کتاب کالکی

کتاب کالکی نوشتهٔ گور ویدال و ترجمهٔ فریدون مجلسی است و فرهنگ معاصر آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب کالکی

کتاب کالکی از داستان‌های مشهور گور ویدال است. جنبه‌های تخیلی کتاب کالکی از دیگر آثار ویدال بیشتر و قوی‌تر است. داستان کاملا متاثر از اوضاع و نگرانی‌های اجتماعی آمریکا و جهان در تاریخ نگارش آن است. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ گرایش به پاره‌ای اعتقادات مذهبی و اساطیری هندو در آمریکا و جهان پابه‌پای تب هیپی‌گری و تب‌های دیگر رایج شده و مرشدان و مرادانی (غالباً شیاد!) به کسب‌و کار مشغول و مریدانی ( غالبا نادان!) با خواندن اوراد و پخش اوراق و پوشیدن رداهای خاص به تبلیغ و خدمت آن مشغول بودند... . گور ویدال به این نکته توجه دارد که انسان‌ها تا چه حد آمادگی دارند اعتقاداتی وهم‌انگیز را که حتی پیام و نویدی جز نابودی خود آنان ندارد بپذیرند و در راه آن، یا به عبارت دیگر در راه نابودی خود بکوشند! و نیز به این نکته توجه دارد که بسیاری از این منجی‌ها و مسیح‌های خودخوانده در مرزی میان نبوده و جنون جز به ارضای هوس‌های خودخواهانه به چیزی نمی‌اندیشند و از هیچ پلیدی و جنایتی رویگردان نیستند.

آیین هندو بر این باور است که ایزد ویشنو در هر دورانی که لازم بداند در کالبد برهمایی برگزیده مأوا می‌گزیند و از زبان او سخنان خود را می‌گوید. بودا یکی از این کالبدها بوده است. دوران ما دوران کالی یا آهن است که به اعتقاد هندوان در این دوران ایزد کالکی ظهور خواهد کرد و سرانجام با تجلی در جنبه‌ای از ایزد ویشنو یعنی خداوند سیوا که ویرانگر است شمشیر بر دست قیام، و جز تنی چند از برگزیدگان خود همهٔ انسان‌ها را نابود و جهانی نو بنا خواهد کرد. این باور هندوان زمینهٔ داستانی وهم‌انگیز است که گور ویدال در کتاب کالکی آفریده است.

فضای وهم‌انگیز داستان از جهاتی یادآور قلعهٔ مالویل اثر روبر مِرل است، اما در قلعهٔ مالویل بازماندگان در اندیشه حفظ و بقای نوع بشرند، درحالی‌که کالکی در اندیشهٔ برقراری حیاتی تازه از نسل خویش است.

خواندن کتاب کالکی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های خارجی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره گور ویدال

گور ویدال از نامدارترین نویسندگان عصر ماست. او در سال ۱۹۲۵ در وست‌پوینت نیویورک به دنیا آمده و در شهر واشنگتن پرورش یافته است و درحال‌حاضر در رُم و نیویورک زندگی می‌کند. تخصص و شهرت ویدال اصولاً در زمینهٔ رمان‌های تاریخی و فلسفی مستند است. به‌عبارت دیگر او در زمینهٔ موردنظر خود به مطالعات اصولی آکادمیک می‌پردازد و سپس آگاهی‌های گردآوری‌شده را در قالب رمانی جذاب در اختیار خوانندگانش قرار می‌دهد. جالب اینکه او با جنبه‌ها یا دوره‌هایی از تاریخ ایران و نیز با عرفان و پندارهای شرقی (ایران و هند) آشنا است. نخستین اثری که از این نویسنده به فارسی ترجمه شده کتاب یولیانوس است. کتاب مزبور حاوی اطلاعات تاریخی جالبی دربارهٔ مسیحیت اولیه و پیدایش فرقه‌های کلیسا، جدال میترائیسم و مسیحیت، و نیز ماجرای جنگ بزرگ یولیانوس با شاپور دوم ساسانی است.

اثر دیگر گور ویدال که به فارسی ترجمه شده کتاب آفرینش است. در این کتاب کورش سپیتمه نوهٔ زرتشت که از سوی دوستش خشایارشا به دیدار سقراط و کنفسیوس و بودا می‌رود، افکار و پندارهای گذشته‌هایی دور را بازآفرینی می‌کند.

ویدال تاریخ ۲۰۰ سالهٔ آمریکا را در یک مجموعهٔ سه‌گانهٔ رمان با نام‌های آرون بر،‌۱۸۷۶ (صدمین سال آمریکا)، و واشنگتن دی. سی. گرد آورده است.

بخشی از کتاب کالکی

«از کجا باید آغاز کرد؟

از زمانی که نخستین جمله را نوشتم یک هفته گذشته است.

اینک پشت میز بزرگ کابینه در کاخ سفید نشسته‌ام. از من درخواست شده است که روایت خود را از آنچه گذشت بنگارم. همچنین از من خواسته‌اند که از بهترین و نزدیک‌ترین دوست مورّخان، یعنی بازنگری، بپرهیزم. کار ساده‌ای نخواهد بود.

دقایقی چند به بیرون پنجره خیره شده بودم. اواخر پاییز است. برگ‌های قهوه‌ای‌رنگ فرومی‌ریزند. یک سال پیش در لوس‌آنجلس بودم. کاملاً ورشکسته. اینک در کاخ سفید به کار مشغولم. آیا این داستانی حاکی از موفقیت است؟

از نو مرور می‌کنیم.

کنار ماشین تحریرم یک دفترچهٔ گزارش سفر قرار دارد. این دفترچه را از زمانی که برای خدماتم به جامعهٔ هوانوردی جهان، برندهٔ جایزهٔ بین‌المللی هارمن شدم در همهٔ پروازهایی که انجام داده‌ام همراه داشته‌ام. نخستین زنی که به چنین افتخاری نائل شد جکلین کاچران بود که سابقه‌اش به دههٔ پنجاه بازمی‌گردد. جکلین با میلیونری ازدواج کرده بود که علاقه و نیاز وی را به پرواز برآورده می‌کرد. من پشتوانهٔ مالی نداشتم.

آخر آن دفترچه عبارت‌ها و جمله‌هایی را که برایم جالب است می‌نویسم. با این‌که فارغ‌التحصیل دوره ۱۹۶۴ دانشگاه کالیفرنیای جنوبی با گرایش مهندسی بودم، به‌شدت به مباحثی علاقه داشتم که آن را علوم انسانی می‌نامیدند ــ که نقطه مقابل علوم غیرانسانی، یعنی ماشین، بود. سپتامبر سال پیش می‌خواستم زندگی خود را از سر گیرم، دوباره به دانشکده بازگردم و دکترای خود را دربارهٔ پاسکال بگیرم. بسیاری از زنان هم‌سن من با بحرانی از همین نوع روبه‌رو بودند، [یعنی] آخرین فرصت اقدام. یک بعدازظهر به دانشگاه کالیفرنیای جنوبی رفتم و مدتی در صف طولانی ثبت‌نام ایستادم. با این‌که جوان‌تر از سی‌وچهار سال به‌نظر می‌رسیدم، امّا هفده‌ساله هم به‌نظر نمی‌رسیدم. در یکی‌دومتری میز نام‌نویسی از صف گریختم. خون‌دماغ شده بودم.»