کتاب بازیگر پنهان

کتاب بازیگر پنهان نوشتهٔ یوشی اویدا و ترجمهٔ صدف محسنی است. نشر قطره این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب هنر و حرفهٔ بازیگری.

درباره کتاب بازیگر پنهان

کتاب بازیگر پنهان که پنج بخش دارد، به قلم یک بازیگر نوشته شده است؛ فردی که گفته شده تجربه‌ای ژرف و همه‌جانبه از این هنر داشته است. نویسندهٔ این کتاب نه‌تنها با سنت‌های نمایشی شرق و غرب به‌خوبی آشناست؛ بلکه سنت، نحوهٔ پژوهش، اجرای متن و هنر بداهه‌گویی را به‌خوبی می‌شناسد. یوشی اویدا کوشیده نشان دهد که رمزوراز بازیِ بازیگر، جزء جدایی‌ناپذیر علمی است مشخص، عینی، دقیق و ملموس؛ علمی برآمده از تجربیات بازیگر. تلاش او در کتاب ِ «بازیگر پنهان» این بوده است كه اطلاعات و تجربه‌های سال‌های بازیگری‌اش را در اختیار ما قرار دهد. او به سینما، صحنهٔ نمایش، تمرینات بدنی بازیگر و فن بیان اشراف دارد.

خواندن کتاب بازیگر پنهان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب هنر و حرفهٔ بازیگری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بازیگر پنهان

«ژاپنی‌ها معتقدند بهتر است سه سال به دنبال استادی ماهر بود تا اینکه این مدت را صرف آموختن از استادی معمولی کرد. بی‌تردید اگر در پی پیشرفت هستیم باید خود را آماده کنیم و درعین‌حال تحت تعلیم هر کسی قرار نگیریم. در مدتی که از استاد بزرگی علم می‌آموزیم، فرصت داریم تا با او ارتباط داشته باشیم و این خیلی مهم است.

اینکه چه تکنیکی یا سبکی را می‌آموزیم، به‌واقع اهمیتی ندارد، مثلاً می‌توانیم به رشته‌های مختلفی چون ای‌کیدو، جودو، باله و یا حتی پانتومیم بپردازیم و از همهٔ آن‌ها به یک اندازه بهره ببریم. زیرا هدف، فقط آموختن تکنیک نیست، بلکه چیزی فراتر از آن است. هدف از تمرین‌های مختلف در هنرهای رزمی رسیدن به حس «آزادی» است. با این همه اما، هنرهای رزمی الزاماً بهترین روش یادگیری «آزادی فردی» نیست. اگر نقش تمام تمرین‌های فیزیکی درواقع برای کمک به بهبود عملکرد بدن، صدا و سپس رسیدن به حس آزادی باشد، مفید است. تردیدی وجود ندارد که علاوه بر تحرک و جنب و جوش، روان‌کاوی و روشنی فکر نیز طریقی است که می‌توان با آن به آزادی اندیشه راه جست.

زه آمی معتقد است هفت‌سالگی (حتی گاه شش‌سالگی بنابر محاسبه‌های غربی) سن مناسبی برای شروع حرکت‌های موزون و تمرین‌های آواز است. زیرا کودکان در این سن و سال غرور ندارند، هنوز از خودنمایی چیزی نمی‌دانند و آن‌چنان طعم موفقیت را نچشیده‌اند. علاوه بر آن احساس نمی‌کنند که مورد استثمار قرار گرفته‌اند.

او بر این باور است که کودکان دارای نوعی «هنر ذاتی» اند که بر اساس آن از انجام دادن فعالیت‌ها لذت می‌برند، و این وضعیت حدوداً تا سنین شانزده، هفده‌سالگی ادامه می‌یابد.

بنا بر ضرب‌المثلی قدیمی که بازیگران اغلب آن را تکرار می‌کنند: «نباید با کودکان و حیوانات هم‌بازی شد، زیرا همواره صحنه را تصاحب می‌کنند.» بی‌تردید آن‌ها هم از دیده شدن لذت می‌برند.»