کتاب نه طبقه - نه متوسط

کتاب نه طبقه - نه متوسط نوشتهٔ مراد ثقفی است. انتشارات شیرازه کتاب ما این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب فاعلیت سیاسی گروه‌های میانی جامعه در اندیشهٔ سیاسی چپ.

درباره کتاب نه طبقه - نه متوسط

کتاب نه طبقه - نه متوسط که هفت فصل دارد، نقد و ارزیابی روش تحلیل طبقاتی را در بر گرفته است؛ در تبیین فاعلیت جمعی در سیاست‌های رهایی‌بخش. این اثر که جلد ۱۳ از مجموعهٔ «فلسفه و اقتصاد سیاسی» است، دربارهٔ آن‌هایی است که هرچند بیش از هر گروه اجتماعی دیگری با آن‌ها سروکار داریم، هرچند در سروسامان‌دادن به زندگی ما در ادارات، در دانشگاه‌ها، در دادوستدهای روزمره و در معاشرت‌ها و... نقشی اساسی ایفا می‌کنند، گویی نیستند؛ چراکه در «تاریخ»، قرار نبوده که نقشی ایفا کنند. این کتاب درمورد چنین افرادی است؛ کسانی که نامشان ثبت در تاریخ نیست؛ آن هم در روزگاری که کوچک‌ترین گروه‌های اجتماعی نامی از آنِ خویش دارند. به این رخداد چه باید گفت؟ «حذف تاریخی»، «به حاشیه‌راندگی»، «طرد سیاسی»، «وادارکردن به سکوت» و یا «نسیان ذهنی»؟ با مراد ثقفی همراه شوید.

خواندن کتاب نه طبقه - نه متوسط را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب فلسفه و اقتصاد سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره مراد ثقفی

مراد ثقفی در آبان ۱۳۳۶ در تهران به دنیا آمد. او روزنامه‌نگار، پژوهشگر مسائل سیاسی، فعال مدنی و ناشری ایرانی است که صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول فصلنامهٔ «گفتگو» بوده است؛ همچنین مدیر «انجمن دیدبان مدنی یک شهر» بوده است که هدف خود را «اطلاع‌رسانی درمورد عوامل و شاخص‌های سازنده زندگی شهری مطلوب و افزایش آگاهی شهروندان» معرفی کرده‌است. او دکترای برق - الکترونیک خود را در سال ۱۹۸۱ میلادی از اکول پلی تکنیک فدرال لوزان در سوئیس گرفت و پس از آن برای طی دورهٔ پست‌دکترا به دانشگاه یو.سی.ال.ای در آمریکا رفت. دورهٔ کارشناسی‌ارشد علوم سیاسی را در مدرسهٔ عالی مطالعات علوم اجتماعی فرانسه گذراند. پس از بازگشت به ایران مجلهٔ گفتگو را به مدیرمسئولی پدرش (رضا ثقفی) در دههٔ ۱۳۷۰ پایه‌گذاری کرد. مراد ثقفی علاوه‌بر سردبیری گفتگو، مدیر نشر شیرازه (انتشارات شیرازه کتاب ما) بوده است. او را جزو اندیشمندان سکولار در ادبیات سیاسی ایران دانسته‌اند. کتاب «نه طبقه - نه متوسط» یکی از آثار مکتوب اوست. مراد ثقفی همسر «حمیده چگونیان» از فعالان مدنی است.

بخشی از کتاب نه طبقه - نه متوسط

«در عمل، و پیش از آنکه علوم سیاسی بتواند به‌عنوان دانش، استقلال نسبیِ خود را در اواخر قرن بیستم میلادی به‌دست آوَرَد و دیگر فقط همچون زیرمجموعه‌ای از فلسفه، تاریخ، اقتصاد و جامعه‌شناسی به‌شمار نیاید، مطالعاتِ میدانی، مفاهیم میانجی و تجارب عملیِ متعددی لازم شد که به برخی از مهم‌ترینِ آنها در این فصل اشاره خواهم کرد. منظورم از بازیابی «علوم سیاسی» به‌عنوان موضوعی نسبتاً مستقل از سایر علوم انسانی آن نیست که بگویم تا دهه‌های پایانی قرن بیست میلادی، سیاست به‌عنوان حوزه‌ای مستقل از سایر علوم انسانی مورد بررسی قرار نمی‌گرفت. در تمامی دورانی که سرآغاز آن را می‌توان تنظیم قانون اساسی آمریکا در سال ۱۷۸۷ و وقوع انقلاب فرانسه در سال ۱۷۸۹ به‌شمار آورد، یعنی دورانی که طلیعهٔ ورود و حضور عموم مردم در سیاست را نوید داد، ما شاهد بی‌شمار نوشته‌ها و مطالعاتی هستیم در بابِ ساختارهای سیاسی، نقش و کارکرد دستگاه دولت (هم در معنای قوهٔ مجریه، هم در معنای سازوکارهای تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری و هم در معنایِ منابع گوناگون مشروعیت و هم نهایتاً از منظر دیوانسالاری و دیوانسالاران)، نقش احزاب و سازمان‌ها، شیوه‌های نمایندگی کردن، تأثیر ساختارهای پیرامونی و حاشیه‌ای اعمال قدرت و اقتدار و ده‌ها و صدها سرفصلی که می‌توان همگی را ذیل علوم سیاسی جای داد. با اینهمه، سیاست در ابتدایی‌ترین معنایِ آن، یعنی آن حوزه‌ای که مستقیماً به موضوع قدرت در پیوند با جامعه، با پایگاه اجتماعی، با گروه‌های مردمی قرار دارد و به طور خلاصه از آن به‌عنوان بسیج سیاسی نام برده می‌شود، تا سالیان دراز تحت سلطهٔ سایر علوم انسانی باقی ماند، علومی که خود زمانی که پا به حوزهٔ سیاست می‌گذاشتند عمدتاً متکی بودند بر تحلیلی که «تحلیل طبقاتی» نامیده می‌شد. «تحلیل طبقاتی» اما به معنایی کاملاً متفاوت از آنچه این اصطلاح نزد مارکس و انگلس پیدا کرد: یعنی طبقات همچون معیار تفاوت یا تشخص.»