کتاب شماره دو

کتاب شماره دو نوشتهٔ داوید فوئنکینوس و ترجمهٔ شهرزاد سلحشور است و نشر قطره آن را منتشر کرده است. شماره دو داستان پسر ده‌سالهٔ انگلیسی‌فرانسوی به نام مارتین هیل است. او رؤیای بازیگری در نقش هری پاتر دارد. تست بازیگری می‌دهد و از بین تعداد زیادی پسربچه، موفق می‌شود به همراه یک پسر دیگر به مرحلهٔ بعد برود. آن پسر کسی نیست جز دنیل ردکلیف. اما دنیل درنهایت نقش را می‌گیرد و مارتین شکست می‌خورد. اما مارتین با این شکست چه می‌کند؟ آیا از پس آن برمی‌آید؟

درباره کتاب شماره دو

در سال ۱۹۹۹، اعلان انتخاب بازیگری به‌راه افتاد که هدف آن یافتن پسر جوانی بود که قرار بود نقش هری پاتر را بازی کند و همین امر شهرتی جهانی برای او پدید می‌آورد. صدها بازیگر در آزمون پذیرش شرکت کردند. نهایتاً فقط دو نفر باقی ماندند. این رمان داستان آن نوجوانی است که انتخاب نشد.

خواندن کتاب شماره دو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های هیجان‌انگیز با موضوع موفقیت و شکست پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب شماره دو

«برای درک وسعت جراحت مارتین هیل، لازم بود به سرچشمهٔ فاجعه برگردیم. سال ۱۹۹۹، او فقط ده سال داشت و با پدرش در لندن زندگی می‌کرد. او از آن دوران به‌عنوان دورهٔ خوشبختی‌اش یاد می‌کند. به‌علاوه، عکسی از او موجود است که لبخند گشاده‌ای زده، انگار می‌خواهد چیزی را وعده دهد. باوجوداین، چند ماه آخر بسیار پیچیده بودند؛ مادرش برای زندگی به پاریس برگشت. بر اساس یک توافق مشترک، برای اینکه از دوستانش جدا نشود و جدایی دیگری به جدایی پدر و مادرش اضافه نشود، این‌طور تصمیم گرفتند که مارتین کوچک با پدرش بماند. هر آخر هفته و در طول تعطیلات، پیش مادرش می‌رفت. یورواستار نه‌تنها به دلیل نزدیک کردن فرانسه و بریتانیا مورد تحسین قرار گرفت، بلکه لشکرکشی‌های ناشی از قطع روابط را نیز بسیار تسهیل کرد. درواقع، مارتین تحت تأثیر این تغییر قرار نگرفت. مثل تمام کودکانی که شاهد مشاجره هستند، نمایش دائمی این پرخاش‌ها برایش غیرقابل تحمل شده بود. ژان نهایتاً از همهٔ چیزهایی که در ابتدا باعث شده بودند عاشق جان شود بیزار شده بود. قبل از اینکه او را به چشم تنه‌لشِ از هر جهت سبک‌مغزی ببیند، دلباختهٔ وجه هنرمند و رؤیابافش شده بود.

آن‌ها در کنسرت گروه دِ کیور باهم آشنا شده بودند. جان در ۱۹۸۴ موهایش را مثل مدل موهای خواننده درست کرده بود، انگار که یک درخت بائوباب روی کله‌اش کاشته باشد. ژان دختر جوانی بود که در ازای کار و غذا در خانهٔ یک زوج ثروتمند و بسیار سخت‌گیر انگلیسی ساکن شده و موهایش را بی‌عیب‌ونقص در خانه درست کرده بود. اگر کارکرد قلب هم مثل مو بود، آن‌ها هرگز با یکدیگر آشنا نمی‌شدند. از طرفی، ژان تقریباً اتفاقی و به اصرار کمییْ به این کنسرت رفته بود، دختر فرانسوی دیگری که در هاید پارک دیده بود. هردوی آن‌ها متوجه فضای وهم‌آلود ته سالن که به نظر می‌آمد از نگاه‌ها پنهان مانده است شده بودند. جان آن ته آبجوها را مثل گروه موسیقی کنار هم چیده بود. هرازچندی، روی زانوهایش می‌افتاد.»