کتاب تئاتر فلسفه

کتاب تئاتر فلسفه نوشتهٔ میشل فوکو و ترجمهٔ افشین جهاندیده و نیکو سرخوش است. نشر نی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر گزیده‌ای از درس‌‌گفتارها، کوتاه‌نوشت‌ها، گفت‌وگوها و... را در بر گرفته است.

درباره کتاب تئاتر فلسفه

کتاب تئاتر فلسفه که به فلسفه و علوم سیاسی پرداخته، در چندین بخش نوشته شده است. این کتاب شما را با بخش‌هایی از اندیشهٔ میشل فوکو در قالب‌های درسگفتار، سخنرانی، یادداشت، جستار و گفت‌وشنود آشنا می‌کند. عنوان برخی از بخش‌های موجود در این کتاب عبارت است از «نیچه، فروید، مارکس»، «نیچه، تبارشناسی، تاریخ»، «پیش‌گفتار چاپ انگلیسی ضداُدیپ: کاپیتالیسم و شیزوفرنی»، «تکنولوژی سیاسی افراد»، «زندگی آدم‌های بدنام»، «آیا اندیشیدن مهم است؟» و «در باب تبارشناسی اخلاق: مروری بر کار در حال انجام».

در ابتدای هر بخش توضیحی دررابطه‌با منشأ آن جستار آمده است؛ برای نمونه در ابتدای بخش «حکومت‌مندی»، توضیح داده شده است که متن موجود، درسگفتاری از مجموعه درس‌های فوکو در کولژ دو فرانس در سال تحصیلی ۱۹۷۷ ـ ۱۹۷۸ و تحت‌عنوان «امنیت، قلمرو و جمعیت» است که در اول فوریهٔ ۱۹۷۸ ارائه شد.

خواندن کتاب تئاتر فلسفه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران علم فلسفه، علوم سیاسی و تاریخ پیشنهاد می‌کنیم.

درباره میشل فوکو

پُل میشِل فوکو در ۱۵ اکتبر ۱۹۲۶ به دنیا آمد و در ۲۴ ژوئن ۱۹۸۴ درگذشت. او فیلسوف، روان‌شناس، تاریخدان، باستان‌شناس اندیشه و متفکری فرانسوی بود. میشل فوکو صاحب کرسی «تاریخ نظام‌های فکری» در کالج دو فرانس بود و در دانشگاه ایالتی نیویورک در بوفالو و دانشگاه کالیفرنیای برکلی تدریس کرد. او به‌خاطر نظریات عمیق و دیدگاه انقلابی دربارهٔ جامعه، سیاست و تاریخ از سرشناس‌ترین متفکران قرن بیستم محسوب می‌شود؛ همچنین میشل فوکو جزو رهبران نظری پساساختارگرایی بوده است. از مشهورترین آثار او می‌توان به کتاب‌های «نظم اشیا»، «نظم گفتمان»، «دیرینه‌شناسی دانش»، «مراقبت و تنبیه»، «پیدایش کلینیک»، «تاریخ جنون»، «تئاتر فلسفه» و «تاریخ جنسیت» اشاره کرد.

بخشی از کتاب تئاتر فلسفه

«چه در قرون وسطا و چه در عهد یونان و روم باستان، همواره کثرتی از رساله‌هایی وجود داشتند که تحت عنوان «اندرزنامه به امیر» در مورد شیوهٔ رفتار، اِعمال قدرت و قبولاندن و به‌احترام‌واداشتن اتباع ارائه می‌شدند. اندرزنامه‌هایی برای عشق به خدا، اطاعت از او و اجرای قانون الهی در شهر آدمیان... اما نکتهٔ کاملا شگفت‌انگیز این است که از سدهٔ شانزدهم و در دوره‌ای از اواسط سدهٔ شانزدهم تا اواخر سدهٔ هجدهم، شاهد رشد و شکوفایی مجموعه‌ای کاملا قابل ملاحظه از رساله‌هایی هستیم که نه دیگر دقیقاً «اندرزنامه به امیر» ند و نه «علم سیاست»، بلکه «هنرهای حکومت‌کردن» اند. در سدهٔ شانزدهم، مسئلهٔ حکومت در مورد مسائلی کاملا متفاوت و درعین‌حال از جنبه‌هایی کاملا بس‌گانه مطرح شد. برای مثال، مسئلهٔ حکومت بر خود. بازگشت به آیین رواقی در سدهٔ شانزدهم حول احیای این مسئله که «چگونه بر خود حکومت کنیم؟» می‌چرخد. همچنین مسئلهٔ حکومت بر روان‌ها و رفتارهاــ که بی‌شک مسئلهٔ تمام‌عیار شبان‌کارگی کاتولیک یا پروتستان بود. مسئلهٔ حکومت بر کودکان که مسئلهٔ اصلی تعلیم و تربیت، آن‌گونه که در سدهٔ شانزدهم توسعه یافت، بود. شاید فقط آخرسر، مسئلهٔ حکومت بر دولت‌ها توسط امیران. چگونه بر خود حکومت کنیم، چگونه بر ما حکومت شود، چگونه بر دیگران حکومت کنیم، حکومت چه کسی را باید بپذیریم، و چگونه رفتار کنیم تا بهترین حکومت‌کنندهٔ ممکن باشیم. به‌نظرم می‌رسد که تمام این مسائل در شدت و نیز بس‌گانگی‌شان، کاملا سرشت‌نمای سدهٔ شانزدهم است و اگر بخواهیم کاملا به‌اختصار سخن بگوییم، این امر در نقطهٔ تلاقی دو فرایند قرار دارد. یکی به‌طور قطع فرایندی که با فروپاشی ساختارهای فئودالی، در حال استقرار و سامان‌دهی دولت‌های بزرگ قلمرومند، اداری و استعماری بود؛ و دیگری که حرکتی کاملا متفاوت است و بااین‌حال تداخل‌ها و تقارن‌هایی با فرایند اولی دارد، با نهضت اصلاح دین و سپس نهضت ضد اصلاح دین، دوباره این پرسش را مطرح کرد که چگونه روی این کرهٔ خاک، به سمت رستگاری هدایت معنوی شویم.»