با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب گفت‌وگوی مد و مرگ

نویسنده:جیاکو مولئوپادری

مترجم:زیبا ستاری

انتشارات:نشر روزگار نو

دسته‌بندی:

امتیاز:

۵.۰از ۲ رأیخواندن نظرات

۵٫۰

(۲)

خواندن نظرات

معرفی کتاب گفت‌وگوی مد و مرگ

«گفت‌وگوی مد و مرگ» نوشته جیاکومولئوپادری(۱۸۳۷-۱۷۹۸)، فیلسوف و شاعر ایتالیایی است. سخن از فلسفه که به میان میاد ذهن آدمی ناخوداگاه درگیر پیچیدگی آن می‌شود اما فلسفه‌ی جیاکومو لئوپاردی در مد و مرگ، شیرین و ساده است. این اثر در اصل به زبان ایتالیایی بوده و در سال ۱۸۵۷ بدست چارلز ادواردز به انگلیسی برگردانده شده است. با وجود گذر نزدیک به دو قرن از نگارش آن، یازده داستان این کتاب هنوز ملموس و تازه‌اند، چرا که در مورد موضوعاتی نوشته شده‌اند که از دیرباز دغدغه‌ی ذهن بشر بوده و هستند و بی‌آنکه سعی در اثبات چیزی داشته باشند، دیدگاه ما را نسبت به خویش و دیگران تغییر می‌دهند. گفتگوهایی که حاکی از نگرش خاص نویسنده‌ی آن در عمر کوتاه سی و هشت ساله‌ی او به دنیا و پدیده‌های آن است. او در گفتگوی طنز‌آمیز اما ناآرام مد و مرگ، قدرت عجیب ولی نامعقول مد را به تصویر می‌کشد. گفتگوی زمین و ماه، طبیعت و مرد ایسلندی، هرکول و اطلس، خورشید و ستاره شناس، رایش و مومیایی‌هایش در کنار توصیف پرنده‌ای کوچک همه خواننده را به دنیایی آشنا اما دست نخورده می‌کشاند جایی که هنوز مجال برای کشف بسیار است.

نظرات کاربران

مشاهده همه (۲)

باران

۱۳۹۷/۱۱/۲۰

خیلی خوب بود، از خواندنش لذت بردم... پیشنهاد می کنم بخوانید حتما 🌺🌺

کاوه

۱۳۹۵/۱۲/۱۰

نکته هایی بسیار جالب و نغز

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۹)

اگه قرار بود دوباره، با همۀ خوبی‌ها و بدی مثل قبل زندگی کنیم، هیچ کس دوست نداشت از نو متولد بشه. زندگی وقتی قشنگه که، راجع بهش ندونیم. مثل آینده.

باران

به‌علاوه، تو دنیا رسم و رسومی به راه انداختم که زندگی، چه بدن چه روح، بیشتر مرده است تا زنده. انقدر که میشه گفت این قرن، قرنِ مرگه.

باران

فهمیدم چقدر پوچه که فکر کنی اگه با بقیه زندگی کنی و کسی رو اذیت نکنی، کسی هم تو رو اذیت نمی‌کنه.

باران

هرچند آدما، حرف و قضاوت رو مدام اشتباه می‌گیرن و بر اساس فرضیاتی که خودشون درست کردن و فکر می‌کنن درسته، نتیجه گیری می‌کنن.

باران

در واقع، فکر می‌کنی که از بین رفتن حس، خودش یه حسه؟

باران

حماقته که آدما به‌خاطر ‌لذتهای الکی و چیزای بدرد نخور، با هم دیگه بجنگن و برای هم کلی دردسر و نگرانی درست کنن. این خیلی ناراحت کننده است و بهشون صدمه می‌زنه. هر قدر بیشتر دنبال خوشبختی می‌گردن کمتر پیداش می‌کنن.

باران

در تو ای مرگ، روح برهنۀ ما می‌ارامد؛ نه مسرور، بلکه ایمن از رنج کهن.

باران

به نظر می‌رسه هیچ کدوم از قضاوتهای بشر قابل اعتماد نیست. مگه اینکه کاملاً براساس تجربه و حواس پنجگانه باشه.

باران

تو این دنیا، زندگی، چرخۀ دائم تولید و تخریبه. و هردوی اینا اونقدر به هم نزدیکن که یکی دائم به سمت اون یکی درحال حرکته و تو دنیا هر کدوم که از کار بایسته اون یکی روهم از بین می‌بره. پس، هر چیزی که فارغ از درد بشه به دنیا آسیب می‌زنه.

باران

دژخیم

ژوزف دومستر

طلوع آزادی

ویلیام ادوارد برهارت دوبوا

لیوتار و ناانسان

محسن محمودی

از مصائب معنا (جستارهایی در فیلولوژی، زمان و شعر)، به همراه ترجمه‌ی دو مقاله از جورجو آگامبن