای در زندگی او داشته، آشنایی ما با این نامه‌ها یاریِ بزرگی به شناخت او در زمینه‌های گوناگونِ سیاسی، اجتماعی، هنری، عاطفی و... می‌کند.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر و برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل دل‌نوشته‌ها، جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی باشد.

خواندن کتاب نامه های هنریک ایبسن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب نامه‌نگاری پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هنریک ایبسن

هنریک ایبسن نمایشنامه‌نویس و شاعر نروژی در سال ۱۸۲۸ میلادی به دنیا آمد. او در نوجوانی پس از ورشکستگی پدرش برای نخستین‌بار، طعم فقر و تنگ‌دستی را چشید. با وقوع انقلاب ۱۸۴۸ در شمال اروپا، ایبسن به سرودن اشعار آزادی‌خواهانه پرداخت. در سال ۱۸۵۰ برای ادامۀ تحصیل و به امید اخذ درجهٔ دکتری در رشتۀ پزشکی به شهر کریستیانیا رفت. هنگامی که در رشتۀ تحصیلی خود موفق نشد، به نوشتن روی آورد. مطالعۀ تاریخ روم و توطئۀ کاتلینا و خطابه‌های سیسرون و همچنین شرح انقلاب فرانسه در ۱۸۴۸ باعث شد که او نخستین نمایشنامۀ خود را در سال ۱۸۵۰ بنویسد. اولین اثر هنریک ایبسن «کاتلین» نام دارد؛ او سپس به‌سمت سیاست رفت، عضو اتحادیۀ کارگران شد و مدتی با نوشتن مقالات سیاسی و هنری در انتشار چند روزنامه دست داشت. یک سال بعد، مدیر تماشاخانۀ شهر «برگن» شغلی به او داد. او در طول ۵ سالی که در این تماشاخانه مشغول به کار بود، سفرهای بسیاری به کپنهاگ داشت و مطالعاتی در زمینۀ تئاتر به انجام رساند. هنریک ایبسن در ۲۳ می ۱۹۰۶ درگذشت. «دشمن مردم»، «مرغابی وحشی»، «بانوی دریایی»، «خانهٔ عروسک (یا «عروسک‌خانه»)» و «هدا گابلر» عنوان بعضی از نمایشنامه‌های او هستند.

بخشی از کتاب نامه های هنریک ایبسن

«درِسْدِن، ۶ مارسِ ۱۸۷۰

آقای براندِس گرامی!

[...] می‌گویید هیچ دوستی در آب‌وخاکتان ندارید. مدت‌هاست فکرش را کرده‌ام. کسی مانند شما که رابطهٔ شخصی ژرفی با کارِ همهٔ زندگی‌اش دارد، راستش نمی‌تواند انتظار داشته باشد که "دوستانش" را نگه دارد. من اما گمان می‌کنم در بنیاد' برایتان خوب است که بدون به‌جا گذاردن دوستانی در آب‌وخاک، ازآنجا بیرون می‌زنید. دوستان' تجمل گران‌بهایی‌اند و کسی که در زندگی رویِ وظیفه و رسالتی سرمایه‌گذاری می‌کند، چیزی برای دوست نگه‌داشتن در کف ندارد. بهای گرانِ نگه‌داشتِ دوستان چیزی نیست که آدم برایشان انجام می‌دهد، بلکه چیزی است که از روی ملاحظهٔ آنان از انجامش چشم‌پوشی می‌کند. با این کار، بسی جوانه‌های جانِ آدمی از بالندگی می‌مانند. من این را کشیده‌ام و برای همین سال‌هایی را پشت سر دارم که در آن‌ها نرسیدم که خودم بشوم.

این بار می‌خواهم نامه را همین‌جا به پایان ببرم. من اغلب با شما سروکار دارم و تصویری از حال و آینده‌تان برای خودم ساخته‌ام؛ زیرا هرچند شخصاً خیلی کم می‌شناسمتان، بااین‌همه، به توشه‌ای که در جان دارم، با آن زندگی می‌کنم و درباره‌اش می‌نویسم، بسیار نزدیکید.

از این گذشته، گفتنی‌های بسیاری برایتان دارم؛ اما بماند. سپاس برای ارزیابی‌تان از انجمن جوانان و سپاس برای نامه‌تان! [...]

دوست گرامی، باور کنید،- من خواستارِ آن‌گونه هماوایی که معمولاً تعیین‌کنندهٔ این است که رابطه‌ای را نگه داشت یا نه، نیستم.»