کتاب روانکاوی در آسیا

کتاب روانکاوی در آسیا (چین، هند، ژاپن، کره جنوبی و تایوان) نوشتهٔ آلف گرلاش و ماریا ترسا ساویو هوک و سوئر واروین و ترجمهٔ ترانه کوهستانی و زهرا قنبری است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب روانکاوی در آسیا

آیا بینش‌های روان‌شناسی که در غرب زاده شده، در فرهنگ شرقی نیز می‌تواند مفید و کاربردی باشد؟ یا بایستی با در نظر گرفتن پیشینهٔ بلند تاریخی، سنتی و راه‌های رشد تفکر در کشورهای آسیایی در طول قرون گذشته در خصوص آن بازنگری کرده و با در نظر گرفتن این شرایط آن‌ها را به‌کار برد؟ کتاب روانکاوی در آسیا در تلاش است تا با این سؤال‌های چالش‌برانگیز مواجه شود.

این کتاب نه تنها گواه لحظاتی استثنائی، بلکه گواه فرایند همکاری طولانی‌مدت افراد متخصص و باتجربه، انجمن‌های عضو IPA و همچنین حاصل فعالیت گروه‌های مطالعاتی در ژاپن، کرهٔ جنوبی، تایوان و آموزش‌های رسمی تحلیلی در چین درزمینهٔ رشد روانکاوی در آسیاست.

خواندن کتاب روانکاوی در آسیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های روان‌شناسی، جامعه‌شناسی و مطالعات بین رشته‌ای پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب روانکاوی در آسیا

«اریکسون مفهوم هویت را وارد رشتهٔ روانکاوی نمود تا پدیدهٔ آسیب‌شناسی روانی را مورد بررسی قرار دهد. اوتو اف کرنبرگ در یکی از کتاب‌هایش ایدهٔ هویت اریکسون را این‌گونه بیان می‌کند: «او هویت را به‌عنوان ترکیبی کلی از کارکردهای ایگو از یک سو و تثبیت حس همبستگی با ایده‌آل‌های گروهی و هویت گروهی از سوی دیگر تعریف کرده است». اریکسون تأکید داشت که هویت ایگو دارای جنبه‌های خودآگاه و ناخودآگاهی است که به‌تدریج رشد می‌یابد تا آنکه ساختار آن در بزرگسالی قوام یابد. او بر حس آگاهی هویت فردی که با تلاش‌های ناخودآگاه برای تداوم بخشیدن به تجربهٔ خود فرد همراه بود تأکید داشت (کرنبرگ، ۲۰۰۶. ص ۲).

هلموت تام (۲۰۰۴) در یکی از مقالاتش در مورد موضوع هویت حرفه‌ای روانکاوان به بحث می‌نشیند. او بیان می‌دارد که احساسات حرفه‌ای، افکار و رفتار روانکاوان همگی ارتباطی نزدیک با هویت فردی آن‌ها دارد. او ایده‌ای را از نوشتهٔ آر شافتر؛ نگرش تحلیلی عاریت می‌گیرد که در آن هویت حرفه‌ای روانکاوان «خود دوم حرفه‌ای» نام برده می‌شود و بیان می‌دارد که هر روانکاو باید دو هویت را پردازش کند: از یک‌سو روانکاو باید خود فردی‌اش را با سازمان‌های حرفه‌ای مرتبط سازد، از سوی دیگر او ممکن است با تعارضاتی میان خودِ فردی و حرفه‌ای‌اش مواجه شود.

اگرچه خود حرفه‌ای رابطهٔ نزدیکی با هویت فردی دارد اما آموزش و تربیت روانکاوانه برای شناخت و رشد این خود دوم از اهمیت بالایی برخوردار است. هلموت تام در نوشته‌اش ایدهٔ مشابهی را پیش می‌نهد و بیان می‌دارد تمام مؤسسات روانکاوی و سازمان‌های آموزشی با چالش یکسانی مواجه‌اند؛ اینکه چگونه در شکل‌دهی هویت حرفه‌ای و جداسازی آن از هویت فردی به فراگیران کمک کنند.

در چین نخستین برنامهٔ آموزشی مستمر چینی  آلمانی برای روان‌درمانگران در سال ۱۹۹۷ آغاز شد. از آن هنگام، هم‌راستا با توسعهٔ اقتصادی چین و تبادل فرهنگی با کشورهای غربی، همکاران چینی بیش از پیش با پروژه‌هایی از این دست مواجه شده‌اند. آن‌ها روان‌درمانی روانکاوانه را با خواسته‌های نسبتاً ساده می‌آموزند. در ابتدا اغلبِ آن‌ها مایل بودند که بر تکنیک‌های بالینی روانکاوی تسلط یابند تا به این ترتیب به افراد مبتلا به اختلالات روانی و دیگر افراد به‌گونه‌ای کارآمدتر کمک کنند. آن‌ها همچنین امیدوار بودند که بتوانند قابلیت‌های حرفه‌ای‌شان را از طریق یادگیری بهبود بخشند و به جایگاه بهتری در سازمان‌های متبوعشان و به‌طورکلی در جامعه دست پیدا کنند. در کنار این خواسته‌های ساده، آن‌ها فانتزی‌هایی نیز در باب روانکاوی داشتند که برگرفته از کشورهای غربی بود. برخی مفاهیم قدیمی اما مهم در نظریه‌های روانکاوی مثل ناخودآگاه، تعبیر رؤیا، اید، ایگو و سوپرایگوی فروید همکاران چینی را در مسیر یادگیری و پیاده‌سازی روان‌درمانی روانکاوانه قرار داد و این امر با کمک روانکاوان غربی‌ای که همچون مبلغان مذهبی هزاران مایل را برای آموزش به چینی‌ها می‌پیمودند میسر گشت.

برخلاف تاریخ صد سالهٔ IPA، تاریخ آموزش روانکاوی و به طور کلی روان‌درمانی در چین به ۱۳ سال می‌رسد و هنوز در اوان جوانی به سر می‌برد. فراگیران و کارورزان سنین مختلف (از افرادی که در دهه‌های ۱۹۵۰، ۱۹۶۰، ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ متولدشده‌اند) از بخش‌های مختلف کشور چین انگلیسی نسبتاً ضعیفی برای برقراری ارتباط با معلمان غربی داشتند. در این فرایند آن‌ها قابلیت حرفه‌ای‌شان را بهبود بخشیدند اما درعین‌حال با تعارضاتی نیز روبه‌رو شدند که ناشی از تفاوت‌های فرهنگی بود.

برای فراگیران و کارورزان چینی آگاهی از چالش هویت حرفه‌ای از اهمیت بسیاری برخوردار است. این آگاهی به ما کمک می‌کند نظریه‌ها و تکنیک‌های روانکاوانه را نه تنها به‌عنوان یک ابزار مکانیکی بلکه به‌عنوان وسیله‌ای برای فهم عمیق زندگی، ماهیت انسان و دنیای روان قلمداد کنیم. همچنین به ما کمک می‌کند نگرش‌های کاری روان درمانی‌روانکاوانه را با هویت‌های حرفه‌ای اولیه‌مان یکپارچه کنیم. همهٔ این‌ها روانکاوی را قادر می‌سازد تا با حوزهٔ سلامت روان در چین و همچنین با جامعهٔ چینی درآمیزد. این تعامل و یکپارچه‌سازی باعث ایجاد و رشد مدل آموزش بومی‌ای می‌شود که مناسب فرهنگ چین است.»