کتاب اتاق شماره ۶

کتاب اتاق شماره ۶ نوشتهٔ آنتوان چخوف و ترجمهٔ آبتین گلکار است و انتشارات شرکت کتاب هرمس آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب اتاق شماره ۶

آنتوان چخوف را به خاطر داستان‌های کوتاه، نثر موجز و شخصیت‌پردازی منحصربه‌فردش می‌شناسند. اتاق شماره ۶ هم داستانی تقریباً صدصفحه‌ای از اوست که می‌توان آن را به دلیل حجم کمَش، کوتاه نامید؛ به‌ویژه آنکه فصل‌بندی دارد و هر فصل را هم می‌شود داستانی کوتاه‌تر در دل داستانِ اصلی به حساب آورد. چخوف در این داستان فضای یک بیمارستان روانی را توصیف کرده است. ۵ بیمار که هرکدام داستان مخصوص به خود را دارند در اتاق شماره‌ی ۶ این تیمارستان بستری‌اند و پزشکی به نام آندری یفیمیچ مسئول رسیدگی به آن‌هاست. از خلال گفت‌وگوهایی که بین بیماران و دکترشان و دیگر شخصیت‌های تیمارستان برقرار می‌شود و همچنین توصیفاتی که چخوف از حالات روانی این ۵ نفر ارائه می‌دهد، با حال و هوای بیماران روانی در آن سال‌های روسیه و رنج‌هایی که در آن دوره متحمل می‌شدند بیشتر آشنا می‌شویم. در حقیقت، چخوف قصد داشته با نوشتن این داستان نقدی به فضای سیاسی آن دورهٔ روسیهٔ تزاری (نیمهٔ دوم قرن نوزدهم میلادی) وارد کند و چون خودش پزشک بوده نشان دهد که این بیماران چه مشکلاتی دارند و علم پزشکی در چه زمینه‌هایی پیشرفت کرده و در چه حوزه‌هایی نقص دارد.

 این کتاب، داستان بیماری به نام ایوان دمیتریچ گروموف است. او قبلاً مأمور دادگاه بوده و الان این توهم را دارد که بدون اینکه گناهی مرتکب شده باشد دنبالش هستند و قصد دستگیری‌اش را دارند. داستان با ورود یک پزشک جدید به تیمارستان شکل تازه‌ای به خود می‌گیرد، او متوجه می‌شود خود پزشک نیز ممکن است سلامت روانی‌اش را از دست بدهد.

بسیاری از منتقدان اتاق شماره ۶ را دقیقاً به خاطر موضوعی که دارد، بهترین و چالشی‌ترین داستان چخوف لقب داده‌اند که از زمانهٔ خود بسیار جلوتر است.

خواندن کتاب اتاق شماره ۶ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به شیفتگان ادبیات جهان، به‌ویژه ادبیات روسیه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اتاق شماره ۶

در یک صبح پاییزی ایوان دمیتریچ یقهٔ پالتویش را بالا زد و در حالی که به زحمت در گل و لای گام برمی‌داشت، از کوچه‌ها و حیاط‌خلوت‌هایی گذشت تا به سراغ پیشه‌وری برود و جریمهٔ برگهٔ اجراییه را وصول کند. مثل همهٔ صبح‌های دیگر دل و دماغ نداشت. در یکی از کوچه‌های به دو زندانی غل و زنجیر شده برخورد که چهار نگهبان تفنگ به دست مراقبشان بودند. ایوان دمیتریچ پیش از آن هم خیلی وقت‌ها به زندانی‌ها برخورده بود و همیشه احساس ناراحتی و همدردی نسبت به آن‌ها در وجودش بیدار می‌شد ولی حالا این برخورد تأثیر خاصی و غیرمعمولی بر او گذاشت. معلوم نیست به چه علت ناگهان به نظرش رسید که او را هم ممکن است غل و زنجیر کنند و به همین شکل در میان گل و شل به زندان ببرند. پس از مدتی که داشت از نزد پیشه‌ور به خانه برمی‌گشت، نزدیک ادارهٔ پست به پلیس آشنایی برخورد که با او خش و بش ‌کرد و چند قدمی هم در خیابان همراهی‌اش کرد. معلوم نیست چرا این مسئله به نظر گروموف مشکوک آمد.