کتاب تاریخ آمریکا از ۱۴۹۲ تا ۲۰۰۱

کتاب تاریخ آمریکا از ۱۴۹۲ تا ۲۰۰۱ نوشتهٔ هاوارد زین و ترجمهٔ مانی صالحی علامه است. انتشارات اختران این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب تاریخ آمریکا از ۱۴۹۲ تا ۲۰۰۱

کتاب تاریخ آمریکا از ۱۴۹۲ تا ۲۰۰۱ در ۲۵ فصل نوشته شده است. اوضاع و شرایط زندگی نویسندهٔ کتاب حاضر او را وادار می‌کرد تا به برنامه‌ریزی نوع جدیدی از تاریخ اقدام کند؛ یعنی تاریخی متفاوت با آنچه در دبیرستان و دانشگاه آموخته بود و متفاوت با آنچه در متون تاریخی‌ای که در سراسر امریکا به دانشجویان تدریس می‌شود. هاوارد زین گفته است که زمانی که شروع به نوشتن این کتاب کرد، حدود ۲۰ سال بود که به تدریس آنچه با شکوه و طمطراق خاصی به نام «علوم سیاسی» خوانده می‌شود، اشتغال داشت. او نیمی از این مدت را در جنبش طرفداری از حقوق مدنی در ایالات جنوب فعالیت کرده بود و ضمناً ۱۰ سال را هم به فعالیت بر ضد جنگ ویتنام گذرانده بود. این تجربیات به‌طور حتم زمینهٔ مناسبی برای رعایت بی‌طرفی در تدریس و تألیفِ تاریخ به شمار نمی‌رفت، اما جانبداری و تعصب او، بدون شک حتی پیش از آن دوران، شکل گرفته بود؛ یعنی با پرورش یافتن او در خانوادهٔ مهاجری از طبقهٔ کارگر در نیویورک و با ۳ سال کار در یک کارگاه کشتی‌سازی و با خدمتش در مقام توپچی هواپیما در نیروی هوایی در عرصهٔ نبرد اروپا در جنگ جهانی دوم.

کتاب حاضر به موضوع‌هایی همچون وضعیت سرخ‌پوستان، استبداد، انقلاب، بردگی و آزادی، جنگ داخلی، مواجههٔ حکومت و مردم با یکدیگر، چالش سوسیالیستی، جنگ مردمی، مواجهه با ویتنام، دههٔ ۱۹۷۰ میلادی، مثلثِ کارتر ـ ریگان ـ بوش، ریاست‌جمهوری بیل کلینتون، انتخابات سال ۲۰۰۰، نبرد با تروریسم و... پرداخته است.

خواندن کتاب تاریخ آمریکا از ۱۴۹۲ تا ۲۰۰۱ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ تاریخ امریکا پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تاریخ آمریکا از ۱۴۹۲ تا ۲۰۰۱

«اگر زنان در میان همهٔ گروه‌های تابع و فرودست در جامعه‌ای که تحت سلطهٔ مردان سفیدپوست ثروتمند قرار داشت از همه نزدیک‌تر به خانه و خانواده‌شان (در واقع داخل خانه) و داخلی‌ترین گروه محسوب می‌شدند، پس سرخ‌پوستان از همه بیگانه‌تر و خارجی‌ترین گروه بودند. با زنان، چون به آنها بسیار نزدیک و بسیار محتاج بودند، بیشتر با بزرگواری و رفتاری پدرانه برخورد می‌شد تا با زور و خشونت. با سرخ‌پوستان، چون مورد نیاز نبودند ــ در واقع مانع و مشکل محسوب می‌شدند ــ می‌توانستند با زور و خشونت محض برخورد کنند و فقط پاره‌ای وقت‌ها ابتدا با لحن پدرانه‌ای با آنان سخن می‌گفتند و سپس روستاهایشان را به آتش می‌کشیدند.

و بدین ترتیب «جابه‌جایی سرخ‌پوستان»، آن‌طور که مؤدبانه نامیده می‌شد، زمین‌های میان (رشته کوه‌های) آپالاچیا و (رود) می‌سی‌سی‌پی را از ساکنان خالی می‌کرد تا سفیدپوستان بتوانند اشغالشان کنند و زمین‌ها را برای کشت پنبه در جنوب و کشت غلات در شمال، برای توسعه و گسترش اراضی، مهاجرت، آبرسانی و نهرکشی، راه‌آهن، شهرهای جدید و بنا نهادن یک امپراتوری عظیم قاره‌ای تا سواحل اقیانوس آرام آماده کنند. شمار انسان‌هایی را که در این راه قربانی شدند نمی‌توان دقیقاً مشخص کرد و درد و رنج آنها را حتی نمی‌توان تخمین زد. اغلب کتاب‌های تاریخی که به دست کودکان داده می‌شود از این موضوع به‌سرعت عبور می‌کنند.

آمارها گویا است. در کتاب پدران و فرزندان اثر مایکل روگینس این آمارها را می‌یابیم: در سال ۱۷۹۰ شمار ساکنان آمریکایی ۳۹۰۰۰۰۰ بود و اغلب‌شان در محدودهٔ ۸۰ کیلومتری اقیانوس اطلس سکونت داشتند. در ۱۸۳۰ تعداد آمریکایی‌ها به ۱۳ ملیون نفر رسید و تا ۱۸۴۰ حدود ۴۵۰۰۰۰۰ نفر از کوه‌های آپالاچیا عبور کرده و به درهٔ می‌سی‌سی‌پی رفته بودند، یعنی آن عرصهٔ زمین پهناوری که دارای شبکه‌ای از رودخانه‌هاست که از شرق و غرب به می‌سی‌سی‌پی می‌ریزند. در ۱۸۲۰ حدود ۱۲۰۰۰۰ سرخ‌پوست در شرق می‌سی‌سی‌پی می‌زیستند. تا ۱۸۴۴ کمتر از ۳۰۰۰۰ نفرشان باقی مانده بودند. اغلب‌شان مجبور شده بودند به سوی غرب مهاجرت کنند. اما واژهٔ «مجبور شدن» نمی‌تواند آنچه رخ داد را بیان کند.

در جنگ‌های استقلال تقریباً همهٔ اقوام مهم سرخ‌پوستان به نفع انگلیسی‌ها می‌جنگیدند. انگلیسی‌ها عهدنامهٔ صلح را امضا کردند و به خانه بازگشتند؛ سرخ‌پوستان اما در خانه بودند و بنابراین به جنگ با آمریکایی‌ها در نواحی مرزی ادامه دادند و نومیدانه برای بقای خود و حفظ زمین‌هایشان جنگیدند. نیروهای شبه‌نظامی واشینگتن که بر اثر جنگ ضعیف شده بودند، نمی‌توانستند سرخ‌پوستان را عقب برانند. پس از آنکه نیروهای پیشتاز یکی پس از دیگری نابود شدند، واشینگتن مجبور شد خط‌مشی سیاسی آشتی‌جویانه را دنبال کند. وزیر جنگ، هنری ناکس گفت: «از آنجا که سرخ‌پوستان قبل از ما در اینجا سکونت داشتند از حق مالکیت زمین برخوردارند.» تامس جفرسون وزیر کشور در سال ۱۷۹۱ گفت سرخ‌پوستانی که در محدودهٔ مرزهای کشور سکونت دارند نباید مورد مزاحمت قرار گیرند و دولت باید مهاجران سفیدپوستی را که سعی در غصب زمین‌های آنها داشته‌اند اخراج کند.»