کتاب بازنگری در تکنیک بالینی

کتاب بازنگری در تکنیک بالینی نوشتهٔ فرد بوش و ترجمهٔ مریم اسماعیلی نسب است. نشر قطره این کتاب در حوزهٔ روان‌کاوی را منتشر کرده است. کتاب حاضر از مجموعهٔ «دفترهای روان‌کاوی» است.

درباره کتاب بازنگری در تکنیک بالینی

فرد بوش کتاب بازنگری در تکنیک بالینی (Rethinking Clinical Technique) را بذرِ کارهای بعدی‌ خود می‌داند. اساس کار او در نگارش این اثر همراه کردن نظریه و روش‌های عملی است. جنبهٔ متمایز این کتاب این است که نویسنده در آن به موضوعاتی پرداخته که عمدتاً به روان‌کاوی آمریکایی در آن زمان مربوط‌ هستند. درواقع نویسنده به قصد متمایز کردن رویکرد خود از سایر کسانی که ادعای فرویدی دارند و پاسخ به حملات نظریه‌پردازان روابط اُبژه (شامل روان‌شناسی خود، رویکرد رابطه‌ای، رویکرد بین‌فردی و مانند این‌ها) به تفکر فرویدی. این اثر در هفت بخش نگاشته شده که عنوان آن‌ها عبارت است از «برخی از باورهای رایج دربارهٔ تکنیک روانکاوی»، «نقش تقلیل‌یافته برای ایگو»، «نقش در حال گسترش ایگو»، «تاریخچهٔ مختصری از روان‌شناسی ایگو»، «روابط اُبژه و مدل ساختاری»، «مکاتب روابط اُبژه» و «علل چندگانه، کارکردهای چندگانه».

خواندن کتاب بازنگری در تکنیک بالینی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به روان‌کاوان و دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فرد بوش

فرد بوش مدرس، روان‌کاو و ناظر بالینی مؤسسهٔ روان‌کاوی میشیگان و رئیس کمیتهٔ پذیرش مؤسسه بوده است. او پیش‌ازاین عضو هیئت‌علمی بخش پزشکی دانشگاه «کلرادو»، بخش‌های روان‌شناسی و روان‌پزشکی دانشگاه میشیگان و استاد مدعو مرکز روان‌کاوی «شیکاگو» و مؤسسهٔ روان‌کاوی «ماساچوست» بود. از جدیدترین کتاب‌های او می‌شود به «ایگو محور مداخلات تکنیکی» اشاره کرد.

بخشی از کتاب بازنگری در تکنیک بالینی

«ازلحاظ بالینی، می‌شود این ملاحظات را با این واقعیت شناخته‌شده توضیح داد که وقتی بیمار تصویری خصمانه و آزارگر از محیط اطرافش دارد، نباید آن را کاملاً به حساب فرافکنی گذاشت. چه‌بسا محیط او ممکن است درواقع دقیقاً همان‌طور باشد که او توصیف می‌کند و حتی ممکن است برای بیماری که به آن واکنش ناگهانی نشان می‌دهد نوعی پذیرش اجتماعی به دنبال داشته باشد.

ماهیت معاصر این اظهاراتْ جالب‌توجه است و به حدود سی سال پیش از تفکرات فعلی دربارهٔ جایگاه روانکاوی، یعنی تولید مشترکی از بیمار و تحلیلگر، برمی‌گردد. بااین‌حال، این‌طور به نظر می‌آید که نظریهٔ ساختاری به‌طورکلی با دیدگاه روابط اُبژه و هر نظرگاهی که تحلیل را ساختاری دوطرفه بداند در تضاد در نظر گرفته می‌شود. ماجرا از چه قرار است؟ به نظرم تفسیر رایج از مدل ساختاری اهمیت روابط اُبژه را به‌عنوان بخشی از فرایند شکل‌گیری علائم و تکنیک نادیده گرفته است. آنچه ساختارگرایان دههٔ ۱۹۵۰ مطرح کردند بازگشتی به مدل تعارض و درمان بود که پایه و اساس آن ظهور مجدد اهمیت افزایش‌یافتهٔ نقشی بود که مشتقات غریزی ایفا می‌کردند. اهمیت آنچه شفر (‌۱۹۸۵)‌ آن را رویکرد «تحولی  محیطی  کارکردی» می‌نامد (ص ۵۴۳) صرفاً عاملی فرعی در درک آسیب‌شناسی در نظر گرفته شد. در نظر گرفتن این موارد به‌عنوان عامل فرعیْ ماهیت ذاتی مدل ساختاری نیست، بلکه اتفاقی است که در گذر زمان رخ داده است. بررسی اهمیت روابط اُبژه که بسیاری از ساختارگرایان معاصر آن را نادیده گرفته‌اند به نظریه‌های دیگر واگذار شده است. همین موضوع ساختارگرایان را به‌آسانی در معرض انتقاد سایر نظریه‌پردازانی قرار می‌دهد که ظاهراً مدل‌های درمانی را برخلاف این دیدگاه طراحی می‌کنند.

مقالهٔ آرلو (‌۱۹۸۵)‌ دربارهٔ نقش برجستهٔ خیال‌پردازی‌های ناخودآگاه در زندگی روانیْ تضاد نهفته در تلاش برای ایجاد مدل درمانی بدون در نظر گرفتن نقش روابط اُبژه در تحول را به تصویر می‌کشد. در این مقاله، او به دفاع از نقش خیال‌پردازی‌های ناخودآگاه در تعارض درون‌روانی برمی‌خیزد و اهمیت به‌اصطلاح رویدادهای واقعی در آسیب‌شناسی را انکار می‌کند، اما هم‌زمان، اهمیت وقایع واقعی را هم در تفکر بالینی خود نشان می‌دهد. درواقع آنچه می‌بینیم این است که آرلو واقعیت‌های معینی از روابط اُبژهٔ گذشته را با هدف درک بیمار می‌پذیرد و از آن‌ها استفاده می‌کند، درحالی‌که اهمیت درک خاص از رویداد را، که برای مسئلهٔ اصلی حیاتی به نظر می‌رسد، انکار می‌کند. آرلو این نمونه را ارائه می‌دهد:

مردی، دخترش را مورد سرزنش قرار داد که چرا وقتی یک شب قصد داشته دیر به خانه بیاید، به شوهرش اطلاع نداده است و متقابلاً دخترش هم او را شدیداً سرزنش کرد. بیمار احساس می‌کرد که باید از دامادش محافظت کند، اما وقتی دخترش عصبانی شد، نگران این شد که نکند دخترش دیگر دلش نخواهد او را ببیند. ازنظر پیشینه، بیمار برادرخوانده‌ای داشت که یک سال از خودش بزرگ‌تر و بسیار پرخاشگر بود و مشکلات یادگیری شدیدی داشت. زمانی‌که بیمار ۵ ساله بود، برادرخوانده‌اش به مرکز کودکان عقب‌مانده سپرده شد. او هرگز نمی‌توانست برادرش را ببیند و بعدازآن هرگز نامی از برادرش در خانواده برده نمی‌شد.»