بریده‌هایی از کتاب گفت‌وگوی مد و مرگ

اگه قرار بود دوباره، با همۀ خوبی‌ها و بدی مثل قبل زندگی کنیم، هیچ کس دوست نداشت از نو متولد بشه. زندگی وقتی قشنگه که، راجع بهش ندونیم. مثل آینده.

به‌علاوه، تو دنیا رسم و رسومی به راه انداختم که زندگی، چه بدن چه روح، بیشتر مرده است تا زنده. انقدر که میشه گفت این قرن، قرنِ مرگه.

فهمیدم چقدر پوچه که فکر کنی اگه با بقیه زندگی کنی و کسی رو اذیت نکنی، کسی هم تو رو اذیت نمی‌کنه.

هرچند آدما، حرف و قضاوت رو مدام اشتباه می‌گیرن و بر اساس فرضیاتی که خودشون درست کردن و فکر می‌کنن درسته، نتیجه گیری می‌کنن.

در واقع، فکر می‌کنی که از بین رفتن حس، خودش یه حسه؟

حماقته که آدما به‌خاطر ‌لذتهای الکی و چیزای بدرد نخور، با هم دیگه بجنگن و برای هم کلی دردسر و نگرانی درست کنن. این خیلی ناراحت کننده است و بهشون صدمه می‌زنه. هر قدر بیشتر دنبال خوشبختی می‌گردن کمتر پیداش می‌کنن.

در تو ای مرگ، روح برهنۀ ما می‌ارامد؛ نه مسرور، بلکه ایمن از رنج کهن.

به نظر می‌رسه هیچ کدوم از قضاوتهای بشر قابل اعتماد نیست. مگه اینکه کاملاً براساس تجربه و حواس پنجگانه باشه.

تو این دنیا، زندگی، چرخۀ دائم تولید و تخریبه. و هردوی اینا اونقدر به هم نزدیکن که یکی دائم به سمت اون یکی درحال حرکته و تو دنیا هر کدوم که از کار بایسته اون یکی روهم از بین می‌بره. پس، هر چیزی که فارغ از درد بشه به دنیا آسیب می‌زنه.