کتاب دنیایی که من می شناسم

کتاب دنیایی که من می شناسم نوشتهٔ برتراند راسل و ترجمهٔ روح الله عباسی است. انتشارات جامی این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ «فلسفه» و دربردارندهٔ مصاحبه‌ای با یکی از مشهورترین فیلسوفان معاصر است.

درباره کتاب دنیایی که من می شناسم

کتاب دنیایی که من می شناسم حاصل مصاحبه‌ای با برتراند راسل است. برخی بر این عقیده هستند این مصاحبه بهترین تفسیر از عقاید برتراند راسل را ارائه می‌دهد. این مصاحبه به ۱۲ بخش و موضوع تقسیم شده که عنوان آن‌ها عبارت است از «فلسفه چیست؟»، «جنگ و صلح‌طلبی»، «کمونیسم و سرمایه‌داری»،‌ «اخلاق تبو»، «قدرت»،‌ «خوشبختی چیست؟»،‌ «ناسیونالیسم»، «نقش شخصیت»، «مدارا و غلو در تعصب»، «بمب هیدروژنی»، «آیندهٔ بشریت» و «وجود خداوند» مصاحبه‌ای که در کتاب حاضر قرار دارد، نشان‌دهندهٔ تلاش راسل برای آشکار کردن ماهیت، ظرفیت و محدودیت‌های روش منطقی - تحلیلی در فلسفهٔ مدرن است. سوالاتی مانند فلسفه چیست؟ فلسفه چه فایده‌ای دارد؟ خوشبختی چیست؟ نقش شخصیت چه اهمیتی دارد؟ آینده‌ٔ بشریت به کدام سمت و سو خواهد رفت؟ و… تنها بخش کوچکی از مسائلی هستند که برتراند راسل در کتاب «دنیایی که من می‌شناسم» به آن‌ها پاسخ داده است.

خواندن کتاب دنیایی که من می شناسم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفهٔ مدرن و علاقه‌مندان به مطالعهٔ آرای برتراند راسل پیشنهاد می‌کنیم.

درباره برتراند راسل

برتراند راسل در ۱۸ می ۱۸۷۲ به دنیا آمد و در ۲ فوریهٔ ۱۹۷۰ درگذشت. او فیلسوف، منطق دان، ریاضی‌دان، مورخ، جامعه‌شناس، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات و فعال صلح‌طلب انگلیسی بود که در قرن بیستم زندگی می‌کرد. راسل در آغاز جوانی به مطالعهٔ آثاری از «پرسی بیش شلی» روی آورد که این امر مسیر زندگی او را تغییر داد؛ سپس به کالج ترینیتی در کمبریج رفت و در ریاضیات و فلسفه تحصیل کرد. او در سال ۱۹۰۱ «پارادوکس راسل» را کشف کرد و ۷ سال بعد به عضویت انجمن سلطنتی علوم بریتانیا درآمد. راسل در طول جنگ جهانی اول به‌دلیل مبارزات ضدجنگ از دانشگاه اخراج و زندانی شد. او یکی از فیلسوفان پیشتاز قرن بیستم محسوب می‌شود و «جنبش مخالفت با آرمان‌گرایی» را در اوایل قرن بیستم رهبری می‌کرد. از برتراند راسل همراه با «گوتلوب فرگه» و «لودویگ ویتگنشتاین» به‌عنوان بنیان‌گذاران فلسفهٔ تحلیلی یاد می‌شود. او در سال ۱۹۵۰ به‌پاس «آثار متعدد در حمایت از نوع دوستی و آزادی اندیشه»، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. کتاب «در ستایش بطالت» یکی از آثار مکتوب اوست.

بخشی از کتاب دنیایی که من می شناسم

«س: معذلک این مسئله حقیقت دارد که بمب هیدروژنی سلاحی است با مشخصات کاملاً جدید؟

بمب هیدروژنی سلاحی نیست که بگوییم ـ در میان سلاح‌های موجودی که می‌شناسیم ـ دارای قدرتی عظیم‌تر باشد بلکه، سلاحی است که اصولاً با سلاح‌های دیگر فرق دارد.

ج: درست است، ولی مردم با سهولت و سرعت عجیبی به هر چیز عادت می‌کنند. وقتی که برای اولین‌بار، یک بمب اتمی در هیروشیما و ناکازاکی پرتاب و منفجر شد، همه مردم دنیا دچار بهت و حیرت شدند و، همگان گفتند: «واقعا این بمب وحشتناک است». ولی امروز دیگر بمب اتمی در ردیف سلاح‌های تاکتیکی درآمده و آسایش و خواب را هم از کسی سلب نمی‌کند. آری، امروزه، دیگر، بمب اتمی به صورت سلاح‌های کهنه و مترو که درآمده، یعنی، در ردیف تیر و کمان قرار گرفته است.

س: به عقیده شما بر علیه خطر بمب هیدروژنی چه کاری می‌توان انجام داد؟

ج: کارهای زیادی می‌توان انجام داد. اولین کاری که انجام آن امکان‌پذیر بوده و آسان‌تر از اقدامات دیگری هم هست، این است که آزمایشات اتمی قطع گردد. این کار قدم مثبت و مفیدی است. اولاً، انجام این کار به سقوط ذرات اتمی حاصله از آزمایشات هسته‌ای بر روی زمین خاتمه می‌دهد. خطرات سقوط و رسوب این ذرات به طوری که اخیرا ثابت شده است ـ به مراتب ـ بیش از مقداری می‌باشد که سابقا دانشمندان فن محاسبه می‌نمودند. رسوب ذرات رادیواکتیو هسته‌ای، خود، مقدمه بروز مصائب زیادی برای بشریت می‌باشد. قطع آزمایشات اتمی موجب می‌شود که سایر دول نتوانند در تهیه و تدارک بمب هیدروژنی توفیق یابند. قبول می‌فرمایید که اگر بنا باشد هر دولتی ـ بدون احساس هیچ‌گونه مسئولیت ـ بتواند هر کاری که خواست انجام دهد، چه وضع وخیمی پدید خواهد آمد. به علاوه، تحریم این سلاح‌ها بیش از پیش دشوار می‌گردد. به همین دلیل است که من مؤکدا تأیید می‌کنم که قطع آزمایشات هسته‌ای دارای اهمیت بسیار عظیمی است. این نظریه، ناشی از یک واقع‌بینی سیاسی است و در این روزها نسبت بدان توجه زیادی مبذول می‌گردد. قدم دیگری که بلافاصله پس از اقدام فوق می‌توان برداشت، عبارت از این است که هیچ دولت جدید دیگر بمب هیدروژنی در اختیار نداشته باشد. اگر بریتانیای کبیر، برای ایجاد سهولت در حصول این توافق، مجب»