کتاب آکواریوم‌ های پیونگ یانگ

کتاب آکواریوم‌ های پیونگ یانگ نوشتهٔ کانگ چول هوان و پیر ریگولت و ترجمهٔ بیژن اشتری است و نشر ثالث آن را منتشر کرده است. این کتابْ خاطرات کانگ چول هوان از ده سال زندگی در یک اردوگاه کار اجباری در کرهٔ شمالی و فرار او از این کشور است.

درباره کتاب آکواریوم‌ های پیونگ یانگ

آکواریوم‌ های پیونگ‌ یانگ نوشتهٔ پیر ریگولُت (-۱۹۶۸) و کانگ چول هوان از ساکنان گریخته از کرهٔ شمالی است. این کتاب خاطرات او از ده سال زندگی در یک اردوگاه کار اجباری در کرهٔ شمالی و فرار او از این کشور است.

کانگ چول هوان در کتاب آکواریوم‌ های پیونگ‌ یانگ قصهٔ واقعی زندگی خود را تعریف می‌کند. این مرد جوان زادهٔ پیونگ‌ یانگ در کرهٔ شمالی، زمانی که نه سال بیشتر نداشت، همراه دیگر اعضای خانواده خود (مادربزرگ، پدر، عمو و خواهرش) محکوم شد به اقامت در یکی از اردوگاه‌های کار اجباری در کرهٔ شمالی. جرم این خانواده، «خطای بزرگی» بود که پدربزرگ کانگ چول‌ هوان، یکی از مدیران بلندپایه حکومت کمونیستی کرهٔ شمالی، مرتکب شده بود. کانگ چول‌ هوان و خانواده‌اش پس از تحمل ده سال سختی‌های اردوگاه، آزاد شدند. اما این مرد جوان کره‌ای دو سال بعد از آزادی‌اش تصمیم گرفت از کرهٔ شمالی فرار کند؛ زیرا به اتهام گوش‌دادن به رادیوهای غیرمجاز در آستانهٔ دستگیری و اعزام دوباره به اردوگاه کار اجباری بود. کانگ چول‌ هوان سرانجام از طریق چین به کرهٔ جنوبی گریخت. وی یکی از معدود جان به در بردگان از اردوگاه‌های کار اجباری در کرهٔ شمالی است که موفق شده صدای خود را به گوش جهانیان برساند.

کانگ چول‌ هوان در آکواریوم‌ های پیونگ‌ یانگ برای اولین بار پرده از اردوگاه‌های کار اجباری کرهٔ شمالی برداشته است. اهمیت این کتاب از حیث افشای شبکهٔ اردوگاه‌های کار اجباری در کرهٔ شمالی برابر با کتاب «یک روز در زندگی ایوان دنیسوویچ» اثر الکساندر سولژنیتسین است؛ کتابی که برای اولین بار در سال ۱۹۶۲ جزئیات نظام اردوگاهی در شوروی سابق را افشا کرد.

خواندن کتاب آکواریوم‌ های پیونگ یانگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به طرفداران کتاب‌های زندگی‌نامه و همچنین کسانی که به خواندن کتاب‌هایی با موضوع کرهٔ شمالی علاقه دارند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از  کتاب آکواریوم‌ های پیونگ یانگ

در دهه شصت قرن بیستم، مصیبت کرهٔ شمالی هنوز در افق پدیدار نشده بود. در این هنگام کشور از حیث شرایط اقتصادی در یک رقابت شانه به شانه با جنوب به سر می‌برد. نخبگان رژیم پیونگ‌یانگ که امتیازات ویژه‌ای داشتند چنین جلوه می‌دادند که گویا وعده‌های حزب به بار نشسته و اکنون پیروزی نهایی در آستانه تحقق است. می‌دانم دارم در باره چه چیزی حرف می‌زنم؛ پیونگ‌یانگ جایی است که در آن متولد و بزرگ شده‌ام. حتا سال‌های خوشی را در این شهر، زیر چشمان مراقب کیم ایل‌سونگ («رهبر کبیرمان») و پسرش کیم جونگ‌ایل («رهبر عزیزمان») سپری کردم.

در دوران کودکی‌ام به کیم ایل‌سونگ طوری نگاه می‌کردم که انگار بابانوئل است. او هر سال در روز تولدش برای ما بسته‌های هدیه، کیک و شیرینی می‌فرستاد. «رهبر کبیرِ» محبوبمان خودش با توجه و مهربانی خاصی هدایا را انتخاب می‌کرد به طوری که هر کدام از این هدایا ویژگی کاملا یگانه‌ای پیدا می‌کردند. همچنین به لطف سخاوتمندی «رهبر کبیر» حق داشتیم هر سه سال یک بار صاحب یک انیفرم مدرسه، یک کلاه و یک جفت کفش بشویم.

مادرم می‌گفت این انیفرم‌های ساخته‌شده از پلی‌استر خیلی بادوام هستند و به راحتی شسته و اتو می‌شوند. کفش‌ها هم ظاهرآ کیفیت بسیار خوبی داشتند چون هر روز از آن استفاده می‌کردم اما هیچ‌وقت پاره نمی‌شدند. مراسم اهدا و توزیع انیفرم‌ها یکی از مراسم بسیار رسمی بود. این مراسم در سالن بزرگ جنب مدرسه‌مان برگزار می‌شد. به همین مناسبت داخل سالن را با انواع شعارهای پارچه‌نوشت، پوسترها و تصاویر «رهبر کبیر» آذین‌بندی می‌کردند. والدین بچه‌ها هم حضور داشتند. آن‌ها با دست زدن سخنرانی‌های مدیر مدرسه و نمایندگانِ پُر تعداد حزب را تأیید و تشویق می‌کردند. سپس نمایندگان دانش‌آموزان به پشت تریبون می‌رفتند و با صدای کودکانه خویش از حزب تشکر می‌کردند و از همه می‌خواستند اتحاد خود را با «رهبر روشن‌ضمیر» مان مستحکم کنند. آن‌ها همچنین نفرین‌های خود را روانه همه دشمنان کشور، و از جمله امپریالیسم آمریکا، می‌کردند «زیرا این کشور همچنان بخشی از سرزمین پدریمان را در اشغال داشت». در پایان مراسم هدایای ارزشمندی (انیفرم‌ها، کلاه‌ها و کفش‌ها) به نمایندگان دانش‌آموزان سپرده می‌شد تا روز بعد بین دانش‌آموزان توزیع کنند.